d.d. 13 maart 2004: Een woord vooraf aan verhaal van Carla

Hoewel a.s. maandag 15 maart 2004 de media waarschijnlijk breed uit zullen pakken over Eye4care aan de hand van het die dag te publiceren rapport van de Inspectie voor de Volksgezondheid (IGZ) waarin geconcludeerd wordt dat bij Eye4care afgelopen jaren strafbare feiten zijn gepleegd in het behandelen van terminale kankerpatiënten (Carla werd voor dat het echt mis ging bij Eye4care door Robert behandeld, in die tijd was de zorg voor de patiënten goed, behalve financieel) beruste publicatie van dit verhaal op bijna hetzelfde tijdstip op puur toeval. De eerste contacten met Carla en haar man dateren al van najaar 2002, maar door allerlei persoonlijke omstandigheden van vooral mijn kant (druk, druk, druk) is het nooit tot een publicatie van haar verhaal gekomen. Bovendien hebben ook wij sinds het vertrek van Robert bij Eye4care grote vraagtekens bij de manier waarop Eye4care zonder capabel medisch geschoold personeel en voor heel veel geld toch kankerpatiënten bleven behandelen. Zie ook onze waarschuwingen die we bij andere verhalen van patiënten behandeld via Eye4care c.q. Robert op pagina uw verhaal hebben geplaatst. Dit verhaal staat dus puur op zichzelf en is wederom een mooi voorbeeld hoe een mens die op zoek ging naar alternatieven/aanvullingen voor haar onbehandelbare/ongeneeslijke situatie toch die nooit meer verwachtte 'genezing' vond. Dit verhaal is echter zeker geen rechtvaardiging van de praktijken van Eye4care of promotie van dit bedrijf. In tegendeel wie is geïnteresseerd in bioresonatie kan op andere plaatsen in Nederland goed terecht, bij o.a. de ABB-artsenorganisatie, al vinden wij de gaven en aanpak van Robert nog steeds zeer opmerkelijk en o.i. uniek. Helaas is Robert door alles wat rondom Eye4care gebeurt niet meer in staat op dit moment patiënten te behandelen met zijn aanpak. O.i. te triest voor woorden. Naar onze mening zijn alle negatieve publicaties, denk maar aan de recente kwestie Silvia Millecam, of langer geleden Dr. Moerman, over in de kern veelbelovende invalshoeken bij behandelingen van kanker zo remmend en bijna crimineel te noemen. O.i. realiseren de media zich niet wat zij soms aanrichten bij veel mensen doordat zij klakkeloos en kritiekloos overschrijven van wat - en dit zijn er slechts enkele, maar wel bepalende mensen/artsen/wetenschappers ter meerdere eer en glorie van hun machtspositie en ego en soms ook puur financiële belangen voor het voetlicht brengen. Als toonaangevende website in Nederland en België met informatie over actuele reguliere ontwikkelingen, maar ook veel over alternatieve en aanvullende behandelingen, worden we bijna dagelijks met de gevolgen daarvan geconfronteerd en dit baart ons grote zorgen. Waarmee we nogmaals niet willen zeggen dat wat er bij Eye4care na het vertrek van Robert is gebeurd goed is te keuren en moet o.i. ook aangepakt worden, maar daarmee wordt ook een o.i. interessante nieuwe ontwikkeling de nek omgedraaid. Waarom niet Robert uitgenodigd om op een afdeling neurologie zijn aanpak wetenschappelijk te bekijken en verder te onderzoeken? Iemand die het lukt om van de tien terminale uitbehandelde kankerpatiënten met hersenmetastases er minstens drie toch in ieder geval anderhalf jaar langer te laten leven, in remissie te brengen aangetoond door scans (zie o.a. ook verhalen van Guus, Nelleke, Margreet, en Anjo) en verder onderzoek en wellicht zelfs definitief te genezen dat is op wat voor manier het ook tot stand komt een zeer opmerkelijk gegeven o.i.. Dat schreeuwt toch om nader onderzoek i.p.v. veroordeling en verbanning? Maar goed het zij zo, o.i. is het wel heel verdrietig dat het zo steeds loopt met nieuwe veelbelovende ontwikkelingen. 

