18 januari 2010: We hebben onderstaand artikel geschreven door dr. Felperlaan onder het Houtsmullerdieet geplaatst omdat dit ons een prima aanvulling lijkt op de visie die Dr.. Houtsmuller in zijn boeken verwoordt. Dr. Felperlaan is inmiddels gestopt met zijn praktijk dus u kunt geen consulten meer bij hem doen. Maar er zijn nog genoeg andere goed gekwalificeerde natuurartsen en orthomoleculaire artsen in Nederland waar u wel terecht kunt voor een consult. Zijn ideeen over de rol van insuline staan nog steeds overeind, maar lees hier nog eens het artikel al gepubliceerd in 2004.

Bron: Orthica Folia, november 2004
Met toestemming van zowel Orthica als van dr. Felperlaan plaatsen we hier het artikel "De duistere kant van insuline" van Renè Vos n.a.v. interview met dr. Felperlaan dat verscheen in de november 2004 editie Orthica Folia , een tijdschrift voor medici en andere geinteresseerden van voedingssupplementenfabrikant Orthica. Dr. Felperlaan beschrijft hierin de rol van insuline en wat dat doet met en in ons lichaam en lijkt ons ook belangrijk voor kankerpatienten hier kennis van te nemen.
Wij hebben met dr. Felperlaan of Orthica geen enkele commerciële of andere binding behalve dat we van patiënten vaak horen dat dr. Felperlaan een kundig en aardige orthomoleculaire arts is. (d.d. 18 jan. 2010: dr. Felperlaan is inmiddels gestopt met zijn praktijk) Alle verantwoordelijkheid en ook copyright ligt bij Orthica Folia en ook is onze disclaimer ook hierop van toepassing. Met dank aan Orthica en dr. Felperlaan en auteur Renè Vos.

Dokter Felperlaan bant ‘dikke’ koolhydraten uit De duistere kant van insuline
René de Vos, wetenschapsjournalist

