d.d. 20 mei 2003: Zaterdag d.d. 17 mei 2003 stond in de Telegraaf het volgende artikel van Ellen en Nico (met prachtige foto maar kan ik helaas niet kopiëren) en geldt als update hoe het nu met Ellen gaat (bedenk dat vorig jaar om deze tijd gedacht werd dat Ellen de zomer van 2002 niet meer zou halen). Ik had eerder geschreven dat de naam van de website volgens Ellen geweigerd werd te noemen in het artikel, maar Renè Steenhorst, journalist die dit artikel schreef , vertelde mij dat hij nooit dit heeft geweigerd, maar het niet vond passen in een persoonlijk verhaal een naam of website adres te noemen. En ik vind dat een hele plausibele reden. Dus biedt hierbij mijn verontschuldigingen aan dat ik eerder melding maakte van een weigering. Verder heeft de heer Steenhorst mij toestemming gegeven dit artikel toch te plaatsen ondanks de copyright op dit artikel. Waarvoor dank. Ellen/Nico ook vanaf deze plaats een hele hele mooie dag woensdag. 

De Telegraaf: d.d. 17 mei 2003:

Het leven is eindig, maar de liefde kan onsterfelijk zijn. Zoals in het geval van Ellen van Zanten en Nico van der Ven. Zij is na een barbaarse strijd van zeven jaar goeddeels gesloopt door de eierstokkanker, hij heeft haar ten huwelijk gevraagd. "Want ik wil niemand anders." Komende week trouwen ze. Ellen en Nico houden zielsveel van elkaar... en van het leven.

Ernstig zieke Ellen trouwt komende week met haar Nico

"Onze liefde is ONSTERFELIJK"

door RENÉ STEENHORST

UTRECHT, zaterdag 
In de Milleniumnacht had hij haar al gevraagd. Trouwen? Ellen had een beetje gelachen, gegniffeld, aan trouwen had ze niet echt gedacht, de vraag overviel haar. Bovendien had ze niet voor mogelijk gehouden dat hij zich nog eens zou willen binden.
Nico had daarop wat gepikeerd gereageerd - zijn huwelijksaanzoek was bloedserieus bedoeld, het speelde al een tijdlang door zijn hoofd, nee het was bepaald geen loze opmerking. Hij had de knoop doorgehakt, de vraag gesteld op een wat symbolisch beladen moment als het begin van een nieuwe eeuw, maar voor zijn gevoel was er een wat lauwe douche over hem heen gekomen. Daarna hadden beiden het onderwerp een paar jaar links laten liggen. 
Maar komende week, woensdag 21 mei, dan trouwen ze - woonstyliste Ellen van Zanten (43) en haar Utrechtse bloemenman Nico van der Ven (31). In de trouwzaal van het stadhuis Zuylen, in de Domstad. Waarna een feest volgt, in het Noord-Hollandse Laren, bij een lieve vriendin met ruimte in en om haar optrekje. Er is daar een logeerbed, waarin Ellen een paar uurtjes kan bijkomen van de vermoeienissen en de emoties die er ongetwijfeld zullen zijn. "Ik denk", zegt Ellen, "dat ik veel zal moeten huilen." Er komen veel vrienden en bekenden. "Het zijn dezelfde namen die op de gastenlijst staan voor als ik er straks eventueel niet meer ben. Ik draai heus niet om de feiten heen: je weet natuurlijk nooit hoe het verder loopt. Maar ik ga ervan uit dat het goed blijft gaan, dat is mijn instelling."

