16) Afscheidsbijeenkomst 30 december 2004, met alle teksten.

16 Afscheidsbijeenkomst 30 december 2004

Programma
1) Muziek: The Irish Film Orchestra met het hoofdthema van de film Long Journey Home, 1998
2) Welkom door Trudy
3) Ouverture van Tommy (de Who, 1968)
4) Toespraak Lucia
5) Gedicht van Lara
6) Toespraak Leo, van de sixtiesband Dontlookback
7) Dontlookback speelt Someting van de Beatles
8) Toespraak Ananda
9) Aafje Heynis zingt Bist du bei mir van J.S.Bach
10) Caroline sluit af
11) Requiem van Mozart

Toespraak Lucia

Vandaag is het afscheid van Peter. Bijna twee jaar heeft zijn gevecht tegen de kanker geduurd. Het grootste deel van die tijd was van goede kwaliteit. De laatste maanden ging het mis. Hij kon niet meer slikken, had zuurstoftekort, kon niet meer liggen. Hij klaagde daar niet over. Beschouwde het oogstens als ongemak. Bleef oog hebben voor elke positieve ontwikkeling. Pas toen er geen enkele kans op vooruitgang meer was, gaf hij de strijd op.

De wijze waarop hij gevochten heeft, dwong bij velen respect af. Dat hebben veel mensen ons laten weten. Hijzelf beschouwde het niet als een bijzondere kwaliteit of verdienste. Voor hem was het gewoon zijn karakter. Dat karakter liet hij ook op heel andere momenten zien.

Zijn schoolkeuze, bijvoorbeeld. Hij weigerde, toen zijn moeder hem dat vroeg, naar de kleuterschool te gaan. Zij gaf hem de keus en hij zei nee. Knippen en plakken vond hij niks. Veel liever speelde hij buiten, met wat grond en een stuk hout. Ooit heeft hij als kleuter geprobeerd een boom om te zagen, om een vlot te bouwen. Hij was al een heel eind op dreef, voordat een politieman hem wist te stoppen.

Op de lagere school bleek dat hij goed kon leren. Advies was dus om naar het VWO te gaan. Maar daar had Peter geen zin in. Peter wilde timmerman worden. Thuis huiswerk maken vond hij tijdverspilling. Dat hij niet de juiste diploma’s had bleek later lastig. Maar het heeft zijn algehele ontwikkeling geen kwaad gedaan.

Hij sprak vloeiend Engels, Duits en Frans. Hij zocht zelf uit hoe een brommer in elkaar zat. Of een versterker. Of een gitaar. Of een schotelantenne. Of een computerprogramma. Of een huis. Hij leerde zelf om om te gaan met angst en met levensbedreigende situaties. Leerde later tijdens de herkansing op de MTS ook de charmes van wiskunde, natuurkunde, scheikunde, electrotechniek, informatica. En in de laatste periode ontwikkelde hij zich behoorlijk op het terrein van de geneeskunde.

Zijn karakter toonde hij ook in zijn houding ten opzichte van geld. Hij had van jongsafaan hobby’s. Crossen met zijn brommer. Muziek luisteren. Gitaar spelen. Een pilsje drinken. Hobby’s die geld kosten. Voor hem was het vanzelfsprekend dat hij dat geld zelf moest verdienen. Door vele uren te werken op de tuinderij van Elbers. Van het eerste opgespaarde geld kocht hij een pick-up. Van Philips natuurlijk. Het was een goede, want hij is na 30 jaar nog steeds in gebruik. Twee weken geleden ben ik nog op pad gestuurd om een nieuw aandrijfriempje te kopen. Het oude riempje gebruikte hij om zijn zuurstofslang wat handiger op te hangen.

