23 mei 2011: onderstaand artikel uit 2004 is dus blijkbaar nog steeds actueel. Lees oratietekst van Carin Uyl die afgelopen week stelde dat er in Nederland grote ongelijkheid bestaat in diagnostiek en behandelingen van kankerpatienten. En dat ook Nederland er slecht afkomt in vergeljiking met het buitenland. In 2004 werd dit dus ook al geconstateerd.
12 februari 2004: Bron: NRC
Arts-bioloog drs. E. Valstar stuurde een ingezonden brief aan de NRC n.a.v. onderstaand artikel. Hierbij ongewijzigd ook deze brief met toestemming van Valstar gepubliceerd: De bijlage waar Valstar aan refereert is een samenvatting van zijn brieven aan o.a. KWF te lezen onder briefwisseling Valstar of lees in alfabetische lijst onder voeding en voedingstoffen en effecten bij kanker. de artikelen van arts-bioloog drs. E. Valstar over effecten van voeding en voedingstoffen bij kanker.
In de NRC van 12 februari verschenen drie artikelen die grote vraagtekens stellen bij de zorg voor kankerpatiënten in Nederland. Hier het tweede artikel dat een interview is met een kankerpatiënte die haar ervaringen vertelt met de zorg in Nederland voor kankerpatiënten. Andere artikelen verschenen onder titel: Darmkankerpatiënten krijgen niet de optimale behandeling in Nederland en het derde artikel heeft als kop: Chemokuren van €10.061 per patiënt.
Kanker? Eerst op zoek naar een ziekenhuis met geld Patiënten met borstkanker en dikkedarmkanker krijgen niet overal de beste behandeling, want dat kost de ziekenhuizen te veel geld. 'Dit is de opkomst van postcodezorg.' Door onze redacteur Wubby Luyendijk ROTTERDAM, 12 FEBR. Het regent pijpenstelen als de bakfiets om tien over half vier de straat binnendraait. Drie meisjes zitten opeengepakt onder twee paraplu's, een vrouw op het zadel erachter. Voor de deur van de vinexwoning trekt ze de capuchon van haar hoofd. Natte haren, een uitdagende blik. ,,Had je niet gedacht, he? Een moeder met uitgezaaide borstkanker die nog zo hard kan trappen.'' Maria is eenenveertig jaar en heeft nu ,,een goeie week''. Ze wil de krant vertellen over haar zoektocht naar de juiste behandeling om andere borstkankerpatiënten te waarschuwen. ,,Want als je een knobbeltje in je borst hebt, wil je niet moeten zoeken naar een ziekenhuis waar ze de standaardbehandeling kunnen betalen.'' Maar ze wil niet herkenbaar in de krant: ,,Geen achternaam, geen woonplaats en geen namen van ziekenhuizen, artsen en verzekeraar. Voor je het weet, heb ik een proces aan mijn broek.'' We lopen naar binnen, de keuken in. De tafel staat gedekt. De meisjes, vijf, zeven en tien jaar oud, schoppen hun schoenen uit. Ze drinken limonade, eten een boterham en een appel en verdwijnen naar de speelkamer. En dan vertelt hun moeder dat ze in mei 2003, op vakantie in Turkije, samen met haar man een knobbeltje in de rechterborst ontdekte. Geen paniek, hielden ze elkaar voor, we zijn op vakantie. Maar twee dagen later vlogen ze terug en binnen een week zat ze in het ziekenhuis, op spreekuur bij de oncoloog. Hij ging voortvarend te werk. Bloedprikken, mammografie, echo, punctie, amputatie. Ze had twee tumoren in de borst, één okselklier was aangedaan. ,,Dat was slikken.'' Maar ze moest nog harder slikken toen de specialist vertelde dat zijn ziekenhuis haar niet de beste behandeling kon garanderen. Hij kon haar bestralen en chemotherapie geven, vertelde hij, maar er was geen geld in huis voor de nieuwste medicijnen: een behandeling met 40 kuren trastuzumab kostte meer dan 25.000 euro voor één patiënt. En dat kan in geval van uitzaaiingen een paar maanden extra leven betekenen. Drie weken later zat ze, dankzij bemiddeling van de oncoloog, op de mammapoli van gespecialiseerd kankerziekenhuis. De specialist bevestigde de diagnose, maar verwees haar voor behandeling door naar weer een ander ziekenhuis bij haar in de buurt. Maria: ,,Ik heb de website afgezocht, het jaarverslag van het ziekenhuis doorgespit maar nergens stond een verantwoording van het medicijnbeleid. Pas na lotgenotencontacten en een telefoontje met een lid van de medicijncommissie van het ziekenhuis, had ik uitsluitsel.'' Inmiddels is er na bestralingen en chemokuren een uitzaaiing in de lever gevonden en krijgt ze sinds vorige maand het dure trastuzumab, in combinatie met een ander duur medicijn dat de misselijkheid moet verzachten. ,,Maar ik moet er niet aan denken hoe ik er nu bij zou zitten als mijn eerste oncoloog niet zo eerlijk en behulpzaam was geweest.'' Kankerpatiënten worden in toenemende mate ongelijk behandeld, soms zonder dat ze dat zelf weten. Verschillende ziekenhuizen verbieden hun specialisten nieuwe, dure kankermedicijnen voor te schrijven, zegt de Nederlandse Vereniging van Medisch Oncologen, terwijl andere ziekenhuizen wel geld uittrekken voor de dure nieuwe middelen. De vereniging kaartte het probleem al in november 2003 aan bij het departement van Volksgezondheid, maar heeft na een tweetal gesprekken nooit meer wat gehoord. Afgelopen december klaagden ook de hematologen dat het geneesmiddel Velcade in veel ziekenhuizen niet mag