Experimenteel
Bij Ellen, bij wie in 1996 eierstokkanker werd vastgesteld en die sindsdien door diepe ravijnen van operaties en experimentele chemotherapie is gegaan, wellen inmiddels de tranen. Ze ligt in een bijna-foetushouding op de bank, gesteund door kussens. Ze heeft pijn, de ziekte is bijna twee en een half jaar ´sluimerend´ geweest, maar laat zich nu weer voelen. Haar buik speelt op, het brandt in haar rechterheup, ze smeert een zalfje met een ondefinieerbaar natuurgeurtje.
"Ik heb indertijd, toen het heel slecht met me ging, tegen Nico gezegd: ´Ik begrijp het als je weg zou gaan. Heus, we kunnen ook vrienden blijven. We kunnen elkaar best een paar keer per week zien. Ik blijf gewoon de administratie van de bloemenhandel verzorgen. Ga rustig, begin een leuk leven. Bij mij is het toch iedere dag een kruik opwarmen, een pil, nóg een pil en wéér een pil, slapen, medische controles en behandelingen - ik heb inmiddels een keer of vijftig in het ziekenhuis gelegen. Maar hij zei onmiddellijk, een beetje geërgerd: ´El, hou er alsjeblieft over op! Ik wil niet weg en ik ga niet weg. Ik wil jou, er zijn vóór jou vriendinnen geweest; maar wat jij als vrouw in je pink hebt, hadden zij in hun hele lichaam nog niet. Ik hou van je, ik wil niemand anders." 
Ook de verpleegkundige van het in de behandeling van kanker gespecialiseerde ziekenhuis had, toen het erg slecht ging met Ellen van Zanten, tegen Nico iets soortgelijks gezegd. Maar dan vanuit de gezichtshoek van de buitenstaander. Ze had hem gewezen op de zwaarte van het leven met een zo zieke vrouw, op de opofferingen die hij zich zou moeten getroosten, en gezinspeeld op een vijver vol jonge gezonde vissen met een onbekommerde toekomst. Maar hoewel wellicht goedbedoeld, waren de woorden in de ogen van Nico van der Ven dom, althans ondoordacht. De verpleegkundige werd met een sneer gepareerd. Nico´s ogen vlammen weer even, hij kan er niet tegen.

"Ik slik nu alleen maar natuurpreparaten; nóg meer chemo kan mijn lichaam niet meer aan"

De opmerkingen van buitenstaanders, die zichzelf tot vrienden of kennissen rekenen, gaan ver - soms heel ver, weet ook Ellen van Zanten. "Ik kreeg reacties zoals ´dat ik blij mocht zijn dat er een man voor mij was...´ Er werd mee bedoeld dat het toch wel bijzonder was dat er überhaupt nog een man was die mij, een zo zieke vrouw met kanker, wilde. En zelfs wilde trouwen. Maar hallo, ik ben geen weggooiproduct! Nico trouwt niet met mij uit een vorm van medelijden, wat ook wel wordt gedacht. Hij trouwt omdat hij zielsveel van mij houdt. En ik van hem."
Nico van der Ven zit op de punt van de gestoffeerde armleuning van de bank. Hij knikt. De jonge Utrechter oogt onverstoorbaar, is geen prater zoals Ellen. Maar hij praat omdat zij het hem vraagt. Zijn oogopslag is transparant, zijn woorden zijn zonder omhaal - ongecompliceerd, zonder dubbele bodem, recht uit zijn hart, op de man af. "We hebben het leuk samen. Al zeven jaar. Ellen klaagt nooit over haar ziekte. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar dan nóg klaagt of jammert ze niet. Ze pakt het probleem aan, als er een probleem is. Ik weet niet of ik het zou hebben uitgehouden met iemand die de hele dag in de ban van haar ziekte is. Ik heb een zaak, ik moet mijn kop erbij houden. Ellen is opgewekt, vrolijk, ze heeft humor en ze geeft me energie. Nee, ik wil niemand anders... en trouwen doe je maar één keer in je leven." 
"En natuurlijk, we beseffen allebei dat ze het uiteindelijk niet zou kunnen redden. Maar waar ligt dat ´uiteindelijk. We zitten niet bij de pakken neer, er zijn nog mogelijkheden, er is nog hoop, wie weet wordt er ineens iets gevonden of slaat een therapie plotseling wél aan. Het kan nog een hele tijd goed gaan - wie weet wat voor leuke dingen we nog in het verschiet hebben." Hij kijkt naar Ellen, zijn ogen staan op liefde. "We hebben zelfs een caravan gekocht, in Zandvoort. Daar zullen we heel veel zijn."
Ellen van Zanten, dochter van Jack van Zanten, de in 1989 overleden landelijk bekende organisator van de ´Amsterdam 700´-voetbaltoernooien, is de laatste overlevende van de zogeheten Ovipec-therapie. Die werd door het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (AvL) te Amsterdam in relatief korte tijd - van 1996 tot 1998 - uitgetest bij een handjevol patiënten met uitgezaaide ´ovariumcarcinoom´ ofwel eierstokkanker. Het ging daarbij om een radicale verwijdering in drie fasen van tumorweefsel, met behulp van chirurgie, spoelingen met zeer hooggedoseerde chemokuren, alsook een stamceltransplantatie. Ellen haalde er landelijk het nieuws mee. "Het was een gruwelijk zware therapie, eigenlijk onmenselijk zwaar. Destijds, toen ik de behandeling had overleefd, eerst meer dood dan levend - ik ging werkelijk door een hel - was ik boos dat het Van Leeuwenhoek de behandeling stopzette. Nu begrijp ik de overwegingen iets beter: dit kun je mensen, hoe ziek ze ook zijn, eigenlijk niet aandoen. De zes andere vrouwen die deelnamen zijn inmiddels allemaal gestorven. Het experiment was net zo erg als de kanker zelf..."

