Het is zomer 1995 en ik ben sinds dat jaar daarvoor gescheiden en echt een heleboel meegemaakt. Ik had samen met mijn ex-man een groot projectinrichtings bedrijf wat erg goed liep. Het huwelijk liep stukken minder. Samen hebben we 3 kinderen. Zij waren toen Sanne 14 (nu 19) Jack 9 (nu 16) en Rick 6 (nu 12). Doordat het huwelijk stuk liep wilde mijn ex ook niet meer samen de zaak hebben en heeft er ook alles aan gedaan om mij eruit te krijgen zo ook uit ons huis. Om een lang verhaal kort te maken daarover had ik veel wrok en knokte me suf om weer een huurhuis te krijgen enz.

Die zomer dus had ik een aardig opgezette buik en daar ik aardig slank ben en veel sportte vond ik dat vreemd. Maar verder waren er absoluut geen klachten. Juni '95  naar de huisarts die een verwijskaart voor de gynaecoloog geeft daar wordt een echo gemaakt en werd er een vergrote eierstok aangetroffen. Hadden ze maar een scan gemaakt! Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ik veel lucht in mijn darmen had en dat kwam ook door de stress rond de scheiding.

In Januari 96 weer naar de huisarts met een nog dikkere buik maar nog steeds geen andere klachten. Naar het ziekenhuis voor een darmfoto. Sta daar bij de balie loopt er toevallig iemand van de echo die ik ken die zegt met een grapje ben je zwanger ?

Toen ging alles heel snel. Er werd een scan gemaakt en die man dorst me amper aan te kijken. Ik naar het kantoortje van de gynaecoloog. Ja ik moet U wat vertellen en het is niet best U heeft eierstokkanker in een vergevorderd stadium met uitzaaiingen door de gehele buikholte. O, zei ik mag ik even mijn moeder bellen.

Die vrijdag is er 3 liter vocht uit mijn buik gehaald. Mijn familie zorgde ervoor dat ik die week later naar het Anthonie van Leeuwenhoek kon. Daar kreeg ik een buikoperatie waarbij alle zichtbare tumor werd weggehaald met daaropvolgend 3 chemo kuren taxol/cisplatin. Toen weer een operatie om de "zacht geworden" uitzaaiingen op mijn lever te verwijderen en als laatste weer 3 chemo taxol/cisplatin.

September was ik weer thuis en natuurlijk waren alle periodes daartussen als alleenstaande moeder met 3 kinderen die ook nog eens moest verhuizen geen pretje. Ik heb dat jaar echt geknokt maar was natuurlijk dat jaar veel emotioneler met het onderwerp kanker dan dat ik nu ben. Het went natuurlijk nooit maar je raakt er mee verweven als je zo lang bezig bent.

1997 een jaar van opknappen want ik was met mijn 1.77 lengte heel veel afgevallen en was behoorlijk verzwakt. Toch presteerde ik het om tussen de chemokuren door met een leuk hoofddoekje om nog te gaan stappen in de kroeg, heel ongezond zullen jullie denken maar wel heel gezellig. Ik had behoefte aan mensen om mij heen. Daarbij heb ik in Oktober 1996 toen ik dus kaal en mager in de rondte liep een relatie gekregen met een man die ik al van doorvoor kon. ALS DAT GEEN ECHTE LIEFDE IS!!!!!

Eind 97 liepen mijn tumormarkers weer op en kwamen zij erachter dat er weer tumor zat op de top van de schede!

Daar gaan we weer dacht ik. De artsen vertelden mij ook dat er geen kans meer was op genezing maar ze waren bezig met een experimenteel onderzoek; de Ovipec afgeleid van de succesvolle behandeling Hipec voor dikke darmkankerpatiënten die alleen in het AVL gegeven wordt. Het zou een bijzonder zware behandeling worden met hopelijk kans op genezing, ik moest ook tekenen voor eigen verantwoordelijkheid in geval ik zou komen te overlijden tijdens de behandeling;

Maart 1998 Ovipec begint operatie van ca 21 uur waarbij alle zichtbare tumor radicaal werd verwijderd. Dat hield bij mij in: milt weg, 5 meter darm weg en nog tal van andere plekjes, daarna een spoeling met pure chemo door de hele buikholte daarna schoonspoelen en dichtmaken, Toen ik wakker werd voelde ik als eerste een stoma.

