Ik leef nog steeds!
Alweer een nieuwe zomer. Hoeveel keer heb ik me nu al niet afgevraagd of ik de volgende zomer wel zou halen? Ik ben de tel haast kwijt geraakt. Wat is het toch heerlijk als je lekker in de zon van het leven en de natuur mag genieten. Elke dag weer mag opstaan en beseft dat er weer een nieuwe dag is begonnen. Ik neem aan dat mijn levensboek al tot over de helft volgeschreven is, of ik moet 115 worden. Soms probeer ik wel eens te tellen hoeveel lege bladzijden er nog in mijn boek staan maar de bladzijden glippen altijd weer tussen mijn vingers weg. En dat is maar beter ook zo, want ik denk dat het niet prettig zou zijn om te weten hoeveel bladzijden je nog mag beschrijven.
Deze week zal er weer een MRI van mijn hoofd gemaakt worden om te zien of de tumoren nog meer zijn gekrompen. Dat betekent dus weer een paar nachtjes in Duitsland logeren. Gelukkig niet in een ziekenhuis of zo maar lekker in ons campertje, waar we al zoveel plezier mee beleefd hebben. Als ik al de keren dat ik in Duitsland naar een therapie ben geweest een hotel had moeten boeken, denk ik niet dat het financieel nog op te brengen was.
In principe ben ik nu in behandeling bij twee ziekenhuizen, in Duitsland voor de bestralingen van mijn hoofd en in het AvL voor chemo voor de rest van mijn lijf.
Ik ben zo blij dat ik ondertussen geleerd heb om elke keer weer voor mezelf op te komen en op zoek te gaan naar andere mogelijkheden i.p.v. me over te geven aan wat hét ziekenhuis of dé arts zegt. Als ik 10 jaar geleden geen second opinion had aangevraagd was ik er nu niet meer geweest. Ziekenhuizen moeten, logisch, ook met budgetten werken en een specialistisch ziekenhuis heeft dan toch veel meer armslag en daarmee mogelijkheden.
Soms is het wel eens heel vervelend hoor, om maar steeds voor jezelf op te moeten komen en word je er wel eens doodmoe van, maar zo moet het blijkbaar in onze maatschappij.
We hebben met z’n allen geleerd dat de “overheid” en weet ik veel welke instantie nog meer wel voor ons zorgt, maar niets is minder waar. Wij moeten voor onszelf zorgen en goed bedenken wat we zelf willen. Als je een probleem of een ziekte hebt ben jij de enige die heel diep van binnen weet wat goed voor je is. Daarom zeg ik vaak, ga eerst diep in jezelf te rade en luister naar dat gevoel. Jij woont in je lijf en niemand anders.
Hoe aardig dokters, verpleegkundigen, adviseurs, dominees of wat voor knappe koppen ook zijn, jij “weet” van binnen wat goed voor je is!
Nell Lanting
Gerelateerde artikelen
- E-nummers en mooi weer
- Elke dag heeft een nieuw begin. Ik stop met chemo
- Ik heb het zo koud door de chemo
- Inmiddels heb ik een rolstoel nodig
- Mijn 5e chemo
- Ik heb gaatjes in mijn hoofd maar verder gaat het goed
- Ik leef nog steeds
- Ik ben wel bang en moe dat het niet goed gaat maar ik blijf zoeken en vechten
- Elke dag 52. Column van Nell
- Blijf geloven in het onmogelijke. Column van Nell
- Elke dag heeft een nieuw begin, columns van Nell
Wat een ontroerend- en toch geweldig verhaal!
Marianne,jonge blom van net 60. Op 1 april 1998 geopereerd aan tumor van bijna 8 cm aan mijn linkerborst. Kanker zat op linkerborstspier en erin. Zestien lymfklieren weggehaald,waarvan 3 helaas met kanker. Geen hormonale kanker.
Zes maanden chemo, maar niet bestraald. Moest wel volgens de artsen, maar geweigerd! Had te veel ellende daarvan gezien bij mijn tante (ook borstkanker en mijn vader (darmkanker).
Op 15 december 2009 hebben ze mij weer geopereerd in UZ Gent Op 4 plaatsen in de borst weefsel er uit gehaald, maar geen kanker. Wel voorstadium. Geen nabehandelingen.
Wat een kracht heb jij. Echt ongelooflijk hoor.
Je bent echt een voorbeeld voor velen!
Heel veel sterkte met alles.
Lieve groet, Marianneke