Sinds twee jaar heeft Ellen van Zanten alle nieuwe chemokuren, die haar AvL-artsen haar voorstelden, van de hand gewezen. Dokters, die haar ook zeiden dat ze haar niet meer konden opereren. Daarom heeft ze heel bewust gekozen voor natuurmedicijnen en een behandelend natuurarts. "Mijn lichaam", zegt ze, "heeft destijds die extreem zware chemokuren van de Ovipec-behandeling voor haar kiezen gekregen en met moeite overleefd. Ik heb een paar keer op het randje gelegen. Maar de kanker is uiteindelijk teruggekomen, ondanks alles. Je denkt toch niet dat iets minder zware chemokuren effect hebben? Dit lichaam lacht erom!"

Overleven
"Buiten dat, van binnen is alles al kapot. Ik heb nog twee meter darm over, alles is rauw, mijn darmflora is volledig ontregeld. Nóg meer chemo overleef ik niet. Het is zaak dat ik mijn immuunsysteem versterkt krijg, weer wat meer voedsel kan verdragen, mijn 45 kilo wat weet op te schroeven en daardoor ook weer meer energie krijg. Ik weet: het is één stap naar voren en weer een paar stappen achterwaarts. Maar ik ga door. Ondanks alle ups and downs. Ik zeg wel eens: mijn beroep is overleven geworden." In dat beeld past ook dat Ellen, in een wat betere periode, twee jaar geleden een winkel in tuindecoraties startte. Telkens klimt ze uit dalen omhoog.
Om dat opnieuw te bereiken slikt ze nu veel vitaminepreparaten, evenals Duitse kankerremmende middelen en pijnstillers uit de natuur. De lage tafel bij de bank staat er vol mee. Het zijn middelen die niet worden vergoed. Ze is onder behandeling van een natuurgenezer uit Vinkeveen, die haar met ´ozontherapie´ behandelt om haar bloedcellen weer te versterken. "Hij belooft me niets, dat vind ik ook reëel - sommige anderen deden dat wel: geldkloppers! Maar hij zei: ´Je moet jezelf zien als een bijna dood plantje. Als ik je te stevig vastgrijp, dan knak je. Maar ik zet een stokje bij je neer, ga je voeden en we zullen zien of je weer overeind kunt komen. Ik heb wel vertrouwen in deze behandelaar en ik voel de effecten. Nee, ik verbeeld het me niet, het is niet zo dat ik - zoals zoveel mensen - overal als een daas achteraan loop. Ik weet heus wel het verschil tussen hocuspocus-kleithee drinken en serieuze vormen van alternatieve behandelingen. Ach, ik heb op dat vlak nu al zoveel meegemaakt."
Dorina van 38 jaar met drie kinderen ("We werden vriendinnen") had borstkanker. Yvonne van 44 jaar met twee kinderen leed aan keelkanker. Bep en Riek hadden darmkanker. Ellen van Zanten had intensief contact met hen en met meer lotgenoten. Soms ook via een site voor kankerpatiënten op het internet, maar ook persoonlijk. "Het ging soms heel diep. Veel zijn er inmiddels gestorven. Het is vreselijk. Ik zie zoveel mensen wegvallen. Soms gaat dat heel snel. Zoals bij Petra, een vrouw van 38 die er veel minder slecht aan toe leek dan ik: een maand na het laatste contact kregen we ineens een overlijdensbericht." 
