Hier de letterlijk uitgeschreven teksten uit de videofilm van Pauline die lijkt genezen te zijn door hyperthermie en dendritische celtherapie van in totale lichaam uitgezaaide borstkanker graad IV met levensverwachting van drie maanden.

9 mei 2011 toegevoegd: Lees aub de waarschuwing voor dr. Robert Gorter en het Medisch Centrum Keulen. Dr. Robert Gorter is in opspraak geraakt in Duitsland en Egypte en ook wij distantiëren ons van dr. Robert Gorter. Klik hier of onder vragen voor uitvoerige uitleg waarom wij dr. Robert Gorter geen betrouwbare arts meer vinden.

24 mei 2011: Pauline liet mij weten dat het nog steeds uitstekend met haar gaat. Niets wijst op een recidief van haar borstkanker. Een heel mooi resultaat dus.

Pauline de Graaf

Overlever van in totale lichaam uitgezaaid recidief van niet hormoongevoelige borstkanker (graad IV)

Pauline zegt: Er is twee jaar geleden borstkanker bij me geconstateerd. Daarvoor ben ik geopereerd, bestraald en ik heb chemotherapie gehad. En in eerste instantie zag het er best goed uit. Maar een maand nadat ik de laatste chemo heb gehad ben ik opgenomen in het ziekenhuis want ze dachten eerst dat ik een longembolie had en toen is er een scan gemaakt en een petscan en toen bleek dat ik overal uitzaaiingen had. In mijn botten, in de lymfeklieren en in mijn longen. En nou ja de toekomst was heel somber, ik had hooguit nog drie maanden te leven dus...

Wouter zegt: Het is verschrikkeljik zo’n moment natuurlijk. Dan staat de boel op z’n kop en dat besef je niet maar je zat al in zo’n voortraject, ze is geopereerd geweest, bestraald geweest, tijdje vrij geweest, een vrij korte periode wel

Pauline zegt: een maand

Wouter zegt: een maand?

Pauline zegt: ja

Wouter zegt: En ja dan krijg je het bericht te horen dat het verder uitgezaaid is terwijl je dan de hoop hebt dat het niert meer terugkomt maar na een maand is het al weer terug en dan ga je kijken.......

Pauline zegt: ja ik wist ook, dat wist ik al vantevoren, ik had de agressiefste vorm en zeer snel delend. Dus ik had wel het idee als dit terugkomt dan zou het wel eens niet zo’n mooi plaatje zijn. Nou dat bleek ook want ik had ja....ik zie nog die oncoloog die met zijn hoofd zat te schudden en het zou nog maar drie maanden zijn.

Commentaartekst 1:

De prognose van de Nederlandse oncoloog was dus heel slecht. Pauline krijgt nog wel chemo voorgesteld maar ze beseffen ook dat er nog weinig hoop is. En als een vriendin hun verteld over haar goede ervaringen bij dr. Robert Gorter met hyperthermie en dendritische celtherapie hoeven ze niet lang na te denken en maken een afspraak in het Medisch Centrum Keulen.

Pauline zegt: Het mooie voind ik achteraf toen wij bij dokter Gorter terechtkwamen , wij eigenlijk helemaal in zak en as zaten en dachten dit is natuurlijk einde verhaal. We gaan nog iets proberen van wat we gehoord hebben dat het goed is maar hoe ga je je laatste maanden indelen. Ga je dat doen door op en neer nar Duitsland te rijden of ga je er gewoon het beste van maken. Wat ga je doen? En toen ik bij dokter Gorter aan zijn bureau zat en zei: Ben ik een hopeloos geval? En zijn reactie was eigenlijk zo van: nou niemand is hier een hopeloos geval, we gaan er gewoon alles aan doen.

En toen is er bij mij een klikje omgegaan van: als iemand nog in mij toekomst ziet dan gaan wij er ook voor knokken. Wij kwamen er goed vandaan, met een goed gevoel en toen besloten we ook, we gaan het gewoon doen.

Wouter zegt: Op het moment dat je ergens komt en de mensen zeggen dan ook tegen je nou wij zien nog wel toekomst erin, wij willen ervoor gaan, dan ga jij er ook voor. En nu dan kijk je elkaar aan en dan ga je ervoor.

Pauline zegt: Dokter Gorter heeft mij nooit beloofd dat hij me kan genezen. Absoluut niet. Maar zei hij, we gaan proberen om je leven zo lang mogelijk op een goeie manier en in een goeie conditie te houden. En als je een paar maanden hebt en iemand kan het met een half jaar verlengen dan ben je al zo verschrikkelijk blij want je hebt niks, je krijgt er misschien nog wat bij en daar zijn we voor gegaan. Niet wetende dat het zo goed zou uitpakken dat eigenlijk gewoon het tegenovergestelde gebeurde: van helemaal niks naar alles

Commentaartekst 2:

Nog dezelfde dag van het consult start Pauline al met de behandelingen in Keulen. Ze blijft tegelijkertijd wel nog een tijdje ook doorgaan met de chemo in Nederland.

