De strijd tegen kanker
Zo vaak kom ik het tegen: “kankerbestrijding”, “de strijd tegen deze rotziekte”, “samen tegen kanker”. Op en een of andere manier reageert er iets in mij op de woorden :”strijd” en “tegen”.
Ik was op een Open Dag over kanker in het Radboudziekenhuis in Nijmegen en daar deelden ze buttons uit met de woorden: “samen tegen kanker”. Ik heb die button niet aangenomen: elke keer als ik hem kreeg aangeboden legde ik uit dat ik die term niet wilde dragen. Ik heb ook uitgelegd waarom: de woorden “strijd” en Tegen” bezorgen mij van binnen een gevoel van vermoeidheid en machteloosheid. Hoe meer je strijdt, hoe vaker je de strijd ook moet opgeven namelijk. Als er iets is wat je niet kunt gebruiken tijdens het proces van kanker, genezing ervan en van de behandelingen die je ervoor krijgt, dan zijn het wel gevoelens van machteloosheid en vermoeidheid. Die heb je al zoveel! Als we de tekst op de button nou eens veranderen in “samen bij kanker”, kijk, dan krijg je meteen een heel ander gevoel. Dan gaat het erom dat we om de betreffende persoon heen staan en die op handen dragen, en helpen waar we maar kunnen. Ik heb aan den lijve ondervonden dat dit klopte toen mijn borst geamputeerd werd en daarna ook: ik had om hulp gevraagd en kreeg het in duizendvoud terug. Zo voelde ik me samen bij kanker. De mensen om me heen ook: zij kwamen in contact met elkaar en spraken samen over hun gevoelens. Dat maakt de fysieke en emotionele pijn een stuk zachter, we dragen hem samen voorzover we kunnen. Ik heb me byzonder dankbaar gevoeld en nog steeds, bij alle hulp die ik gekregen heb. Nou ben ik ook wel verwend, dat besef ik, niet iedereen krijgt zoveel hulp bij ziekte. Maar wees eerlijk: heeft dat niet ook te maken met niet (durven) vragen om hulp, en dan vervolgens alleen of met nauwelijks hulp zo’n heel proces door moeten gaan? Ik verkeer in de goede positie dat ik niet met mijn partner samenwoon. Dat heeft tot gevolg dat ik automatisch andere vrienden, familie, kennissen en buren inschakel als ik hulp nodig heb, als mijn partner er niet is. Dat maakt het meteen voor hem ook een stuk lichter: de zorg wordt gedeeld en hij raakt niet overbelast. Ik heb het hele proces van de amputatie als verrijkend ervaren, ook al was ik weleens wanhopig, verdrietig en angstig. IK voelde me gedragen. Dus wat mij betreft: SAMEN BIJ KANKER!
Marijke Eggink,
17 februari 2011
Gerelateerde artikelen
- Marijke vertelt hoe zij haar uitgezaaide hormoongevoelige borstkanker al ruim 8 jaar onder controle houdt met complementaire aanpak en gezonde leefstijl en waar nodig reguliere ingrepen
- Mijn lichaam knipoogt naar mij. Column van Marijke
- De strijd tegen kanker. Column van Marijke
- Pijn vermijden. Column van Marijke
- Hoe beinvloed je het herstel van weefsel na borstamputatie?
- Borstkanker: ervaringsverhaal Marijke
Helemaal eens met de strekking van je column. Het is merkwaardig dat kanker zo verbonden is met ""strijden tegen"". Je zegt toch ook niet: ''strijden tegen herseninfarcten, schimmeltenen, of chronische hoofdpijn?'' Misschien is die uitdrukking wel in gebruik geraakt omdat kankercellen als indringers worden beschouwd?
Het is, zoals zwemmer Maarten v/d Weijden bij DWDD zei:"ik heb de kanker helemaal niet overwonnen. Ik ben gewoon bij gaan liggen en heb er het beste van gemaakt. En toen alles achter de rug was ben ik weer gaan trainen. En toevalling kan ik dat goed. Niets meer en niets minder. Ik ben net zo min een held als Lance Armstrong dat is."
Het gebruik van de term ''strijden'' is niet alleen maar ergerlijk. Het staat soms ook het maken van een heldere afweging in de weg.
Iemand die gretig alle chemo's naar binnen slobbert, alle bijwerkingen dapper doorstaat en alsnog overlijdt, wordt hoger gewaardeerd dan degene die, na zorgvuldige analyse, van behandeling af ziet.