Hieronder het verhaal van Carla, een mooi verhaal over een prachtig gevecht dat goed lijkt af te lopen, vooral lijkt door de bioresonantie aanpak van Robert.


Carla nu al twee jaar klinisch kankervrij van inoperabele uitzaaiing in de hersenen voortkomend uit longkanker door aanvullende bioresonantietherapie bij Eye4care, maar uitgevoerd door Robert Bos.

September 2002 was ik met Guus op bezoek bij Eye4care in Harlingen voor een kennismakingsbezoek met Robert, de man die toen nog bij Eye4care werkte en die Guus als het ware leek gered te hebben van een vroegtijdig overlijden aan een recidief van volgens de neuroloog onbehandelbare hersentumoren. (Guus is 31 oktober 2003 overleden maar had na juli 2002 nog erg veel profijt van bioresonantie therapie, maar lees zijn verhaal op pagina uw verhaal-Guus met scans/foto's die effect aanpak bewijzen). Tijdens dat bezoek ontmoette ik Carla en haar man. Zij vertelden mij hoe wonderbaarlijk Robert haar afgelopen jaar had geholpen met het onder controle krijgen van een uitzaaiïng(en) in haar hersenen. We maakten een afspraak voor publicatie van haar verhaal maar zijn daar pas 20 februari 2004 aan toe gekomen.

Via de mailgroep behorend bij deze website ken ik Carla en haar man, die daarin heel actief zijn, al redelijk goed en verdere kennismaking is niet echt nodig. Carla ziet er stralend uit en blijkt ook gezond en het gaat erg goed met haar. Met haar man gaat het minder. Nadat hij zichzelf behoorlijk heeft weggecijferd voor zijn vrouw afgelopen jaren en door andere persoonlijke omstandigheden zijn nadat het met zijn vrouw beter ging juist bij hem de gezondheidsklachten gekomen. Nu gaat dit verhaal over de ervaringen van Carla zelf, maar opvallend is toch wel dat we heel vaak horen dat de partner of ouders/kinderen van een kankerpatiënt zichzelf vaak een bepaalde periode wegcijferen, in feite slecht voor zichzelf zorgen en daarvan nadien, ongeacht de afloop, de rekening krijgen gepresenteerd. Vooral ook moet vaak bij keuzes voor niet-standaard behandelingen ook nog strijd gevoerd worden met artsen, ziektekostenverzekeraars, andere instanties, familie enz. en dat kost van vooral de partner cq. naasten van de patiënt enorm veel energie. Jammer o.i. dat die energie niet volledig gestopt kan worden in de begeleiding van de kankerpatiënt alhoewel het vechten op zich ook wel positieve energie vaak geeft is mijn ervaring. Maar goed ook voor jezelf zorgen is ook het devies voor de naasten van kankerpatiënten o.i.

Voorgeschiedenis:

18-07-2001 verschijnt Carla op het spreekuur van haar huisarts met gewrichtsklachten met een aanhoudende temp. verhoging.

Enkele citaten uit het medisch rapport gemaakt n.a.v uitgebreid onderzoek in het MCL reumatoloog. Huisarts wilde haar op de Brufin zetten. Verder geen actie van de huisarts. Carla wilde weten waarom ze deze medicatie moest slikken en vroeg om verwijzing naar reumatoloog!!

Anamnese: vanwege pijn in alle gewrichten had patiënte de reumatoloog opgezocht. Het gewicht was vermoedelijk iets afgenomen bij verminderde eetlust. Niet geobjectiveerd. Ze heeft sinds 4 weken last van koorts tot 38.5 graden C. Geen duidelijk nachtzweten, geen jeuk. Ze heeft verder geen pijnklachten. Ze hoest matig, zonder sputumproductie. Geen dyspnoe. Haar man is vorige week naar zee vertrokken. (aanvulling van Carla haar man:  na bij de huisarts nagevraagd te hebben of dit wel verantwoord was, ook hij was verontrust na de wekenlange koortspieken en koopvaardijofficieren worden ook dermate medisch geschoold dat ze een redelijke anamnese kunnen afnemen. De huisarts verzekerde hem dat hij rustig kon vertrekken waarop haar man de volle verantwoordelijkheid bij de huisarts neerlegde) Zij is achtergebleven met 2 kinderen van 10 en 12 jaar. Ze gebruikt nagenoeg nooit alcohol en rookt bij tijd en wijle een pakje sigaretten vanaf haar 18e jaar. Vader had longcarcinoom en moeder is overleden aan botkanker.