Pauline zegt: Je weet helemaal niet in welk avontuur je stort dus ik heb wel nog chemo gehad tot eind maart. Maar toen ging het eigenlijk zo goed, het bleef maar goed gaan. Elke scan die ik liet doen was er weer minder op te zien. Dus ik heb wel nog in het begin chemo gehad en tegelijkertijd de behandelingen hier.

Wouter zegt: Maar er was ook een verschil vond ik dan. Je hebt dan chemo gezamenlijk met andere patienten en dat is steeds dezelfde groep. Maar zij bleef, en dat was volgens mij de oorzaak dat wij hier twee keer in de week kwamen en zij kreeg ook bepaalde stoffen toegediend, dat ik vond dat zij fysiek sterk bleef. En als ik dan de dames om ons heen zag waar de chemo dus ook werd ingebracht dan zag ik vrouwen die het veel zwaarder hadden dan zij. Dus de behandelingen hier gecombineerd met de chemo dat heeft volgens mij toch een hele goede werking gehad.

Pauline zegt: Ik had een groepje vrouwen en sommigen hadden dezelfde vorm van kanker, zelfde agressiviteit en we hebben er toch al diversen moeten wegbrengen.. Ja dat vond ik heel moeilijk, want ja wij deden dit en met mij ging het steeds beter terwijl ik er het slechtst aan toe was van allemaal. En er zijn diverse vrouwen weggevallen en dat vind ik nog steeds heel erg moeilijk.

Commentaartekst 3:

Direct vanaf het begin van de behandelingen in Keulen november 2007 gaat het goed met Pauline. Ze voelt zich lichamelijk sterker worden, heeft al snel geen last meer van de chemo en ook op de scans is duidelijk een teruggang van de kanker te zien. Eind maart 2008 stopt ze dan ook met de chemo.

Pauline zegt: In november/december ben ik hier begonnen en de eerste scan die ik heb gehad was in ik denk januari. En ik merkte meteen dat ik me beter ging voelen. Ja ik geloof heel erg in positief denken, dat geloof ik heel erg en ik ging er gewoon voor. In januari zeiden ze al, nou het ziet er in ieder geval wat beter uit. Toen dacht ik oh oh...en toen ik kreeg ik drie maanden later weer een scan en iedere keer als er een scan werd gemaakt dan was het gewoon minder.

Commentaartekst 4:

Pauline ervaart de behandelingen met lokale hyperthermie en de injecties met de dendritische cellen als weinig belastend. Alleen de totale lichaamshyperthermie was wel zwaar.

Pauline zegt: Dit vond ik heel zwaar. Lokale hyperthermie daar ben je zo mee klaar maar dit vond ik wel zwaar. Maar ja ik wist wel waarvoor ik het deed dus ik heb het gewoon gedaan. Het is zeker te doen maar ik kan niet zo goed tegen warmte. Ja en het is natuurljik heel warm. Ze wekken koorts op dus....en als je temperatuur omhoog gaat vind ik dat je anders gaat denken. Ja dat vond ik moeilijk, dat vond ik lastig.

Wouter zegt: Alle keren ben ik meegeweest. Gelukkig gaf het werk me die ruimte. Ja dit moet je samen doen. Dit is vrij zwaar. Ze praat er nu vrij gemakkelijk over maar als je in zoiets ligt, het is verschrikkelijk warm, toch claustrofobische warmte die je bevangt en dan moet je haar toch toespreken, haar kalmeren. Je hebt het een beetje druk ook nog. Zorgen dat ze muziek hebben, dat er wat te drinken is, je moet ze afkoelen, maar vooral dat je er bent, dat is het allerbelangrijkste. En het niet alleen hoeft te doen.

Pauline zegt: het is erg fijn als je goeie mensen om je heen hebt, dat scheelt echt aanzienlijk. Ik ben heel blij dat hij altijd is meegegaan.

Wouter zegt: Je krijgt ook samen iets. Als je dat met z’n tweeen doet. Jij hebt het weliswaar neit maar je staat er zo dichtbij dat jij hebt het niet maar je hoort wel het hele verhaal en je bent toch ook wel belangrijk. En het is niet dat ze je belangrijk maken, maar als je er niet bent zie je pas hoe kwetsbaar mensen worden. En ja zo is het te doen.

Pauiline zegt: ja ik ben ook heel blij. Dankjewel.