Insuline doet veel meer dan glucose wegwerken. Insuline verstoort ook indirect de hormoonhuishouding en de afweer. Een te hoge insulinespiegel is daarom een ramp. Het is een verborgen kant van diabetes type-2. En volgens orthomoleculair arts Boudewijn Felperlaan de grondoorzaak van welvaartsziekten.
Hij houdt van lekker eten, kookt graag zelf. Maar in zijn keuken is geen brood te vinden, zomin als aardappelen, rijst of pasta. Boudewijn Felperlaan mijdt hooggeconcentreerde koolhydraten als de pest. Bijna letterlijk: voor de orthomoleculair werkende natuurgeneeskundig arts zijn die suikerbommen de indirecte oorzaak van welvaartsziekten. Diabetes voorop. Het oude Baarn heeft de allure van koloniale rijkdom en statigheid, naadloos aansluitend bij de architectuur rond het dichtbij gelegen paleis Soestdijk. Het huis van dokter Felperlaan past perfect in dat klassieke plaatje. Zandsteenkleurige gevel, hoge smalle ramen, rondom tuin met rozenborders en knerpende grindpaden, alles omsloten door smeedijzeren hekwerk. De spreekkamer van dokter Felperlaan is meer een mix van rustige stijlen; een strak en bijna leeg bureau, even strakke boekenkasten met Aakster/vanDijk/vanWijk naast Von Daeneken en Einstein naast Voll. Geen computer. Een dampende cappuccino. Verkeersruis, ondanks de dubbele ramen. Waar hij vandaan komt – het Zuid-Limburgse – woonde Boudewijn Felperlaan nóg fraaier. Maar dat was niet genoeg om hem daar te houden. De Randstad had hem uiteindelijk meer te bieden nadat hij eenmaal de conventionele geneeskunde de rug had toegekeerd. “Niet in wrok; ik kon er alleen steeds minder mee. ‘Eens ziek, altijd ziek’ leek het wel. Daar in Limburg draaide ik met vijf collega’s diensten in een gezondheidscentrum. Ik wist welke pil bij welke klacht hoort, maar ik begreep niet waaróm een patiënt ziek was. En volgens mij moest je dat weten om echt te kunnen genezen.” Felperlaan snuffelde aan homeopathie, voelde zich al wat beter thuis bij lichaamsgerichte therapie en acupunctuur, maar vond zijn weg uiteindelijk in de orhomoleculaire geneeskunde. ‘Voeding, naast emotionele problematiek, daar draait het allemaal om,’ was al snel zijn overtuiging. En dus lag het voor de hand om het gedachtegoed van de klassiek-westerse natuurgeneeskunde te omarmen. Ook daarin is de sleutel tot preventie én behandeling een verantwoorde voeding.
Insuline als ziekmaker Maar wat ‘verantwoord’ is, daarover denkt Boudewijn Felperlaan toch iets anders dan de klassieken. En al heel anders dan het Voedingscentrum, zelfs wezenlijk anders dan de meeste voedingskundigen van vandaag de dag. “Ik ga een knuppel in het hoenderhok gooien,” wist hij, toen hij instemde met een voordracht op het Folia Orthica Symposium 2004 over diabetes en voeding. Daar postuleerde hij zonder blikken of blozen zijn overtuiging dat hooggeconcentreerde koolhydraten de pest zijn voor de gezondheid van de moderne mens. “Wat zijn onze grote gezondheidsproblemen? Sinds enige tijd zijn dat – nog steeds in toenemende mate – kanker en hart- en vaatziekten. Een halve eeuw terug kreeg één op de 33 mensen kanker. Nu is dat één op de drie. Daar kwamen heel snel diabetes en overgewicht bij. Er zijn nu een half miljoen geregistreerde diabetespatiënten en bijna net zo veel verborgen gevallen. Elk jaar komen er 60.000 bij. Maar ook allergieën, chronische ontstekingen en astmatische aandoeningen nemen dramatisch toe.” Volgens Felperlaan is het naïef om al die problemen als geïsoleerde ontwikkelingen te zien. “Hier móet toch een gemene deler zijn?” En de natuurarts denkt dat hij die gevonden heeft: een ontregeling van de insulinehuishouding. Heel veel mensen – misschien wel een derde van de westerse bevolking – heeft een te hoog insulineniveau in het bloed. “Omdat we de hele dag door geconcentreerde koolhydraten naar binnen werken; brood, koekjes, gebak, aardappelen of patat, pasta of rijst. Ons lichaam is er ontzettend kien op om het bloedsuikergehalte constant te houden. Dat gebeurt dus met insuline: het teveel aan suikers in het bloed wordt omgezet in vet. Wie wat bewaart, die heeft wat! Dat zadelt ons niet alleen met overgewicht op, maar ook met een voortdurend en gevaarlijk hoog insulineniveau in het bloed.” Gevaarlijk? “Ja, want daardoor wordt onder andere de werking van polypeptide-hormonen afgeremd. Dat kan onder meer leiden tot een trage schildklier of tot melkklierknobbels in de vrouwelijke borsten. Maar een verhoogd insulineniveau zorgt ook voor meer vrijgemaakt arachidonzuur, wat weer ontstekingen en hoofdpijn kan uitlokken, maar ook hoge bloeddruk.”
