De Bestralingstoestand
Vandaag 21 september 2001
Vandaag was ik 8 minuten over 8 in ziekenhuis AMC en daar ontving ik voor de tiende keer bestraling.
De stand van zaken zoals bekend na de laden van Tipper was het de meest kwaadaardige tumor die we in de hersenen tegen komen: chioblastoom in de vierde graad.
De bestraling vindt dagelijks plaats, duurt kort en heeft als effect: moeheid en sufheid en slapheid. Dit was van te voren reeds bekend.
Waarom mensen moe worden van de bestraling is wel bekend als fenomeen, maar is nog niet volledig verklaard.
"Hoe gaat dat?" is de vraag die gesteld wordt. Het duurt heel kort, via een tweetal loden mallen wordt via links en van bovenaf een dosis bestraling gegeven om het gebied rondom de tumor te bereiken en de uitlopers aan kankercellen aan te pakken. Deze zijn niet gezien, maar de aanwezigheid is theoretisch bekend op basis van het pathologisch onderzoek van de tumorcellen.
De bestraling van hersenen moet zodanig verlopen dat het hoofd zich tijdens de bestraling niet beweegt, afwijkingen van een millimeter zijn al ongunstig.
Wat doen we daaraan?
Het masker. Bestraling aan het hoofd wordt degelijk voorbereid. Er wordt eerst een masker gemaakt van een bepaald soort plastisch materiaal dat zelf een geheugen heeft en naar reeds bekende vorm kan terugkeren! Het masker wordt gemaakt van het hele hoofd. Vervolgens wordt het masker getest en daarna elke keer gebruikt. Het hoofd wordt tijdens de bestraling in het masker volledig vastgezet, spreken wordt dan al moeilijk, ogen zijn gesloten.
Het masker is heel aangenaam omdat het garandeert dat het hoofd stil blijft, zodat daarover geen spanning hoeft te bestaan. De tijdspanne met het masker op is minder dan 10 minuten, ongeveer 6 min.
Alvorens deze bestralingsprocedure wordt ingezet, moet een en ander uitgeprobeerd worden.
Dit heet de CT-simulatie.
Ik had mezelf dit voorgesteld als een volledige simulatie van de in gang gezette procedure, zoals ook een piloot leert besturen in een flight-simulator. Het leek me uitermate logisch.
De CT simulatie
Het masker was toen al twee dagen voordien aangemaakt. De ruimte was een tafelbed dat kon bewegen met daarachter een geweldige tunnelcirkel. Ik bekeek de ruimte niet verder en zocht een plaats om mijn bril neer te leggen. Vervolgens vroeg de dokter om even tegen de muur te gaan staan voor een foto. Dit bleek gemaakt te worden met een Sony digital Mavica. Grappig de dokter wist niet precies hoe de camera werkte, dus zeg ik, geef maar hier. Ik ben al bijna drie jaar in het bezit van een dergelijke camera. Even de dokter de werkwijze uitgelegd, de patiënt als wandelende camerahandleiding. Niet vergeten Pieter! Enfin, ik bekijk de ruimte verder niet en neem plaats op het bewegend bed omringd door dokter en een viertal verpleegsters/assistenten.
Het masker wordt nu voor het eerst gemonteerd. Dit vraagt nogal wat details en ik voel me omringd door mensen die minstens liefhebber moeten zijn van beeldhouwwerk, want het gaat er nu om om ervoor te zorgen dat masker en persoon een totale gelijkheid vertonen, waarbij een en ander op het masker worden aangetekend. Dit is een soort van beeldhouwwerk.
Ik bereid me voor op de tocht door de tunnel. Het geheel zal precies 10 minuten gaan duren.
Tijdens deze procedure zal een CT worden gemaakt ofwel, een scan van mijn huidige toestand in het hersengebied. Dit baart me een klein beetje zorgen, want het kan naar mijn eigen conclusie nieuwe informatie opleveren over groeiende tumoren die maar vast aan de slag zijn geslagen, profiterend van mijn fysieke zwakheid nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen. Ik ben nu al op een zwaar dieet overgegaan (voor echte nieuwsgierigen:
http://www.kinderfilosofie.nl/eten), maar de weken ervoor heb ik juist van alles en nog wat gegeten. Dit blijkt achteraf niet het geval te zijn, de scan is nodig voor het voorbereiden van het bestralen en wordt niet voor een nieuwe diagnose gebruikt, sterker nog de foto's blijken niet eens bij de chirurg binnen te komen. Een misverstand dat voorkomen had kunnen worden (wellicht) door betere informatie. We (ik) gaan (ga) de tunnel in.
Het hele hoofd is via het masker helemaal vastgenageld aan drie kanten, ogen gesloten, hoewel wel visuele lichteffecten het hoofd kunnen bereiken, geluiden worden ook waargenomen. De vijf omringenden vertrekken en het mechanisch bed zet zich in beweging waarbij het hoofd het boegbeeld vormt. Deze tocht, precies 10 minuten volgens de informatie, heeft nogal wat aan belevenissen opgeleverd. Het begint als volgt.