CT-scan: (thorax + abdomen) beeld verdacht voor centraal gelegen maligne proces in re. Bovenkwab, ongeveer 4 cm., waarbij eventuele metastase in re. Leverkwab dan wel in bijnier niet uit te sluiten is. Geen duidelijke mediastinale lymfadenopathie. 
Echo bovenbuik: haard in re. Leverkwab, niet echt typisch voor haemangioom, vergrote li. bijnier met solide aspect. CT geleide punctie geadviseerd.

Bespreking: patiënte die vanwege arthralgie de rheumatoloog bezocht, blijkt een niet-kleincellig bronchuscarcinoom van de re. bovenkwab te hebben met als paraneoplastisch fenomeen het syndroom Pierre Marie Bamberger. In het kader van de work-up richting eventuele operatie moet er eerst metastasering naar li. bijnier en lever worden uitgesloten, waarbij een CT-geleide punctie naar de li. bijnier waarschijnlijk het snelst tot een eventuele inoperabiliteit zal leiden. Mocht patiënte inoperabel zijn dan lijkt chemotherapie het meest aangewezen. Echter dit zal ik dan met haar bespreken.

Conclusie: niet kleincellig bronchuscarcinoom van de re. bovenkwab, vermoedelijk adenocarcinoom, waarbij metastasering nog moet worden uitgesloten. N.B. : patiënte werd al wel vast voor de thoraxchirrug besproken met het oog op de efficiëntie van een eventuele mediastinoscopie/lobectomie r. bovenkwab. 

…..longarts.

Carla en haar man bevestigen tegenover mij in hun eigen woorden bovenstaande conclusies. De maanden voorafgaande aan het bezoek aan de huisarts juni 2001 had mw. V. veel lichamelijke klachten die bijna allemaal leken te wijzen op reuma. Moe voelen, pijnlijke gewrichten, slecht slapen enz. Later blijkt dat bij Carla het syndroom Pierre Marie Bamberger actief was en dit bleek in eerste instantie ook haar redding omdat daardoor tijdig werd ontdekt dat ze een longtumor had. Bij het syndroom Pierre Marie Bamberger namelijk wordt door een tumor een stofje afgescheiden dat op reuma lijkende pijnen in de gewrichten en botten veroorzaakt. De reden ook voor Carla om naar de huisarts te gaan. Zij kreeg in eerste instantie een redelijk zwaar middel als pijnstiller tegen reuma, genaamd brufin, en een verwijsbrief voor een reumatoloog na nadrukkelijk aandringen. Haar man, die in die tijd als zeeman werkzaam was, wist naar zijn eigen idee dat er iets goed fout zat, maar na de verantwoordelijkheid bij de huisarts gelegd te hebben (je kunt rustig naar zee gaan, niets ernstigs aan de hand, zijn eerste "grote" fout, nadien stapelden de fouten zich bij deze arts zich op) en de geruststellende woorden van Carla zelf ( ex verpleegkundige) is hij toch gaan varen, hopende op reuma en niets ernstiger. Haar man: "Ter hoogte van Tunesië belde ik naar huis en merkte dat er iets gaande was. Carla wilde in eerste instantie niets kwijt, maar ik bleef aandringen waarop ze vertelde dat de reumatoloog een forse vlek op haar long gezien had, leek hem niet kwaadaardig maar verder onderzoek was nodig. Ik heb toen met Carla afgesproken dat zodra de uitslag bekend was en deze negatief ( voor de patiënt) zou zijn ik ogenblikkelijk naar huis zou komen". 

De verdachte plek in de lever bleek later een haemangioom, een trosje bloedvaten dat geen kanker was. En omdat er verder ook geen uitzaaiingen werden aangetroffen kwam Carla in aanmerking voor een operatie van haar longtumor. Op 13 augustus 2001 wordt de longtumor operatief verwijderd in het MCL
In die tijd kregen ze informatie van haar broer die oncologisch chirurg is. Hij ook wees op het syndroom van Pierre Marie Bamberger en Carla is hem daarvoor nog steeds dankbaar hoewel hun relatie later sterk zal bekoelen. 