Met insuline naar slechte eicosanoïden Hij grijpt in een lade en legt een kopietje op zijn kop op z’n bureau, zodat zijn gast het schema dat er op staat goed kan bezien. “Kijk hier,” zegt hij en wijst naar de linkerkolom. “Daar zie je de route en het effect van vetzuren.” Er is nog een midden- en een rechterkolom, alles door dwarsverbindingen met elkaar gekoppeld. Een enkele herkenbare term voor de leek: EPA (eicosapentaeenzuur) aan de ene kant, GLA (gamma-linoleenzuur) aan de andere en middenin het arachidonzuur. Op de onderste rij vreemde termen onder de noemer ‘eicosanoïden’. Het zijn metabolieten van deze drie vetsoorten – prostagladines, tromboxanen en leukotriënen – die basale fysiologische processen regelen of ontregelen. Felperlaan noemt het schema gemakshalve de ‘arachidonzuur-cyclus’. Voor deze ingewikkelde biochemische plattegrond zijn in 1982 drie wetenschappers met een Nobelprijs bekroond. Het is Felperlaans bijbel. Wat hij ermee laat zien is dat een voortdurend hoog insulineniveau uiteindelijk leidt tot een overmaat aan ‘slechte’ eicosanoïden. En daar ligt naar zijn overtuiging de link met alle ‘welvaartsziekten’. Als zijn idee waar is, dan is Boudewijn Felperlaan zelf er het levende bewijs van. Hij is 62 maar oogt als een gezonde vijftiger. Strakke buik, bijna rimpelloos gelaat, beheerst energiek. Sinds twee jaar leeft hij volledig naar zijn eigen inzichten. Dus staat hij rond het middaguur in de keuken te roerbakken; hij zweert bij twee keer daags een warme maaltijd. En niks recepten-armoe. “Ik maak een fantastische hutspot zonder aardappelen; probeer maar eens selderijknol als vervanger!” Vroeger had hij vaak last van hoofdpijn. En na de lunch zat hij ‘opgefokt’ consulten te doen. “Maar bijna direct nadat ik alle geconcentreerde koolhydraten uit mijn eten wegliet, kwamen er een helderheid en een rust over me die ik nog nooit gekend had.” Hij meldt net zulke wondere effecten bij zijn patiënten. “Ik had een meneer met kakosmie; die rook voortdurend poep, zelfs als zijn vrouw de lekkerste dingen had gekookt. Vreselijk! Hij had alle specialisten al afgelopen, inclusief de psychiater. Niemand kon hem helpen. Maar kort nadat hij op een koolhydraatarm dieet was overgestapt begon zijn reuk weer normaal te functioneren.” Een echte verklaring heeft Felperlaan er niet voor. Het weerhoudt hem er niet van om bij vrijwel alle klachten eerst naar ‘zijn’ dieet te grijpen. “Het gaat er immers om de zelfgenezende werking van het lichaam te optimaliseren door blokkerende elementen weg te nemen. Een hoog insulineniveau is zo’n ernstige blokkade.” Wat bracht hem tot het inzicht waardoor hij zo’n verklaard tegenstander van ‘dikke koolhydraten’ is geworden?
Genezen door fors afvallen “Simpele logica,” is het antwoord. “Toen Onze Lieve Heer ons in de bosjes wierp waren we voor ons eten aangewezen op besjes, zaden, vruchten, noten, kleine insecten, knollen, bloemen en bladeren. Net als de sterk aan ons verwante gorilla’s ook nu nog. Op zo’n dieet was en is ons biochemisch stelsel ingericht. Nog maar een halve eeuw geleden stonden we veel dichter bij dat dieet dan vandaag de dag. We aten natuurlijk wel brood en aardappelen, maar ook veel meer groenten dan nu én we hadden vooral veel meer lichaamsbeweging.” Die beweging is net zo belangrijk als het vermijden van een overdaad aan koolhydraten. “Van de glucose in ons bloed kan zestig gram in de lever worden opgeslagen en driehonderd gram in de spieren. Al het meerdere wordt omgezet in vet. Als je veel beweegt, verbruik je de glucose die in de spieren was vastgelegd. Dat schept weer ruimte voor opslag na een volgende maaltijd; je ‘vet niet op’.” En iedereen weet het: als je door flink bewegen méér energie verbruikt dan er in je lever en spieren klaarligt, dan spreek je je vetreserve aan. Je valt af. En dat afvallen werkt niet zelden wonderbaarlijk voor diabetespatiënten. “Met drastisch afvallen kan je insulineresistentie verdwijnen, en zelfs je diabetes.” Dat geldt natuurlijk alleen voor type-2, waar de insulinespiegels altijd erg hoog zijn, terwijl bij type-1 er chronisch tekort aan eigen insuline is.
Linolzuur: olie op het vuur Felperlaan: “Met extreem veel insuline kan het lichaam nog een redelijke bloedsuikerspiegel bereiken. Bijna alle dokters kijken bij ‘suikergerelateerde’ klachten alleen naar het bloedsuiker. Is die goed, dan heb je dus geen diabetes. Zo’n conclusie is dubbel mis. Want naast de diabetes die zo’n patiënt wel degelijk heeft, is er ook sprake van een gevaarlijk hoog insulinegehalte. Insuline doet veel meer dan alleen glucose opbergen. Het heeft hormonale effecten, beïnvloedt het afweersysteem, geeft hart- en vaatproblemen, te hoog cholesterol, hoge bloeddruk en nog veel meer ellende.” Boudewijn Felperlaan zag het met eigen ogen. Sommige patiënten vertoonden alle verschijnselen van mastopathie, anderen klaagden over chronische hoofdpijn of over voortdurende ontstekingen. Felperlaan liet dan steeds hun insulinespiegel meten. Altijd weer lag die veel te hoog en altijd weer bracht het koolhydraatarme dieet uitkomst. “Het is waar,” lacht Felperlaan, “al bedoelde hij het niet zo; afval-goeroe Atkins had op dit punt wel gelijk." Het ontregelende effect van (teveel) insuline op sekshormonen is biochemici bekend, net zo goed als de kwalijke invloed op neurotransmitters en het aanjagen van het cholesterolniveau. Maar in de ervaring van Felperlaan is de grootste ‘wandaad’ van teveel insuline de medeplichtigheid aan de omzetting van linolzuur in ‘slechte’ eicosanoïden. Wat die laatste over je lijf afroepen is kort te typeren als ‘alles waar de dokter nsaid’s of prednison voor inzet’. Niet echt fris dus. Linolzuur heeft bij het grote publiek, voor zo ver dat enig idee van gezonde voeding heeft, een positieve klank. Dat zit in ‘gezondere’, en ook duurdere margarine en bakproducten. “En in heel veel andere dingen, zoals koekjes,” zou Felperlaan later op het symposium uitroepen. “We krijgen veel te veel van dat linolzuur, en samen met teveel insuline levert dat alleen maar teveel ellende op.”

