Inmiddels heb ik een rolstoel nodig

Op verzoek van Nell hier weer haar column:

Tegenwoordig zit ik wel eens in de rolstoel. Net of de tijd weer terug gezet is toen ik een aantal jaren geleden ook op deze manier vervoerd werd. De tumoren in mijn heup en mijn ribben zijn nogal pijnlijk als ik loop. Ik zal jammer genoeg weer bestraald moeten worden om de pijn te verminderen. Ik hoop zo dat ik daarna weer normaal kan lopen en mijn dagelijkse dingetjes kan doen. In een rolstoel zitten vind ik helemaal niks. Je voelt je er niet helemaal bij horen want als mensen tegen je praten dan kijken ze naar beneden en dat is net zoiets als wanneer jij zit en de ander tegenover je staat. Dit is dus wat kinderen ook ervaren, iemand hoog verheven boven jou. Maar ondanks de negatieve kanten van zo’n rolding ben ik toch blij dat het er is want het maakt je wel weer wat meer mobiel.

Als je erover na gaat denken is het leven eigenlijk een vreemd fenomeen. We worden geboren en leven lang of kort maar we zijn allemaal op weg naar de dood. Misschien leef je maar heel even of wordt je dood geboren. Wij weten niet hoelang en waarvoor. Wat tussen geboorte en dood gebeurd kan van alles zijn. Je kunt heel gezond zijn en je werk met vreugde doen, oud worden en dan dood gaan. En dat is prachtig om te zien, ik vind over het algemeen oudere mensen vaak prachtig om te zien. Het is jammer dat er tegenwoordig in onze maatschappij geen of miniem gebruik wordt gemaakt van de wijsheid van onze ouderen. Iedereen is bezig zijn eigen wiel uit te vinden terwijl de oudere generatie dat allang hadden uitgevonden. We leven in de tijd van hier naar daar en we weten niet wat we gaandeweg op ons levenspad tegen zullen komen. We moeten gewoon dealen met datgene wat voor ons ligt. Voor mij betekent dat, het merendeel van de dag zitten, en lezen van boeken van mijn favoriete joodse schrijver, wijlen F. Weinreb.

Deze man schrijft over de bijbel op een dusdanige manier alsof je met een puzzel bezig bent en elke keer weer vind je een puzzelstukje. De boeken die hij heeft geschreven lees ik meerdere keren en elke keer leer ik er weer iets bij. Ook de boeken van de arts uit Haarlem, H. Moolenburgh vind ik heel erg goed, ook al is dat op een heel andere manier. Een paar weken geleden heb ik nog een lezing van deze arts bijgewoond, wat een energie heeft die man nog op zijn 86^ste, ongelofelijk. Wat zou ik graag zijn energie hebben! Jammer dat ik dat niet heb, ik zal moeten roeien met de riemen die ik heb en hopelijk nog heel veel leren. Ik kan ondanks alles nog steeds zeggen: “ik ben gelukkig”.

Nell Lanting

herceptin, Gamma Knife, complementair, borstkanker