Ook zijn keuze om op zijn zeventiende bij de marine te gaan was een eigenzinnige. Veel generatiegenoten waren pacifist. Dwars tegen de tijdgeest in was hij overtuigd van het belang van een goed georganiseerd en betrouwbaar leger. De helderheid van de organisatie van de marine is voor hem altijd de norm gebleven om andere organisaties te beoordelen. Philips natuurlijk, maar zeker ook de gezondheidszorg. Het varen en het werken bij de marine heeft hij als een prachtige tijd beschouwd.

Karakter toonde hij ook in zijn verhouding tot autoriteit. Dat was iets dat in zijn ogen verdiend moest worden. Hij had een hekel aan mensen die zich laten meeslepen door anderen. Hij is altijd zelf blijven denken en bleef zijn eigen conclusies trekken. Dat deed hij in zijn marinetijd, dat deed hij in de tijd dat hij op de meubelfabriek werkte, dat deed hij toen hij bij Philips werkte en dat deed hij ook toen hij met de gezondheidszorg in aanraking kwam.

Hij nam niet iets voor waar aan, eenvoudig omdat de dokter hij zei.Hij hoorde wat de dokter zei. Stelde vragen. Luisterde naar de antwoorden.Ging daarna internet op en zocht zoveel mogelijk informatie. Onder meer bij de site van kanker-actueel. En stelde dan opnieuw vragen, kwam met verklaringen, suggesties. Zocht naar alternatieven.

In de condoleancebrief die ik van Philips heb ontvangen wordt Peter omschreven als een hardwerkende, secure, intelligente, gemotiveerde en initiatiefrijke medewerker. Het zijn diezelfde eigenschappen die hij in zijn tocht door de gezondheidszorg ten volle heeft benut.

Zijn verhouding met vrouwen was bijzonder. Peter was een mooie, aardige man, dus geliefd. Maar hij is heel lang vrijgezel gebleven. Zag teveel voorbeelden van –hoe hij het noemde- mannen die aan de ketting lagen. Die ingepast werden in een leven dat ze eigenlijk niet wilden. Hij wilde zelf bepalen wat hij deed. En accepteerde daarvan de consequenties.
Hij voer toen de eerste vrouwelijke officieren hun intrede deden in de marine. Dat leidde destijds tot heftige maatschappelijke discussies. Peter had er geen enkele moeite mee om een vrouw als meerdere te hebben. Peter was een geëmancipeerde man. Voelde zich verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Kon uitstekend koken. Aanvankelijk bakte hij op zaterdag heerlijke biefstukken voor mij. Later werden dat smaakvolle recepten van het Houtsmullerdieet. Had een schuur vol gereedschap. En, heel bijzonder toch wel, een eigen naaimachine. Die hij ook gebruikte.

Maar Peter stelde ook eisen aan anderen. Eiste dat ook zij de verantwoordelijkheid op zich namen om zelf keuzes te maken en de consequenties van die keuzes te dragen. En die eisen paste hij ook toe op vrouwen. Ook een vrouw is verantwoordelijk voor haar eigen gedrag. Ook een vrouw moet zorgen dat ze de vaardigheden beheerst voor het dagelijks leven. Hij wilde mij wel helpen met technische apparatuur of computerprogramma’s, maar zijn voorwaarde was dat ik toch eerst echt zelf de gebruiksaanwijzing gelezen had ....

Wij zijn elkaar tegen gekomen, vrienden geworden, getrouwd en uiteindelijk –in die wat onconventionele volgorde- ook nog gaan samenwonen. We hadden het goed en hoopten dat dat heel lang zo zou blijven. Helaas heeft de ziekte alles anders doen lopen.

Als een leeuw heeft hij gevochten. Hij bleef baas over zijn leven. Is altijd zelf blijven denken. Probeerde uit elke situatie iets goeds te halen. Heeft alle kansen tot genieten van het goede met beide handen aangegrepen. Ook en met name juist in het laatste jaar.

