Tweede insult
Op donderdag 17 januari heb ik een tweede insult gekregen. En ja hoor, alweer gebeurde dit op de Hogeschool waar ik werk in Alkmaar. Dit keer heb ik het voor het eerst aan voelen komen. Ik was in gesprek met een collega. We constateerden tegelijk dat het niet goed met me ging. Ik kon niet meer uit mijn woorden komen. Achteraf herinner ik me dat ik wel wist wat ik wilde zeggen, ik wist het precies, maar ik kreeg het er niet meer uit.
Gelukkig heeft die college me even later op de grond gelegd, zodat mijn hoofd niet opnieuw tegen de muur is geslagen. Jammer genoeg, niets in mijn mond gestopt, zodat de tong weer flink werd aangepakt. Toen de ambulance kwam was ik al in staat om zelf op te staan. Het repertoire van het ziekenhuis ken ik ondertussen al, de reflectietest, bijna alle oefeningen die ze gaan doen weet ik al. Het gemeenst is dat ze met het eind van de steel van het klophamertje over de onderkant van je voet heen trekken, wat zelfs echt gewoon pijn doet. Maar ach, een kniesoor die daar oplet.
Het meest merkwaardige.
Een week later ben ik opnieuw in het gebouw. Wat gebeurt er? Iets wat ik niet kende en moeilijk te plaatsen vond. Het leek op het volgende: mijn lichaam leek als het ware te reageren op het gebouw. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik zo een nieuw insult kon krijgen. Alsof er al schokken door mijn lichaam gingen en de spieraantrekkingen al begonnen. Tegelijk kon ik goed nadenken, had ik verder geen mentale problemen. Met alle collega’s die ik sprak of waar ik wat mee moest regelen of wilde bespreken verliep het gesprek normaal en inhoudelijk. Toch bleef ik deze lichamelijke ervaring behouden. Ik snapte er niets van, want ik herinner me niets van de drie keer dat ik een insult heb meegemaakt, de eerste keer voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam en de tumor geopereerd werd, de tweede en derde keer op de Hogeschool. Ik heb een insult helemaal nooit bewust meegemaakt. Wat er gebeurt weet ik alleen uit beschrijvingen van anderen. Tegelijk voel ik als het ware de insultreflex in mijn lichaam zich aanmelden. Het lijkt de uitstraling van het gebouw op mijn lichaam te zijn. Het is nu een week eerder en 5 weken eerder in dit gebouw
gebeurd. Ik kan mezelf mentaal niet tot de orde roepen. Ik heb een afspraak met twee studenten en besluit om maar al wandelend de resultaten te bespreken, zodat dit gebouw me niet meer kan
beïnvloeden.
De relatie tussen het gebouw en mijn lichaam, wat zich geheel onttrekt aan mijn mentale beheersing. Heel merkwaardig.
Als gevolg van het tweede insult is nu voor het eerst een MRI scan na de operatie gemaakt. Uitslag wordt volgende week bekend.
27 januari 2002
Gerelateerde artikelen
Plaats een reactie ...
Reageer op "6) Een tweede insult"