‘Denk in hormonen’ In 1989 haalde Boudewijn Felperlaan zijn diploma orthomoleculaire geneeskunde. Hij was een van de eersten. “Diploma nummer zes van cursusleider Gert Schuitemaker.” Een jaar eerder had Felperlaan aan zijn collega’s in de huisartsenpraktijk verteld wat hij had ontdekt over de theorie van de vrije radicalen. Hij was in zijn gezicht uitgelachen. Heel veel later gaf een van die collega’s zijn ongelijk toe; de man was inmiddels zelf bezig met universitair onderzoek naar vrije radicalen. Ook de ‘dikke koolhydraten theorie’ lijkt weer goed voor hoon en cynisme. Maar op het symposium zou daar niks van blijken. Ondanks het tamelijk speculatieve karakter van zijn verhaal kreeg Felperlaan verbazend veel bijval van experts uit verschillende disciplines. Alle experts onderschreven de eindconclusie van Felperlaan: ‘Denk bij je voeding niet in calorieën, maar in hormonen.’ In de eettafel zou, volgens Felperlaan, gegraveerd moeten staan: Let op je insulineniveau! “Eigenlijk ben ik maar een armoedige dokter natuurlijk,” cijfert Felperlaan zichzelf weg. “Ik heb voor vrijwel elke patiënt dat ene advies: ban de hooggeconcentreerde koolhydraten zoveel mogelijk uit. En dan geef ik ze dat schema mee met de ‘arachidonzuur-cyclus’. Ik zou natuurlijk ook gewoon dat advies, samen met het schema, aan de deur kunnen prikken. Hoefde ik niemand meer te zien.” Maar zo is hij niet. Boudewijn Felperlaan houdt van mensen en hij wil ze zien, spreken en bemoedigen. Persoonlijk contact is bovendien de enige manier om na te gaan of een patiënt ook met psycho-emotionele – chronische stress – problemen kampt. Want in die hoek schuilt naar Felperlaans overtuiging de tweede grote oorzaak van veel ziekte.
Een boterham als kleine zonde Ook al is voeding – en vooral wat er niet in thuishoort – het belangrijkste recept dat dokter Felperlaan zijn patiënten biedt, een duwtje in de rug kan daar goed bijpassen. Wat extra’s in de vorm van supplementen. Tenslotte is Felperlaan orthomoleculair arts. Maar erg ingewikkeld maakt hij het niet. EPA is prima om het arachidonzuurniveau zo laag mogelijk te houden. B6, B3, magnesium en zink passen ook uitstekend in dat plaatje. “Maar ik werk nooit met enorme doses,” zegt Felperlaan. “Een goede multi is meestal voldoende.” Er klinken geluiden, ergens ver weg in het huis. Felperlaan verontschuldigt zich en verlaat de kamer voor een paar minuten. Als hij terugkomt neemt hij heerlijk kruidige geuren mee; elders in het huis wordt duidelijk gekookt. En al zal het zonder aardappelen, brood, rijst of pasta zijn; het kan niet anders dan lekker zijn. Felperlaan knikt en glimlacht breed op die suggestie. Hij wil echter niet voor fanaat doorgaan. “Ik ben wel bezeten van mijn idee, maar ik kan ook zondigen. Mijn vrouw en ik houden van fietsen. Als we nou een flinke trip gaan maken, dan nemen we toch een paar boterhammen mee; je hebt op een bepaald moment energie nodig en dan is een boterham gewoon heel makkelijk.’ Dat is het ook als er maar kort tijd voor een lunchbereiding is. “Ook dan grijp ik wel eens naar brood in plaats van te gaan staan roerbakken. En eerlijk is eerlijk: zo’n dikke volkorenboterham met roomboter en oude kaas, da’s gewoon ouderwets smullen. Een kleine zonde.”
QUOTES

voeding, ortomoleculair arts, Dr. Felperlaan, insuline, koolhydraten

---

• Orthomoleculair arts dr. Felperlaan geeft zijn visie op eten van 'dikke' koolhydraten en het effect op onze gezondheid. Dr. Felperlaan geeft met zijn visie in dit artikel zijn visie over voeding bij kanker onder de titel - De duistere kant van insuline.

---

• Dr. Felperlaan geeft zijn visie op gezond eten in relatie tot onze gezondheid met een interview over "De duistere kant van insuline".