worden voorgeschreven. Volgens de hematologen is het middel onontbeerlijk in de strijd tegen de ziekte van Kahler, een vorm van bloedkanker. De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen erkent het probleem. Te veel patiënten krijgen een voorgeschreven standaardtherapie niet, schrijft directeur Gallé op 24 januari aan de Tweede Kamer. Hij dringt aan op een landelijke discussie over vergoeding van dure geneesmiddelen. ,,Dit is geen afweging voor de arts, de ziekenhuisbestuurder of de zorgverzekeraar'', schrijft de directeur. ,,Er moet ook gekeken worden naar aspecten van rechtvaardigheid. De politiek en de samenleving als geheel moeten beslissen over de vraag wanneer dure therapieën wel en niet in aanmerking komen voor vergoeding.'' Minister Hoogervorst (Volksgezondheid) heeft de Tweede Kamer inmiddels een onderzoek beloofd. Nu is het ziekenhuismanagement verantwoordelijk voor de vergoeding van dure geneesmiddelen in een ziekenhuis. De medicijnen worden betaald uit het totaalbudget dat een ziekenhuis elk jaar met de regionale zorgverzekeraar vaststelt. Dat is een 'lump sum', die ziekenhuizen naar eigen inzicht besteden. Zo kunnen sommige ziekenhuizen besluiten dure standaardtherapieën niet voor te schrijven waardoor artsen moeten teruggrijpen op minder goede behandelingen of patiënten doorverwijzen naar ziekenhuizen waar nog wel geld is. Vergoedingen zijn daarnaast ook aan tijd gebonden: als het medicijnbudget van het ziekenhuis in de loop van het jaar opraakt, kan het gebeuren dat een specialist de voorgeschreven behandeling uitstelt tot 1 januari van het volgend jaar. Verder bestaat er een lijst met 12 'dure geneesmiddelen', waarvoor verzekeraars ziekenhuizen extra vergoedingen geven. Maar de hoogte daarvan verschilt per zorgverzekeraar: de een betaalt het ziekenhuis een vergoeding van 30 procent voor een duur middel, terwijl een andere verzekeraar voor hetzelfde middel 75 procent betaalt. Bovendien staan de nieuwe kankermedicijnen nog niet op deze lijst. Alleen als het vergoedingensysteem van dure medicijnen in ziekenhuizen verandert, kan je de groeiende, regionale ongelijkheid bestrijden, zegt Aart van Bochove, voorzitter van de NVMO. ,,Er moet genoeg geld zijn voor alle standaardbehandelingen. Want of dokters doen en geven alles en voldoen aan hun zorgplicht. Of we spreken nu landelijk af dat we niet genoeg geld hebben om alles te doen. Dan zeggen we: iedereen krijgt één keer chemo en patiënten boven de vijfenzeventig behandelen we maar niet. En dan houden wij dokters ons aan die voorschriften.'' De praktijk is nu, zegt oncoloog Van Bochove, dat dokters deze dilemma's uitvechten met de managers binnen de ziekenhuismuren. Dat betekent in zijn Zaans Medisch Centrum dat je als kankerspecialist overlegt met de staf, een goede relatie onderhoudt met de ziekenhuisapotheker, en samen met die apotheker de raad van bestuur overtuigt. Dan lukt alleen, vertelt de oncoloog, als het pleidooi strookt met de 'speerpunten' van het ziekenhuis. En dan wil het wel gebeuren dat er alsnog extra geld wordt vrijgemaakt voor dure kankermedicijnen door minder nieuwe verpleegkundigen aan te trekken of het aantal heupoperaties te verminderen. ,,Maar ik heb te doen met collega's die in ziekenhuizen werken met cardiologie of kindergeneeskunde als speerpunt. Zij trekken vaak aan het kortste eind.'' Los van de systeemdiscussie dringt zich nog een andere belangrijke vraag op: waarom leggen ziekenhuizen geen publieke verantwoording af over de vraag welke medicijnen ze wel en welke medicijnen ze niet voorschrijven. Voor die informatie is een patiënt nu aangewezen op de openhartigheid van een behandelend arts. De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen zwijgt erover in de brief aan de Kamer. En ook Van Bochove zegt dat hij geen reden heeft te twijfelen aan de integriteit van de oncologen, maar erkent wel ,,een lacune''. ,,En dan kan de minister zeggen dat de verzekeraar zich in de budgetbesprekingen met ziekenhuizen opwerpt als de belangenbehartiger van de patiënt. Maar dat is een regie die uit balans is. Hij is zijn financiële belangenbehartiger. En dan zeggen wij als dokters, maak ons de medisch-inhoudelijke belangenbehartiger van diezelfde patiënt, dan is het systeem in balans.'' Er klinkt gegil van boven. ,,Ik heb tijd en gezondheid verloren door het gedwaal langs de ziekenhuizen'', zegt Maria als ze achter de keukentafel vandaan schuift. ,,En elke keer vroeg ik me weer af: is dit echt Nederland?'' We lopen naar de speelkamer. ,,Mogen we K3 kijken?'' Maria stopt een band in de dvd-speler en doet de deur weer achter zich dicht. Zegt dan: ,,Maar nu weet ik: dit is Nederland. In Nederland betaal je twintig jaar keurig netjes je ziektekostenpremie, maar als je iets ernstigs krijgt, ben je te duur. Dan moet je zo snel mogelijk dood. Want ze spuiten met het premiegeld liever tieten op dan dat ze er levens mee verlengen.''
Gerelateerde artikelen
Plaats een reactie ...
Reageer op "12 februari 2005: bron: NRC: Kanker? Eerst op zoek naar een ziekenhuis met geld."