Hoe je het herstel van de weefsels beinvloedt na de operatie voor een borstamputatie

Op 31 december werd mijn rechterborst geamputeerd. De chrirurg vertelde me later dat hij “en passant” ook nog een kliertje had weggenomen. De boef, zonder het mij te vragen! Maar dat terzijde. Kliertje was trouwens niet aangetast, en dat is wel weer leuk om te weten.

Ter zake: bijna drie weken na de operatie vertelde een collega, die vroeger fysiotherapeut was, mij een heel behulpzaam verhaal met betrekking tot het herstel van de weefsels:

De weefsels rondom het litteken herstellen zich naar gelang de vraag. Dat wil zeggen: als je je lichaam laat weten dat je arm zo en zo ver moet kunnen reiken (omhoog en dan 90 graden naar opzij, naar achteren vanaf boven en vanaf beneden), dan gaan de weefsels zich op die rek herstellen.

Als  je dit je lichaam niet laat weten, dan herstelt het weefsel zich maximaal tot de hoogte en breedte die jij aangeeft. Als je bang bent en je durft niet verder te rekken da bijvoorbeeld 30 graden, dan herstelt het weefsel zich dus maar tot zover. 

In de eerste drie weken weegt dit het zwaarst, omdat het lichaam dan het hardst herstelt. Tijdens de drie weken daarna kun je ook nog veel bereiken. Maar na zes eken wordt het veel moeilijker om het weefsel, dat dan al een bepaalde stand heeft aangenomen, nog weer verder op te rekken. Dan moet er fysiotherapie aan te pas komen, en dat kost veel tijd en energie.

Met die wetenschap ben ik aan de slag gegaan. Elke keer als ik onder de douche stond – dat vond ik de minst enge plek, omdat ik lekker ontspande en genoot van het warme water op mijn verwonde lichaam – deed ik de oefening, vooral naar boven toe, langs de muur tippelen met mijn vingers, om de weefsels te laten weten dat ze moesten oprekken tot maximale hoogte. Ik ging twee keer per dag onder de douche, om die reden. Ik ondervond dat het ’s ochtends centimeters makkelijker was om te rekken dan ’s avonds. Overigens werkt dat precies hetzelfde met je lengte: meet jezelf maar eens op als je net opstaat en dan weer vlak voordat je naar bed gaat. Ook dat scheelt centimeters.

Twee criteria  voor het oprekken waren:1. het mag (dragelijk) pijn doen, 2. Het mag (dragelijk) pijn doen na de oefening, maar moet snel stoppen.

Voor het rekken in de hoogte deed ik dus deze oefening. Voor het rekken langs de hele linie van boven naar opzij deed ik andere oefeningen, waarover later. Het resultaat is verbluffend: ik kan mijn arm weer bewegen zoals van tevoren: soepel en geheel gestrekt. Ik begrijp van andere vrouwen dat dat lang niet altijd zo is. daarom schrijf ik erover. Maak aub ook andere vrouwen hierop attent! Het staat (nog) niet in de standaardvoorlichtingsboekjes over borstamputatie hoe dit werkt. Mooi he, dat het lichaam luistert naar onze aanwijzingen!

Marijke Eggink

14 maart 2011

femara, hormoongevoelig, operatie, complementair, borstkanker

---

• Marijke vertelt hoe zij haar uitgezaaide hormoongevoelige borstkanker al ruim 8 jaar onder controle houdt met complementaire aanpak en gezonde leefstijl en waar nodig reguliere ingrepen

---

• Mijn lichaam knipoogt naar mij. Column van Marijke

---

• De strijd tegen kanker. Column van Marijke

---

• Pijn vermijden. Column van Marijke

---

• Hoe beinvloed je het herstel van weefsel na borstamputatie?

---

• Borstkanker: ervaringsverhaal Marijke