Het is bijna moreel laakbaar om van behandeling af te zien of te kiezen voor minder dan het maximale, al is het maar vanwege de nabestaanden, dat je elke geboden kans met beide handen moet aangrijpen.
Stijden tegen kanker wordt bijna steeds gedaan uit angst. En angst is een slechte raadgever.
Je zit dus ook weer in het bootje op een rusteloze rivier. Ik weet hoe bedreigend het kan zijn en hoe graag je uit zou willen stappen op de vaste wal van gezondheid. Het is zoveel makkelijker op de wal waar alles zo gewoon lijkt.
Deze boot is wiebelig en het is soms doodeng omdat je bang bent om er uit te vallen. Maar als je heel goed kijkt zie je dat er in de boot ook heel veel mooie dingen liggen. Dingen als, liefde, vriendschap, genegenheid die je nu zomaar mag ontvangen en ontdekken. De mensen aan de wal hebben er geen idee van wat het is om in deze boot te zitten. En ik denk dat ze daarom leuzes bedenken zoals op de buttons. Goed bedoeld natuurlijk maar het voelt alsof je in het leger zit. Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat ik moet strijden. Voor mij is het meer leven in het nu en geloven dat er genezing mogelijk is. Ik wens je ontzettend veel liefde, vriendschap en genegenheid toe en natuurlijk, en geloof in de toekomst!
In de kolom links hiervan wordt de mogelijkheid geboden om in te loggen en omdat ik daar altijd problemen mee heb ga ik dan meestal niet verder door.
Nu dan maar een keer wel en zonder in te loggen omdat mij dat met beide e-mailadressen en het ene OPS-nummer niet wilde lukken. Al met al geldt dat mij in het leven steeds minder lukt en dan laat ik dit soort minder levensbedreigende activiteiten als inhoudelijk reageren op een column eerder achterwege dan voor mij belangrijker zaken als overleving.
Daar gaatie dan.
Het lukt mij dus wel om zonder in te loggen te reageren op je meest recente column en dan kan ik het nu natuurlijk niet meer af laten weten, dus vooruit dan maar.
Jouw weerstand tegen het gebruik van agressieve termen als de drie die je noemt waaronder "de strijd tegen kanker" deel ik volmondig met je, tot en met je motivatie.
Strijden/vechten tegen iets heeft alles met geweld te maken en daar ben ik beslist geen voorstander van. Bovendien vergt het veel energie en die kan ik wel beter gebruiken.
Al met al kan ik mij wel heel goed voorstellen dat die 3 termen over het algemeen erg vaak gebruikt worden, want het is maar al te vaak geen eenvoudige zaak om al die kankercellen binnen de perken te houden en ze niet de ruimte te geven de macht over te nemen.
Bij afwezigheid van iets wat tegenwoordig een netwerk genoemd wordt en welke vorm van professionele hulp dan ook, kost het mij vrijwel al mijn tijd, energie en geld om het hoofd nu inmiddels al bijna 5 jaar lang boven water te houden.
Dit niet dankzij de bekende reguliere behandelingen als operatie, chemo en bestraling. maar diverse niet reguliere therapien die per traditie door al mijn behandelaars als kwakzalverij en geldklopperij beschouwd worden.
Op je vraag of de nagenoeg volledige afwezigheid van welke vorm van hulp dan ook niet veel, zo niet alles te maken heeft met het niet om hulp (willen of) durven vragen is het antwoord wat mij betreft Ja, dat klopt.
Daar zijn diverse redenen voor, waarvan ik er eentje uit kies, namelijk de mijne.
Niet iedereen, met name veel ouderen, beschikken over de nagenoeg ideale combinatie van een partner, familie, goede vrienden, kennissen en behulpzame buren en het is mij mijn levenlang gelukt niemand tot last te zijn door altijd mijn eigen boontjes te doppen
De professionele zorg beloofd van alles, maar biedt tot op heden niets dan gebakken lucht, ook al vraag ik er regelmatig om.
Kortom, ik en ongetwijfeld velen met mij, ontkomen er niet aan om het hele proces tot en met het eind aan toe nagenoeg alleen te doorlopen of om op een gegeven moment er zelf de rem op te zetten, dat dan vervolgens eveneens op onbegrip mag rekenen.
Ga maar lekker door met je column, want zolang die nog gelezen wordt heeft dat zin.
Veel kankerpatienten hebben echt geen tijd om te reageren, al willen ze nog zo graag.
Alle goeds toegewenst.