In de weken na de operatie krijgt Carla klachten zoals erge misselijkheid, afname eetlust en valt sterk af, 7 kg. in enkele weken tijd. Ook heeft Carla veel last van bijna chronische hoofdpijn en voelt zich knap beroerd in die weken na de operatie. 6 september 2001, slechts vier weken na de operatie wordt Carla opnieuw opgenomen in het MCL ( n.a.v. medicijn vergiftiging door de Brufin blijkt later)

Uit het medisch verslag van die opnameperiode o.a. dit:

Bespreking: I. Algehele malaise en verminderde eetlust. Patiënte werd opgenomen met algehele malaise en verminderde eetlust na lobsectomie. Patiënte werd behandeld met infuus en Primperan waarna de klachten verbeterden. I.v.m. de vage bovenbuikklachten werd een echo verricht. Tevens werd een gastroscopie verricht waarbij geen organische afwijkingen maar wel vertraagde maag ontlediging. Met deze bevindingen werd expectatief beleid gevoerd. Aan het eind van de opname kon patiënte weer redelijk eten en kreeg zij dieetadvies door diëtist.
II. Leverstoornissen, waarschijnlijk medicamenteus. Bij opname werd gedacht aan levermetastase waarbij met echo geen aanwijzingen. Tevens werd hepatitis serologie ingezet waarvan de uitslag nog volgt. Patiënte had voor opname elke dag Saridon gebruikt, hetgeen ernstige leverfunctiestoornissen (!!!) kan veroorzaken. Na staken Saridon verminderden de leverfunctiestoornissen, zodat dit een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn. Leverfuncties waren nog niet genormaliseerd, zullen poliklinisch worden gevolgd en patiënte verliet op 14-09 in redelijke conditie het ziekenhuis.

Conclusie: 

I. algehele malaise en gewichtsverlies zonder duidelijke oorzaak. Gastroscopie vertraagde maagontlediging.
II. Leverstoornissen mogelijk a.g.v. Saridon. Geen aanwijzingen metastering.

De maanden daarna gaat het redelijk met Carla maar ze voelt zich redelijk goed. In november wordt ze zwaar depressief met angstfobieën en gaat over op een antidepressivum. Tot eind januari 2002 volgen steeds meer klachten, zoals evenwichtstoornissen en het zien van driedubbele beelden, linkszijdig algehele verlamming en er wordt besloten met spoed een scan te maken. Het MCL werkt volledig mee en alles gaat in een razend tempo.

Uit de anamnese van dit onderzoek gedaan op 6 febr. 2002:

Toen er neurologische verschijnselen bij kwamen en patiënte uiteindelijk zelfs driedubbelbeelden had werd ze met spoed verwezen naar een neuroloog welke een solitaire hersenmetastase vaststelde…..bij het cerebellum dicht bij de hersenstam met nog twee onduidelijke vlekken die op verdere metastasering kon duiden. Ze kreeg dexametason voorgeschreven.
( NB. Van haar man:" na de scan kwam de neuroloog bij ons in de wachtkamer, gewoon zo'n nis in de gang met stoelen, andere patiënten zitten daar ook te wachten op hun beurt, boven ons dreunde een drilboor, het MCL wordt verbouwd. I.p.v. dat deze man ons rustig in z'n spreekkamer uitnodigde om ons deze onheilstijding te brengen, deed hij dat maar even af in die wachtruimte. Mevrouw, het ziet er zeer somber voor U uit. We kunnen niets voor U doen, en weg was hij. Reguliere aanpak dus!!) 

