Hoe mevrouw Bruins met haar ziekte omging.en hoe haar keuze voor neit toxische aanpak uitpakte

Dagelijkse supplementen die ik gebruikte en nog gebruik (noot redactie: een orthomoleculaire behandeling verandert door actuele ontwikkelingen en is persoonsgebonden dus ga a.u.b. niet dit lijstje zelf kopieëren voor uw situatie maar consulteer een goede orthomoleculaire arts. Namen en adressen zie pagina nuttige adressen):Gelukkig was de zomer fantastisch! We ontbeten in de tuin (Budwig papje), en waren zoveel mogelijk buiten, het leek wel vakantie. Er moest natuurlijk ook veel worden gerust! Na een kleine inzinking (ik liep als een oud vrouwtje), ging het steeds beter. Na 6 maanden waren lymfomen geslonken, constateerde de internist. Hoera! Valstar zei: "Maar ze moeten helemáál weg". Dat bleef in me doorklinken. Ik voelde me steeds sterker worden, kon langer op blijven, begon weer te fietsen en wandelingen te maken. De stofwisseling werd beter. Vooral bijzonder was het dichtgroeien van een gespleten nagel, al meer dan 10 jaar aanwezig, ondanks behandeling van een dermatoloog. Allemaal tekenen van algeheel herstel. November 2000 werd weer een CT-scan gemaakt. Ik voelde me heel goed en dacht: mocht de uitslag niet zo positief zijn, dan houd ik dit gevoel vast en laat me niet ontmoedigen! Maar de uitslag was "onverwacht goed", vertelde de internist. De radioloog had zijn ogen niet kunnen geloven, maar alle lymfomen waren verdwenen. Wat een feest! En ook belangrijk: ik had het goed aangevoeld. Je lichaam leren kennen klinkt als een cliché, maar wat is dat belangrijk. Wanneer je een dergelijke ziekte hebt ga je anders met je lijf om: je registreert de kleinste signalen en veranderingen.

Ook de psychische kant is belangrijk. Ik nam contact op met de Contactgroep (non-)Hodgkin en werd zeer bemoedigd door de vrouw, een lotgenote, waarmee ik sprak, en werd meteen lid van deze Contactgroep. Vier maal per jaar ontvang ik het contactblad en lees zowel de medische artikelen als de patiëntenverhalen. Een verhaal trof mij zeer: een man vertelde zijn ziektegeschiedenis: al 21 jaar had hij dezelfde vorm non-Hodgkin als ik, maar dat niet alléén: zijn internist had na het vaststellen van de diagnose gezegd: "Nu moet u niet direct in paniek raken, want als er zich geen calamiteiten voordoen kunt u er tachtig jaar mee worden", en daar hield deze man (nu 71 jaar) zich al die jaren aan vast. Overigens was deze patiënt, toen hij in het ziekenhuis (zijn eerste opname) van een medepatiënt hoorde over de Moerman therapie, daar onmiddellijk mee begonnen! Nu trachtte ik me daar óók aan vast te houden! Voorwaar een beter uitgangspunt dan het mijne: nog gemiddeld 10 jaar te leven.

Verder consulteerde ik een oncoloog, die dezelfde vorm van non-Hodgkin had als ik en dat al meer dan 10 jaar. Hij vertelde zijn levensverhaal en ik het mijne. Een zin is me zeer bijgebleven: "Lachen is goed voor de celletjes"! Ik vertelde hem dat het me dwars zat dat ik (bijvoorbeeld) zo langzaam fietste, waarop hij stelde dat mensen die werken en van alles moeten haast hebben, maar wij hebben alle tijd! Een positieve draai geven aan dit soort dingen dus! Hij adviseerde contact op te nemen met het Helen Dowling Instituut. Via via kwam ik bij een arts/psychosynthese counselor terecht, die me meer inzicht in mezelf gaf . We hadden een zestal bijzondere gesprekken. Er kwam meer rust in me. Ook besefte ik, dat ik meer "bij mezelf moest blijven". Mijn credo werd: "eerst m'n eigen winkel", eigenlijk een vreemd zinnetje, maar het werkt wèl. Samen met mijn man had ik enige gesprekken met een therapeute over onze relatie en mijn ziekte ("Kanker heb je samen"); ook verhelderend!

Met het vertellen over mijn ziekte aan mijn (volwassen) kinderen, was ik te voorzichtig geweest, bleek later. Ik wilde hen in eerste instantie sparen, had het wel over "verkeerde cellen", liet ook wel merken dat de situatie ernstig was, maar noemde niet het woord "kanker". Die intieme, eigenlijk fijne, momenten samen vergeet ik - ook - nooit.

In september ging ik naar yoga, gegeven door een dierbare vriendin. In het begin moest ik voorzichtig doen, maar ik werd steeds sterker en kon weer normaal meedoen na verloop van tijd. Bovendien vond ik een pianoleraar, vlak bij huis; een jarenlange wens. Tot ik ziek werd gunde ik me de tijd noch de rust voor iets wat zo bij me hoorde. Ik speel vanaf m'n 8ste jaar piano, maar wilde weten hòe ik speelde en meer structuur aanbrengen. Nog steeds heb ik les en geniet ervan. Ik heb ervaren dat het belangrijk is dingen te doen die je fijn vindt en inspireren.

Mijn man, kinderen, familie en vrienden hebben me met liefde omringd, anders kan ik het niet zeggen. Ik merkte wel dat je als patiënt open moet zijn, enigszins leiding moet geven aan de mensen om je heen. Het is moeilijk voor gezonde mensen "normaal" met een zieke om te gaan. Ik bedoel: je krijgt soms het gevoel "zielig" gevonden te worden en dat vond ik niet prettig. Meelevendheid is fijn, maar betuttelen minder! Als ik verre buren of bekenden tegenkwam, legde ik uit wat ik had en vertelde in het kort hoe het ging, want ik vòelde dat men van alles dacht maar niets uitsprak, wat een geïsoleerd gevoel geeft en dat is pas moeilijk! Ook als kankerpatiënt kun je gewoon worden benaderd, maar ik heb ervaren dat je mensen erbij moet helpen.

Met intimi had ik fijne gesprekken met veel emoties, maar we lachten ook, en vreemd genoeg, was ik vaak dankbaar en blij. Net of je extra kracht krijgt. Ik dacht erg veel na, over m'n hele leven eigenlijk, en kwam soms tot nieuwe inzichten. Ik besefte dat ik al jaren een te zwaar leven had geleid, en ook dat ik er nu anders - lichter - tegenaan wilde kijken dan gedurende die jaren dat ik, zonder het te weten, ziek was. Ik las inspirerende, opbeurende boeken en vooral luisterde ik veel naar muziek, die eerste tijd van ziek zijn.

Bij het laatste internistenbezoek in juni kwam mijn conditie ter sprake. Ik kan me niet meten met vrouwen van mijn leeftijd qua energie. De internist adviseerde wat aan mijn conditie te doen, na jaren van veel rusten. Daar was ik erg blij mee. Het voelde als een soort vrijbrief: wanneer ik me tot dan toe moe voelde had ik het idee te moeten niksen. Sindsdien fiets ik lekker hard, heb meer tempo bij wandelen en huishoudelijke taken. Ik doe weer mee!

Hanneke Bruins
juli 2001