Dit was zwaar, ik miste mijn kinderen en alles liep ook fout thuis. In dat eerste jaar dat ik ziek was, is mijn dochter al blijven zitten en de jongens hadden ook problemen op school en mistten me vreselijk. Wel 25 verschillende thuishulpen. Nou zo kan ik nog wel even doorgaan maar daar hebben jullie waarschijnlijk ook wel ervaring mee.

Toen begonnen de chemo kuren, en daar ik een stoma op mijn dunne darm had, bleef hij lopen en ben die zomer 25 keer uitgedroogd geweest. Ze besloten tot weer een operatie om de stoma op te heffen waar ik zeer blij mee was.

Toen kwam in juli de stamceltransplantatie wat wel bij meer soorten kanker gedaan wordt en als klap op de vuurpijl 2 hoge dosis kuren waarvan ik er maar 1 heb kunnen hebben. Ik kon niet meer.

In september kwam ik in de rolstoel thuis. Er was nog maar weinig van me over behalve mijn vechtlust en de verschrikkelijke drang om te overleven.

1999 Ik knap heel langzaam op en ben uit de rolstoel door heel veel de trap op op mijn billen naar boven te klimmen en elke dag buiten langs de muren van de huizen te lopen, elke keer als het beter ging gaf ik mezelf een schouderklopje, dat heb je goed gedaan meid! Ik geniet van dat jaar, van mijn vriend, van mijn kinderen. Alles komt goed dacht ik!

Eind 2000 stijgen mijn tumormarkers weer, maar ik voel me aardig sterk en ja sinds die grote Ovipec heb ik altijd buikpijn en moet ontzettend op mijn eten letten; ik heb altijd diarree.

Stijging tumormarkers reden om een scan te maken. Ja daar gaan we weer, plekjes op mijn lever en tumor bovenaan mijn 12 vingerige darm. Het ziekenhuis is zeer somber. Een week daarvoor heb ik nog met een artikel in de Telegraaf gestaan van Rene Steenhorst dat het schandalig was dat ze "zomaar" de Ovipec eruit hadden gegooid omdat het een te dure behandeling zou zijn.

Maar ik vind dat ze dat kunnen bepalen als ze een grotere groep hadden genomen. En het is een stap op de goede weg om betere behandelingen te krijgen voor eierstokkanker want van de 1400 gevallen per jaar overlijden er 1200!!!!

Paniek onder de doktoren, hun meningen zijn verdeeld dus hoe moet ik het dan weten?  Ik kan van zware chemo tot hormoonbehandelingen krijgen maar niets zal uiteindelijk helpen!! Dus waarom zal ik nu chemo nemen als het me toch niets meer helpt?

Ondertussen in het programma geweest van Rondom Tien om over dit onderwerp te praten en ook over het feit dat kankerpatiënten zo weinig vergoed krijgen voor hun medicijnen/supplementen. Heel veel reacties op gehad.

Ik besloot na heel goed nadenken mijn "eigen" wijze weg te volgen, en heb een afspraak bij dokter Valstar (een orthomoleculair arts/bioloog) gemaakt.

Mijn beroep is nu pillenslikster (geintje) Wat moet ik verschrikkelijk veel slikken. Daarbij loop ik bij een therapeut met zouttabletten met aantoonbare goede resultaten (d.d. 1 november 2001: noot redactie: Ellen is al een half jaar geleden gestopt met de zouttabletten op aanraden van dokter Valstar en een voedingsdeskundige. Wij raden een ieder dan ook aan hier niet mee in zee te gaan. Deze zouttherapeut lijkt op basis van een zeer onvolledig onderzoeksrapport van TNO, waar hij mee schermt, lekker veel geld te willen verdienen. Wij vinden dat een kwalijke zaak.), diegene die wat meer daarover willen weten kunnen mij mailen.