De longarts raadt bestraling aan vanaf 7 februari 2002 maar schrijft wel in datzelfde medische rapport het volgende aan de radioloog:

"Ik had een indringend gesprek met mw. V. en haar man waarin ik uiteen heb gezet dat de prognose wordt bepaald door de uitzaaiingen in het hoofd. Ik begreep dat de lokatie dusdanig was dat een metastasectomie (noot red: operatief verwijderen) niet tot de mogelijkheden behoorde zonder enorme schade aan te richten. Er is dus sprake van uitgezaaide ziekte en geen genezing mogelijk. Evt. chemotherapie welke alleen in palliatieve opzet gegeven zou kunnen worden heeft op dit moment geen toegevoegde waarde: prognose wordt door het hoofd bepaald en niet door eventueel tumorlokalisatie elders in het lichaam. Ik heb overigens op dit moment geen aanwijzingen voor metastasering elders, met name de zeer recente thoraxfoto laat een onveranderd beeld zien bij een status na lobectomie RBK zonder aanwijzingen voor tumorrecidief (noot red: dit is medische taal voor het operatief verwijderen van de rechter longkwab augustus 2001). Qua prognose heb ik voorzichtig aangegeven dat ze moet denken in termijnen van maanden". 

Carla en haar man vertellen me dat ze helemaal van de kaart waren na dit bericht. Haar man:" ik was er op voorbereid, had al genoeg op het internet nageplozen over hersenmetastase en gelezen dat de overlevingskans nihil was, dit uitgeprint, maar niet aan Carla laten lezen, maar een bevestiging komt hard aan." Natuurlijk kon er nog bestraling volgen maar zegt Carla : "ik zei nog als ik de verjaardag van mijn dochter nog maar haal". Carla dacht dus dat ze er binnen een maand misschien niet meer zou zijn. Haar dochter is afgelopen vrijdag 15 jaar geworden.

Wonder boven wonder ondergaat Carla de bestralingen goed en mei 2002 leeft ze nog. Wel wordt haar gezegd dat toen de bestralingen waren afgelopen de uitzaaiing (en) niet weg zou zijn. Verder onderzoek wordt niet meer nodig geacht. De bestralingen waren er puur op gericht om de tijd die ze nog te gaan had kwalitatief wat aangenamer te maken. Het zou altijd nog kunnen zijn dat de bestralingen toch de uitzaaiïng (en) volledig heeft vernietigd, al laat onverlet dat de longarts en neuroloog en radioloog dit niet voorspeld hadden en ook niet geloofden direct nadat de bestraling stopte. Alle reden dus om op zoek te gaan naar iets wat wel een definitieve genezing zou kunnen geven. 

Voorjaar 2002 lezen Carla en haar man een krantenartikel over Eye4care en de aanpak met zogeheten bioresonantie van Robert Bos. Hoewel Carla haar vader ( en overgrootvader en ooms) huisarts waren en haar broer oncologisch chirurg en dus opgegroeid met de reguliere zorg en weinig affiniteit met 'alternatief' had vertelt ze me nu dat ze direct het gevoel had: 'daar moet ik meer van weten. Dit is een kans. Haar man was sceptisch wat het alternatieve circuit aangaat, had er zelf meer dan tien jaar in gewerkt voor hij weer naar zee ging, maar hij kon zich helemaal vinden in de theorie achter het Bioresonance verhaal. Maar na het eerste consult ging hij het tweede consult niet mee. Haar man: " Ik kon me helemaal vinden in het hele verhaal, ik ken de theorie al 30 jaar lang, 30 jaar geleden kon ik ook een sinusoïde produceren op een beeldbuis. Het moest bij mij bezinken, ik wist zeker dat ik de volgende sessie wel eens erg vervelend kritisch zou kunnen worden waarbij het vertrouwen wat Carla in Robert moest opbouwen onder druk zou komen te staan. Dat wilde ik niet. De dag erna ben ik wel weer meegegaan, ik had alles op een rijtje en liet Robert een eenvoudige test doen bij mij, waaruit hij precies haalde wat ik wilde horen. Tot op de dag van vandaag doen we dat nog regelmatig, en hij meet het op. Frappant.)