Maar hij accepteerde ook, toen bleek dat het echt niet anders kon, het onvermijdelijke. Ook dat deed hij op zijn eigen laconieke en positieve manier. Een week geleden zei hij nog tegen mij: als ik nog iets meer kracht had zou ik mooi nog een kistje voor mezelf kunnen timmeren. We hebben er ook om gelachen.

Wij hebben samen een mooi leven gehad.
Jammer, dat het zo kort was.
Lucia Boerma

Gedicht van Lara: Afscheid

Dag lieve lieve Peter ,
Helaas werd jij niet beter.

Jij was superlief,
Ook al was je dan mijn stief.

Jij kluste heel graag,
Alleen de laatste tijd wel een beetje traag.

Hij die mooie vent,
Die knul die altijd als hardste rent.

Is hij nou voorgoed verdwenen?
Of komt hij toch nog terug op zijn benen?

Dag lieve lieve Peter,
helaas werd jij niet beter.

Einde

Lara van de Sande, december 2003

Toespraak Leo Schilte - sixtiesband "Don't Look Back".

"Peter Kooken – dorstige blikken, basgitaar en zang". Zo staat Peter vermeld op de website van onze sixtiesband "Don't Look Back". Een niet al te serieuze omschrijving. Min of meer spontaan gekozen in een poging een muzikant te vangen in een paar woorden. Ik zal het proberen uit te leggen.

Zang – Peter nam meestal de hoogste partijen voor zijn rekening als er meegezongen diende te worden. Daar waar wij het vaak uit onze tenen moesten halen - om er dan soms net niet bij te kunnen, kwam de verlossing uit de achterhoede. Voor net dat beetje extra om allemaal beter te laten klinken. - Waarom? Gewoon, dat deed-ie...

Basgitaar – Peter bespeelde zijn basgitaar met een gemak waar we eigenlijk allemaal jaloers op waren. Het ritueel bij de repetities was overbekend:
hallo-zeggend binnenkomen, bas uitpakken, inpluggen en tenslotte het geluid testen met één pluk aan een snaar... klaar! Zó doe je dat!
Achteloos zittend op zijn kruk-met-rugleuning bleek hij altijd weer zijn huiswerk te kennen. Als basgitarist bescheiden op de achtergrond, maar als muzikant zorgend voor een oerdegelijke basis – even doeltreffend als accuraat.

- Waarom? Gewoon, dat was-ie...

Dorstige blikken - Peter lustte niet alleen voor en na, maar ook tijdens een optreden graag zijn biertje. Het vochtverlies bij het spelen onder de hete lampen diende met regelmaat te worden aangevuld. Muzikanten hard laten werken nou, o.k., maar ze op een droogje laten zitten, dat was echt onacceptabel.
- Waarom? Gewoon, dat vond-ie...

Peters stem begaf het bij een nieuwjaarsoptreden, nu alweer twee jaar geleden. Tijdenlang bleef het bij fluisteren en "gruizelig" praten.
Zijn leefstijl veranderde, nadat bekend werd wat zich in hem had geopenbaard. Hij ging zoeken naar alternatieven om het hoofd te bieden aan wat aan zijn leven begon te knagen. Muziek maken was in een bepaalde periode niet aan de orde, gewoon even niet mogelijk.
Soms ging dat wat beter.

Peters lichaam begon in te leveren. Het slikken ging steeds moeilijker en later ook het ademhalen. Zijn conditie, ooit zo benijdenswaardig, ging gaandeweg achteruit.
Nee, Peter werd niet meer beter.

Het werd langzaamaan duidelijk: er was géén weg terug, géén kans op herstel.
De weg die hij nog te gaan zou hebben, was allesbehalve aantrekkelijk.
In Peters visie restte slechts één weloverwogen keuze: stoppen.
Dat vond hij beter.

Peter, onze trouwe muzikant in de achterhoede, het is voorbij.
Er is géén toegift, je hebt nu rust.
Het was goed je te hebben gekend en met je te hebben samengespeeld.
Onze dank daarvoor.

Nu spelen we één van Peters favoriete Beatles-nummers: Something...