Commentaartekst 5:

Ook na het stoppen met de chemo blijft het steeds beter gaan met Pauline. In augustus 2008 wordt er een petscan gemaakt en dan blijkt dat alle kanker bij Pauline is verdwenen..Ook in de lever, longen en botten is niets meer te zien. De oncoloog kan het nauwelijks geloven.

Pauline zegt: De concoloog ze: ik snap er niks van, toen in augustus ben ik weer in zo’n PET-scan geweest voor mijn hele lichaam, en hij zei: ik weet eigenlijk niet goed wat ik met je aan moet. We gaan nog maar weer eens een keer in zo’n PET-scan waar je hele lichaam in plakjes wordt gesneden. Nou dat was natuurlijk heel spannend want daar is de eerste keer het slechte nieuws uitgekomen. En toen ik kreeg ik daar de uitslag van en toen was het nou ja, er is helemaal niets meer te zien en zoals ik al zei we weten niet hoe het komt, waar het vandaan komt maar het is heel gek. En hij is nu voorzichtig blij van: ik blijf elke drie maanden een scan maken want het kan eigenlijk niet wat hier gebeurd.

Commentaartekst 6:

Nu maart 2009 is Pauline nog steeds klinisch kankervrij en niets wijst op een recidief. Wouter en Pauline zijn dan ook maar wat blij dat ze november 2007 op aanraden van hun vriendin naar Keulen zijn gegaan. Hun oncoloog begrijpt het nog steeds niet, maar toont wel begrip voor hun keuze.

Wouter zegt: Hij begreep het natuurlijk ook niet wat te doen. Hij wist dat we hier heen gingen, daar had hij een bepaalde mening over, die was niet direct heel negatief want hij zei zelf ook in het gesprek dat we daarover hebben gehad: op het moment dat ik in jou schoenen zou staan, voor welke vorm van kanker dan ook en ik zou opgegeven zijn was ik er misschien ook wel heengegaan. En het feit dat dat hij dat zei, want ook als de mensen die er verstand van hebben en die dat behoren te weten en ook machteloos staan in jou ziektegeval en dan tegen jou zeggen: als ik dezelfde vorm zou hebben als jij, dezelfde ziekte, had ik het ook gedaan.

Kijk dat geeft jou ook een gevoel van we zitten op de goeie weg.

Pauline zegt: Ik heb het daar gewoon niet meer over. Hij weet dat ik het doe. Hij vindt dat gewoon prima. Hij heeft inderdaad tegen ons gezegd, ja als ik in dezelfde situatie zou zijn geweest als jij had ik het misschien ook gedaan. Want ja je bent radeloos. Je hebt natuurlijk bijna geen handvatten meer om aan te pakken als je nog maar een paar maanden hebt en dan moet je gewoon kiezen waar ga ik voor. Er zijn zoveel dingen die je zou kunnen doen en hier hadden wij gewoon meteen, dit voelt goed en daarvoor hebben dan ook gekozen. En hij heeft er nooit iets over gezegd. Ik heb toen het heel goed ging ook niet gezegd van , nu ja nu ziet u wel waarvan het komt. Hij heeft alleen gezegd: het kan eigenlijk niet en in de 25 jaar dat hij oncoloog is heeft hij dit nog nooit meegemaakt zei hij. Het kan eigenlijk niet.

Wouter zegt: Iemand met haar prognose, met haar stadium, waarvan ze zeggen je hebt nog drie maanden en die er zo goed uit blijft zien en waar het eigenlijk alleen maar beter mee gaat, terwijl als jij chemo krijgt dat je er vaak fysiek veel minder van wordt, omdat het bijna net zoveel afbreekt qua goede cellen als kwade cellen. Hij had natuurlijk vanuit zijn standpunt ook niet anders kunnen zeggen, dat is natuurlijk ook zo.

Pauline zegt: Ik had een nieuwe huisarts en die was ontzettend blij, een jonge man en die was zo blij en zei: je hebt mijn week weer goed gemaakt. Maar die zei ook: ik mag eigenlijk niemand doorsturen. Maar ik vind het zo’n goed verhaal. En toen zei ik: nou dan geef je toch gewoon mijn telefoonnummer en sindsdien hebben al diverse mensen gebeld. Wat is je ervaring en ga gewoon praten en kijk wat er nog mogelijk is. Niet geschoten is altijd mis, vooral als je weet dat het gewoon einde verhaal is. Want er was gewoon geen keuze, er was geen keus.

Commentaartekst 7:

Meer informatie over dendritische celtherapie en hyperthermie kunt u vinden op de website van het Medisch Centrum Keulen

Houtsmullerdieet, leefstijl, dendritische celtherapie, hyperthermie, borstkanker