Carla "Ik vond het allemaal wel een beetje vreemd. Je 'sinusritme' werd gemeten en ik vroeg me echt af of dit niet een beetje raar was. Een paar draadjes aan je polsen en op een computer zou dan te zien zijn hoe het met mijn energieniveau enz. zou zijn. Robert vertelde Carla dat hij een onrustige leverstreek zag en ook een verstoorde energiestroom wat op verdere metastasering kon duiden. Hij begint met de behandeling wat uiteindelijk op 12 behandelingen met tussenpauzes van enkele weken zou uitlopen. Ook wordt Carla verwezen naar een orthomoleculaire arts Dr. Klatte voor levend bloedonderzoek. Carla haar man: "toen we daar vandaan kwamen en in de trein een hele plastic zak vol vitamines en mineralen bij ons hadden voor heel veel geld dacht ik ook wat is dit allemaal, we kwamen voor bloedonderzoek en ongevraagd zitten we met voor honderden euro's aan pillenbende. Ik wilde weer niets zeggen, het gaat om haar leven, maar Carla kwam er zelf mee in de trein nadat ze een half uur naar die tas had zitten staren. En een vervolgafspraak die hij zou laten maken door zijn assistente, die afspraak moet nog steeds gemaakt worden, nooit meer iets van hem gehoord". Een deel ligt nog in de kast want Carla heeft het een tijd lang gebruikt, maar na verloop van tijd begon ze zich af te vragen waarom, ze voelde zich sterk en gezond. Wel gebruikte ze vitamine C en A. en nog wat spullen op advies van Robert maar een deel bleef onaangeroerd. We hadden bij Dr.Klatte een heel onprettig gevoel. Zijn medische bloedanalyse gaf volgens hem een prima bloedbeeld te zien en geen schimmels ("Carla is gek op Franse schimmelkaas en at dat elke dag op haar brood met tomaat, komkommer enz. en dat doet ze nog".), maar hij verkocht ons wel een tas vol pillen die hij zelf had voorgeschreven, waar we niet voor kwamen en had het ondertussen over zijn jacht in Harlingen. Lijkt me niet echt kosjer". 

De behandelingen bij Robert (Eye4care) bestond uit na afloop ongeveer 20 min. onder een magneetbank en voorafgaand afwisselend buisjes met blauw en/of wit licht op je hoofd. Ozontherapie werd dat genoemd. Waarbij ook nog zappers (zie ook Hulda Clark) werden gebruikt waarbij volgens Robert zwakstroom door je lichaam wordt gestuurd die de energievelden weer zou normaliseren. En zegt Carla "ik voelde me echt na iedere keer dat ik daar was geweest me beter. Mijn hoofdpijn ging weg en ik kreeg na de magneetbank steeds meer energie. Na elke behandeling werd er een meting gedaan door Robert en deze zag er steeds rustiger uit. Na 12 behandelingen was er volgens hem stabilisatie bereikt. Niet dat hij dacht dat de tumor(en) weg zou zijn, maar deze zou niet meer actief zijn en ingekapseld worden.

Een maand later bleek de sinus weer onrustig en opnieuw werden nu vier behandelingen uitgevoerd. Dit herhaalde zich een maand later nog 1 keer en werd besloten met nog twee behandelingen. Inmiddels was het al wel najaar 2002 en de prognose van enkele maanden overleving gedaan door de longarts van februari 2002 was dus al lang weerlegd. 

Vanaf zeg maar oktober/november 2002 tot op vandaag (d.d. 20 februari 2004) heeft Carla geen klachten meer gehad. Afgelopen februari 2004 is door Robert nog een meting gedaan maar alles leek goed en in evenwicht. Carla voelt zich ook goed, is energiek, de hele dag actief in de weer, voor het gezin, maar ook voor haarzelf, geniet van het leven en ik moet zeggen ze zit er ook stralend bij. Niets wijst erop dat er een recidief zou kunnen optreden, maar zegt Carla " je bent toch altijd bang. Zodra je iets voelt, al is het maar een beetje hoofdpijn, dat het terugkomt". 

Maar nu is het genieten van elke dag en dat ze hoopt ze nog lang, erg lang vol te houden. 

Voor wie opmerkingen of reacties heeft n.a.v. dit verhaal stuur ze aan ons en wij sturen ze door naar Carla en haar man. 

 


Plaats een reactie ...

Reageer op "2. Het verhaal van Carla."


Gerelateerde artikelen
 

Gerelateerde artikelen

1. Waarom deze pagina? >> 2. Het verhaal van Carla. >> 3. Waarschuwing voor Eye4care >> 4. d.d. 14 april 2004: Controles >> 9 juni 2006: Controles bij >> Longkanker: niet-klein-cellig: >>