Mijn bloed werd geprikt en wat blijkt tumormarkers gedaald! En wat durft het ziekenhuis te zeggen: Ja maar dat zegt niets jouw tumormarkers NOU VRAAG IK JE !!!

Een arts zegt ja je hebt een trage tumor de andere zegt snel handelen anders loopt het niet goed af. Ik word hier een beetje gestoord van. KORTOM: ZE WETEN ZELF OOK NIET ALLES

Als ik zeg die daling komt van die zouttabletten en de orthomoleculaire supplementen lachen ze maar wat. Ik vind dat zeer arrogant want zelf hebben ze toch ook geen oplossing. Ik ga de strijd weer aan op mijn manier. Ik heb aan de site kanker-actueel veel steun en wil mijn kennis op gebied van  eierstokkanker delen met andere vrouwen. Volgens de artsen in het AVL leef ik hooguit nog een jaar. Maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. In het begin deed ik dat wel heel even want het is een verschrikkelijk bericht, maar waar leven is is hoop en dat mag geen enkele arts van je afpakken, want ik heb in die 5 jaar bewezen bij toch een nare kankersoort dat je door je levensstijl, supplementen, sporten en mediteren, dat als je in die opwaartse spiraal zit, je heel veel kan.

(d.d. 1 november 2001: noot redactie: het gaat met Ellen nog steeds goed, zelfs beter dan verwacht. Haar tumormarkers dalen en ze heeft meer energie dan een halfjaar geleden)

d.d. 22 juni 2002: Ellen is afgelopen weken opgenomen geweest in het ziekenhuis omdat een stent in haar buik/darmen afgescheurd was. Daardoor ontstond een darmblokkade. Tijdens onderzoek in dit gerenommeerde academische ziekenhuis prikte de behandelend arts Ellen ook nog eens een klaplong. U kunt zich voorstellen wat dit voor Ellen betekent. Het ging zo goed met haar, ze was net op vakantie geweest, had daar erg van genoten en voelde zich best wel goed, hoewel ze ook wist dat de kanker er nog altijd zat. Maar ook haar tumormarkers daalden met de week. En dan nu dit. De stent hebben ze met heel veel moeite en vele onderzoeken niet weg kunnen halen, en de artsen kunnen dat ook niet d.m.v. operatie , daarvoor heeft Ellen al teveel operaties gehad. Ze kan nu wel een heel klein beetje weer drinken en een beschuitje eten, maar het is erg moeizaam allemaal. Hoe het nu verder gaat weet Ellen niet, maar we houden u op de hoogte. 

Alle sterkte voor iedereen die met deze "dief in de nacht" te maken heeft, en veel kracht, licht en liefde

Ellen van Zanten

Noot redactie: Als OPS-lid kunt u gratis lid worden van onze mailgroep waar ook Ellen al jaren lid van is. Reacties aan Ellen sturen we door.

Een ander mooi verhaal van iemand die herstelde van eierstokkanker met hulp van dieet en suppletie is dat van Marjan. het verhaal van Tineke over haar keuzes bij eierstokkanker en het verhaal van mw. N.N. die net als Ellen al een heel tijd vecht tegen haar eierstokkanker met als ondersteuning dieet en voedingssuppletie.



eierstokkanker


Plaats een reactie ...

Reageer op "Het verhaal van Ellen en haar strijd met haar eierstokkanker"


Gerelateerde artikelen
 

Gerelateerde artikelen

Het verhaal van Ellen en haar >> Woensdag 21 mei 2003 trouwt >> Zaterdag 6 september 2003 >> Eierstokkanker: ervaringsverhaal >>