En opnieuw herstel

Elke week gaat Koos naar het ziekenhuis voor foto’s en opnieuw geschiedt het wonder, binnen zes weken verdwijnen de kraters op de foto’s en blijkt er al na twee maanden geen aantoonbare kanker meer te zijn.

De artsen vertellen Adrie en Koos dat het dan waarschijnlijk geen kanker is geweest, terwijl op basis van de onderzoeken schriftelijk is vastgelegd dat er sprake was van kwaadaardig weefsel en dus van een recidief van de maagkanker. Zo was dat Koos en Adrie ook bij de diagnose en na onderzoek verteld. “Bovendien”, zegt Adrie: “vanaf het moment dat Koos weer begon met de vitamines zagen we elke week op de foto’s dat de kraters kleiner werden”. “En toen ook nader onderzoek achteraf uitwees dat er geen aantoonbare kanker meer was, werd ook nu weer schouderophalend dit als kennisgeving aangenomen”.

Situatie februari 2001

Het is nu eind februari 2001. Ik zit in huis bij Koos en Adrie. Koos slaapt nog als Adrie haar verhaal tegen mij begint te vertellen. Later komt Koos erbij. Hij voelt zich toch vaak moe en zegt er niet gerust op te zijn. Adrie: “hij komt ook bijna niet meer buiten, terwijl hij zo’n buitenmens is, maar door de prothese kan hij niet meer goed lopen”.  En Koos: “ik ben natuurlijk ook ouder aan het worden, in mei wordt ik 76 jaar, en die chemo en steeds weer die bloedingen en allerlei andere kwaaltjes hebben me lichamelijk, maar ook geestelijk uitgeput. Maar ik heb absoluut geen spijt ervan dat ik met dat experiment met taxol heb meegedaan. Ik verwijt ook niemand iets. Het was een persoonlijke keuze en heeft natuurlijk een heleboel gevolgen gehad en uiteindelijk niets meer opgeleverd dan een heleboel bijwerkingen en klachten. Maar ik wilde alles aangrijpen om toch in leven te blijven en als ik toch was overleden hadden we in ieder geval alles geprobeerd. En zo was het ook met de keuze voor die aanvulling met orthomoleculaire suppletie en steun van Valstar. Daar had ik ook eerst een hard hoofd in, maar nu durf ik te zeggen dat Valstar met die behandeling mijn leven tot nu toe heeft gered. Zonder die extra vitamines en het dieet was ik er al lang niet meer geweest. En daardoor heb ik nog heel veel kunnen genieten van mijn kinderen en  kleinkinderen en wie weet kan ik toch nog een aantal jaren mee.

En Adrie vult aan: “wat ik zo jammer vind is dat mensen pas naar Valstar gaan als het bijna te laat is. Ook wij natuurlijk, want we gingen pas toen de chemo niets deed en er eigenlijk helemaal geen hoop meer was. En ik heb daarna echt heel veel op Koos moeten inpraten om toch het dieet vol te houden en toch die vieze levertraan te slikken.” "En hij hield zo van een stukkie vlees, maar ja dat mocht niet hè. Maar ik heb zelf altijd meegegeten met hem en dat hielp." 

En Koos tot besluit: ”het zou zo goed zijn als mensen bij de eerste diagnose direct op twee gebieden advies zouden inwinnen. Zowel bij het ziekenhuis, dus de standaard reguliere diagnose/behandeling, maar ook bij een orthomoleculaire arts zoals Valstar, want juist die aanvulling kan betekenen dat je wel of niet blijft leven.”

Noot redactie: dit laatste zijn de woorden van Koos, maar wij kunnen daar volledig in meegaan.  

d.d. 12 november 2002: Ik kreeg gisteren van iemand te horen dat Koos afgelopen zomer op een min of meer natuurlijke manier is overleden. Weliswaar had Koos veel hart en vaatklachten, maar hij was als mens op begreep ik uit het verhaal.