Toespraak Ananda Faust, mailgroep kanker-actueel

voor Peter
voor Lucia
voor Lara
1 Tijdens deze afscheidsviering
op uitnodiging van jou Lucia
ook ruimte voor wat woorden
voor en over jou Peter

van je mailmaatjes
waarvan enkelen hier nu ook aanwezig zijn
en anderen - elders - in gedachten.
2 Die mailgroep –

Die mailgroep –

is de mailgroep van website www.kanker-actueel.nl,
een supportmailgroep voor mensen die ook alternatieve en complementaire wegen zoeken en gaan
naast de reguliere behandelingswegen van hun kanker;

een mailgroep dus
waaraan mensen deelnemen die .......
nou ja, u weet wel .......
van die toch eigenlijk wel zielige mensen die zich door angst verblind en ‘in de ban van’ in de armen werpen van alternatieve artsen en behandelaars;
van die mensen die per definitie dus toch ook eigenlijk niet goed snik zijn of in ieder geval niet rationeel, die hun intelligentie en kritisch oordeelsvermogen kwijt zijn bij de keuzes die ze maken, zich vastklampen aan valse hoop en onterecht optimisme;
van die mensen die ....... nou ja,
u kent ze misschien ook wel
die soms zo schaamteloos gemakzuchtige respectloze kankerclichés.

En ja,
ook jij stapte met Lucia de mailgroep binnen Peter,
ook jij ging verder kijken toen de reguliere verwachting was dat je eind 2002 mogelijk niet zou halen.

Klip en klaar moge duidelijk zijn
dat jij dat eerder genoemde patiëntenbeeld
tenvolle logenstraft.

Wie jij dan wél was -
althans in onze mailkring -
werd tastenderwijs
in wat beelden, herinneringen, een stille groet
onder woorden gebracht
en lang niet alles
van wat me daarvoor toegestuurd werd
kan ik hier weergeven.

3.
Een collage
van wat uitspraken over jou -
oftewel
loflied op Peter.

Het gesprekje met jou op die prachtige ontmoetingsdag in maart ligt in mijn hart besloten. Jij Peter heel ontspannen, lekker met een rokertje en heel positief. Geduldig aan mij uitleggend wat je nou eigenlijk had, want van plaveiselkanker had ik nog nooit gehoord. Jij Lucia, hem af en toe aanvullend. Wat een prachtig paar dacht ik nog naderhand, en dat zullen jullie altijd voor mij blijven.

We waardeerden je Peter,
je inspirerende levenslust,
je zo grondig onderzoek naar alle mogelijke behandelingen waarvan je ons ook op de hoogte hield,
je goede raad,
je duidelijke uitleg over jouw eigen behandelingen,
je realiteitszin,
die heerlijke mannenlogica en nuchterheid die me soms deed schateren,
zoals ik je zag zitten in maart, met die mooie guitige lach op je gezicht, genietend van de zon en de gesprekken,
je leuke manier van schrijven,
zo zonder gedraai met woorden gewoon recht uit het hart,
‘t zo tussen de regels door laten merken hoe ziek je was maar altijd weer positief afsluiten,
zo optimistisch, zo positief, zo vol humor,
zo betrokken bij anderen, zelfs tot op het laatste moment.
‘Voor mij het bewijs van je grote hart’ zei iemand.

