Blijf geloven in het onmogelijke. Column van Nell

1 April 2011:

Het gaat nog steeds goed met mij . Ik heb nog wel last van een beetje een duizelig gevoel, alsof ik een borrel op heb (niet één van mijn favoriete ervaringen). Vooral als ik een stukje gewandeld heb of ’s avonds als ik moe word. Voor de rest valt het allemaal wel mee en kan ik een redelijk normaal leven leiden.

Ik ga nog steeds elke drie weken naar het AvL voor chemo en heb dan om de zes weken een gesprek met de arts. Ook de afgelopen keer hadden we weer een gesprek met de arts, nou ja, gesprek! Aan de andere kant van de tafel zit een man met een dik dossier voor zich waar hij met gebogen hoofd overheen hangt om op te schrijven hoeveelste chemo het is deze keer, om even later de computer te bedienen voor nog meer gegevens. Tussendoor vraagt hij hoe ik me voel, waarop ik zeg dat ik me goed voel, alleen nog een beetje duizelig. Wat denk je dat hij zegt: “die behandeling in Duitsland heeft toch niet geholpen”. Ik was werkelijk perplex, want hoe kun je zoiets zeggen zonder onderzoek en waar slaat zo’n opmerking op. Wat kan ik daarmee, wordt ik daar blij van of zo, of geeft me dat moed? Het vervelende op dit soort momenten is altijd dat je dan net niet weet wat je daarop moet zeggen. Ik ervaar deze opmerkingen meestal als een soort voodoo en heb het daarom ook heel snel van me afgeschud. De laatste jaren heb ik al vaak ervaren dat artsen hele oordelende woorden kunnen zeggen zoals, “er is niets meer aan te doen of u moet rekening houden met het einde enz”. Dit soort opmerkingen wil je juist niet horen, dat weet je zelf ook wel, iedereen gaat een keertje dood maar wanneer weet niemand. Waarom verteld een arts nooit eens iets over kankeroverwinnaars? Daar krijg je toch veel meer moed van! Ik heb het zelf nog nooit gehoord uit de mond van de artsen waar ik door behandeld ben maar weet gelukkig inmiddels wel dat er velen zijn die deze ziekte hebben overwonnen, zelfs van een sterfbed af. Dat houd me optimistisch en hoopvol! Wat is het toch jammer dat er niet veel meer gedaan wordt met deze verhalen. Want juist daardoor krijg je hoop en kracht om door te gaan op deze moeilijke weg. Hopelijk zal men ooit leren dat je van positieve opmerkingen en verhalen veel meer leert dan van doemdenken. Ik wil de ernst van de ziekte absoluut niet bagatelliseren maar ik wil eerlijkheid en ook de andere kant horen. Mijn wens is dat iedereen die met kanker geconfronteerd word ook de positieve verhalen hoort en zich er aan op kan trekken. Mijn advies bij een ernstige ziekte is daarom: “zoek naar overwinnaars, en blijf geloven in het (on)mogelijke”

Nell Lanting

complementair, borstkanker