Vooraf aan de diagnose lymfklierkanker

Mw. Bruins d.d. 10 augustus 2001:

In de 70-er jaren zag ik een documentaire over dr. Moerman, van wie ik nooit eerder had gehoord, waarvan ik zeer onder de indruk was. Het was een kritisch verhaal, maar ik dacht: wanneer er slechts één mens door zou genezen, dan is zijn visie al de moeite van acceptatie en verdere studie waard! En ook: ik zou bij ziekte meteen de Moerman therapie volgen. Toen mijn favoriete tante van 65 jaar kort daarna "inoperabel leverkanker" bleek te hebben, consulteerde zij een Moerman arts en startte welgemoed met het toen nog strenge dieet. Zij bereidde zelf haar speciale eten - ik zie de dikke erwtensoep nog voor me, waar ik met gepaste tegenzin naar keek. Liters citroensap dronk zij, kortom: ik vond haar dapper en bewonderenswaardig. Het werd een success story, want zij werd 82 jaar! Ik informeerde - voor het geval iemand deze ziekte zou krijgen, naar een Moerman arts in mijn omgeving; immers bij diagnose "kanker" slaat de paniek toe en is haast geboden. Zo heeft Drs. E. Valstar (toen nog praktiserend in Utrecht) járen in mijn adresboekje gestaan.

In maart '99 werd ik verrast door een flinke "bobbel" in mijn oksel en ik ging snel naar m'n huisarts. Hij keek ernstig en verwees me met spoed naar een chirurg. Deze onderzocht de bobbel en vertelde een punctie te gaan doen. Terwijl ik lang op hem lag te wachten, voelde ik dat er iets serieus aan de hand was, en opeens realiseerde ik me dat ik in iets mogelijk kwaadaardigs liever geen onrust (= punctie) wilde. Ik stelde me bij zijn terugkeer weerbaar op en vertelde mijn mening, maar het moest toch gebeuren. Toen ik doorvroeg hoorde ik dat hij aan de kattenkrabziekte dacht, ook zou 't kunnen dat de kort voordien verwijderde moedervlek op m'n schouder de oorzaak van een ontsteking was. Kortom: mistig en onrustig allemaal. Bloedonderzoek volgde en foto's + een echo werden gemaakt. De radioloog dacht aan een ontsteking: dát viel mee! Bij het volgende consult stelde de chirurg voor de bobbel te verwijderen. Ook nu verliep de communicatie moeizaam en ik besloot een mij bekende chirurg in mijn vroegere woonplaats te consulteren. Al met al was het een maand verder, maar ik voelde me veel prettiger en kon bovendien nadenken over de te nemen stappen. Ik herinner me nog goed dat deze specialist zei: "U ziet er veel te goed uit om aan iets ernstigs te denken!" Er werd een biopsie gedaan, De uitslag maakte een operatie noodzakelijk. Begin mei werd ik geopereerd - ik voelde na de operatie, dat de uitslag niet goed zou zijn. Non-Hodgkin werd vastgesteld, laaggradig, stadium III/IV (= laatste stadium).De chirurg vertelde dat hier ècht iets aan te doen zou zijn en dat ik beter zou kunnen worden. We waren ongerust maar ook optimistisch.

lymfklierkanker, mevrouw Bruins, ervaringsverhaal, Moermandieet, voeding, maretak injecties