Ze lacht ineens wat cynisch: "En dan zie ik van die wijven als Connie Breukhoven en Patricia Paay op tv, die zich alleen maar bezighouden met antirimpelcrèmes, botoxinjecties en andere rotzooi. Dan denk ik: zeik toch niet zo over sinaasappelhuid! Echt, als die vrouwen een ziekte als kanker zouden krijgen, dan redden ze het dus niet." 
Toch heeft kanker ook nog een goede kant, weet Ellen. "Hoewel sommige mensen je mijden omdat je kanker hebt, verdiept het ook relaties. Ik racete vroeger overal aan voorbij. Nu niet meer. Ik sta meer stil bij dingen. Ik heb intens contact met mijn kinderen, voor wie ik vroeger regelmatig onvoldoende tijd had. Toen ik net wist dat ik kanker had en op bed lag, lagen Riek, Jack en Sanne, mijn kinderen van toen vijf, negen en dertien jaar om me heen; het was super. En we hebben sindsdien zóveel gepraat als we tevoren nog nooit hadden gedaan . Nu we zeven jaar verder zijn is de intensiteit alleen maar toegenomen." Ze laat het meisje van de thuiszorg uit en zegt dan: "Als ik het niet red, dan hoop ik dat ik in mijn slaap overlijd. Ik vind dat ik dat wel heb verdiend. Nee, ik wil niet sterven met mensen om me heen, die zien dat ik pijn heb. Dat is mijn angstbeeld."
Maar woensdag trouwen Ellen en Nico. Het leven zal een feest zijn. "Het wordt de mooiste dag van mijn leven. Dat weet ik. Gisteren had ik nieuwe uitslagen zullen krijgen, maar ik heb gezegd dat ik ze voorlopig even niet wil horen. Het beïnvloedt toch - of ze nu goed of slecht zijn. En weet je, eergisteren ben ik erin geslaagd een trouwjurk te kopen, een sprookjesjurk. Met tulen en lichtblauwe pailletten. Nico heeft een mooi lichtblauw hemd voor onder zijn kostuum gevonden. Weet je, als ik er nu weer zo over praat... Dit huwelijk geeft mij vleugels!!!!!!

Noot redactie: Een ander mooi verhaal van iemand die herstelde van eierstokkanker met hulp van dieet en suppletie is dat van Marjan. het verhaal van Tineke over haar keuzes bij eierstokkanker en het verhaal van mw. N.N. die net als Ellen al een heel tijd vecht tegen haar eierstokkanker met als ondersteuning dieet en voedingssuppletie.

eierstokkanker

---

• Het verhaal van Ellen en haar strijd met haar eierstokkanker

---

• Woensdag 21 mei 2003 trouwt Ellen met haar Nico. Lees hier een interview met hun uit de Telegraaf van zaterdag 17 mei 2003

---

• Zaterdag 6 september 2003 is Ellen overleden aan de gevolgen van eierstokkanker

---

• Eierstokkanker: ervaringsverhaal Ellen