Ik bevind me even later in de Mont Blanc-tunnel in een auto. Even later zie ik de brand plus rook voor me zich aandienen en voel de auto achter me tegen me opbotsen, waarbij het portier niet geopend kan worden wegens de ruimte met de auto ernaast.
Verrassend omdat ik dergelijke beelden totaal niet ken van de tv.
Vanuit de tunnel bevinden we ons met hoge snelheid onderin de onderzeeboot Koersk, verrijkt door verdere beweging en zoemende geluiden met heen en weer flitsende beelden zowel rood als wit. Ik schrijf mee de hand vasthoudend van een marinier van de Koersk die zijn brief aan zijn vrouw schrijft. Niet trillen jongen.
Seconden later is het hele tafereel gewijzigd.Fukuyama (Amerikaans filosoof) schreef een dikke pil over TRUST, die ik nooit gelezen heb, maar wel een lezing van hem daarover heb bijgewoond. Inderdaad deze hele procedure is alleen mogelijk door volledig te vertrouwen op de 5 mensen die ik achtergelaten heb. Zij zullen wel volledig weten wat ze aan het doen zijn, ik kan er alleen maar op hopen. Dit is een arbeidsverdeling die ik volledig moet accepteren en erop moet vertrouwen. Deze wereld kan alleen geleefd worden met vertrouwen in zij die totale vermogens hebben en beroepen uitoefenen. Niet alleen vertrouwen, ook het mechanisme van het bed is een mechanisme en kan zoals elk mechanisme dus haperen. Wat dit zal betekenen weet ik niet, alleen maak ik me in een vliegtuig ook nooit zorgen, dus geen overdreven paniek. OK!
We hebben ons alweer bewogen en bevinden ons nu op een verjaardagsfeestje van Ingrid. Ik ben 12 jaar oud, eerste klas HBS, St Marnix van St Aldegonde in Haarlem. We staan in een cirkel en elke keer als een jongen en meisje in het midden van de cirkel staan, mogen ze elkaar kussen. Ik kom die avond niet in het midden terecht! Ik zie Peter wel staan die het meer dan eens lukt.
Wat is dat eigenlijk, hoe lang kan 10 minuten duren. Ik herinner me de les die ik schreef voor groep 3 over hoe lang 5 minuten kan duren en dwing me te herinneren uit welke voorbeelden ze moeten kiezen die ze moeten ordenen naar hun tijdsbeleving: langst en kortdurend. van de lijst van minstens 5 items kan ik er 3 herinneren. Magere score.
Ik besef dat deze 10 minuten in ieder geval veel langer duurt dan ik van 10 minuten gewend ben. Het is aanleiding te bedenken dat een les voor ouderejaars over de lengte van 10 minuten toch wel een goed vervolg is op de eerste les. Welke items kunnen hier genoemd worden. Deze 10 minuten heeft natuurlijk niemand verder meegemaakt.
Bed beweegt weer en ik zit in een witte VW die van binnen geheel witgeschilderd is op een klein gaatje na. Een kunstproject op de Documenta te Kassel in 1987 en ik beleef opnieuw de rit in die auto zie zelfs de beelden van indertijd door het kleine gaatje op de binnenwand geprojecteerd worden. Ik snap ook wel waarom ik opnieuw in die auto zit, omdat toen ook niets zichtbaar was van hoe de auto reed, voorruiten ook witgeschilderd. Ik heb het indertijd als een van de meest enerverende ervaringen op Kassel ervaren, waar ik met groot plezier aan kan terugdenken. Namen van kunstenaars even niet beschikbaar, een tweetal
en zij bestuurden de auto.
We bewegen ons richting voeteneind, veel licht, duidelijk dat we de tunnel verlaten hebben.
Ik bedenk dat als ze vragen hoe het geweest is, mijn antwoord zal zijn: "Fascinerende ervaring", zoveel heb ik nog nooit in 10 minuten meegemaakt.
Er is slechts één verpleegster aanwezig, de anderen vertonen zich niet meer. Geen vragen.
Ik zet bril op en verlaat de simulatieruimte nazinderend over de indrukwekkende ervaring die als ik deze aan andere vertel als gruwelijk wordt ervaren, maar op mij zo niet is overgekomen. Wat al niet mogelijk is in 10 minuten! Ik begin iets te begrijpen van wat mensen wel eens vertellen van de film die ze hebben gezien vlak voordat ze dachten te sterven.
Eerlijkheid gebied me wel de verbazing te melden die ik had toen ik de ruimte nogmaals inkeek: achter de grote cirkel bevindt zich nog geen 2 meter. Ik heb helemaal geen reis gemaakt, ik heb slechts een klein stukje bewogen, alleen heel geregeld. Ik meende dat de ruimte minstens meer dan 6 a 7 meter was geweest. De verbeelding blijft aan de macht.
Berrie Heesen
11.30, voorbereid op de dagelijks optredende vermoeidheid die nu wel snel zal komen.
Gerelateerde artikelen
Plaats een reactie ...
Reageer op "5) De bestralingstoestand"