Jij vertegenwoordigde hoop voor mij, en wanneer ik even in een dip zat was jij een van de mensen die ik mezelf dan als voorbeeld nam om de moed niet op te geven.
Zoals jij, zo wilde ik ook míjn gevecht aangaan. Je bent niet alleen m’n grote voorbeeld in het gevecht tegen de kanker, ook in de manier waarop je je opstelde naar je artsen wanneer je pijnlijk tegen dichte deuren tussen de reguliere en alternatieve zorg aanliep, en ook ben je een soort levensbeeld voor me in je positieve benadering van alles wat op je weg kwam, je altijd zo vrolijke noten tussendoor - keer op keer heb ik me daarover verbaasd.
Dat positieve van jou was voor mij geen positiefgedoe, maar een passievolle waakzame helderheid: waar ben ik nu? wat zijn de mogelijkheden? welk stapje nu? En zonder de hoop en de gerichtheid op het wonder op de lange termijn los te laten steeds weer je doelen steeds dichterbij stellen, zoals bijvoorbeeld begin december toen je zei: “Volgens de radiotherapeut is het probleem met de longen toch het grootst. Maar als dat probleem een beetje minder wordt, en ik zoals gisteren b.v. weer een beetje lucht krijg, vind ik toch weer van alles de moeite waard om te proberen.”

4.
Aansluitend van het afgelopen jaar een paar uitspraken ván jou Peter.

Maar nu nog even serieus, ik doe gewoon alles wat ik kan om van de rotkanker af te komen. Ja er compleet vanaf, dat is het streven! Altijd blijven hopen op het ultiem bereikbare. Minder kan altijd nog.....

Ook ik twijfel wel eens, maar die twijfel slaat altijd weer snel om. Ik durf niet voor een andere weg te kiezen. Gewoon omdat ik bang ben dat die veel sneller doodloopt. De weg die ik nu bewandel leidt nog steeds in de richting van HOOP!

We wachten nu eerst de PET-scan af... Maar gaan wél volgende week voor de eerste keer naar Dr Gorter in Keulen. Daar ligt voor mijn gevoel de beste oplossing. Al het andere blijft - zoals vorig jaar zo mooi werd gezegd in het Radboud - "Dweilen met de kraan open". Voor mijn gevoel begint het hier anders redelijk droog te worden!

Morgen weer lekker zweten (hyperthermie) bij Dr Gorter. Het zal nu buiten het 'tentje' ook wel iets warmer worden, gezien de weersverwachtingen! Gepaste kleding moet nog gezocht worden. Vandaag nog als een speer (ca 25 km/h) tegen de wind in wezen trappen, met de wind mee lekker 40 à 45 per uur!! Lekker! Zolang dat nog kan, heb ik nog alle reden de moed er flink in te houden. Maar ik weet dat het snel kan omslaan ..... helaas. Tot dan..... sterkte in de strijd.

Het gaat hier nog steeds niet veel beter, nog steeds weinig lucht, wat volgens de doktoren ook niet veel beter zal worden. We zullen zien. Slikken is nog steeds beperkt tot druppeltjes water, maar zelfs dat is beter dan helemaal niets!

5.
Tot slot.

“Straks allemaal groot feest in de hemel, of ..... wat? Het zou toch allemaal érgens goed voor moeten zijn?” verzuchtte iemand eens toen er veel mensen van de mailgroep door moeilijke dingen heengingen.

Peter mailde toen terug:
“Waar het allemaal goed voor is ....” (...) “Je zoekt er iets achter, maar misschien zit er wel helemaal niets achter.
Ik ken als katholiek opgevoed persoon overigens wel het verhaal van Job, en heb dit altijd het ultieme voorbeeld van onvoorwaardelijk geloof en vertrouwen gevonden.”
“De een is gelovig, de ander niet.” En dat is goed.
”Maar als er straks een groot feest is, hoop ik daar iedereen weer te zien!”

Donderdag
ging je -
eerste kerstdag
van oudsher het feest van het Licht.

Vandaag
vanuit een welhaast feestelijke verbondenheid
in dit samenkomen
van jouw dierbaren
rondom jou

gewoon maar
alle goeds voor je Lucia en Lara
op je verdere weg

gewoon maar
dag Peter

..................

en fluisterend
zingt het lied van de soms zo onthutsend wilde winden
zachtjes
over schoonheid
in waardige moed
over schoonheid
in meebuigen in de wind

breekbaar ongebroken

30-12-2003
je mailmaatjes
Ananda