Waarom Tipper niet kaal is!
Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrt. De bel gaat.
Oom sjokt naar de deur, hij weet wel wie er heeft aangebeld en heeft geen bijzondere haast. In het portiek staat Tipper. De vader van Tipper had gebeld of Tipper langs mocht komen. Tipper is door zijn vader gebracht en vader mag van Tipper niet eens mee naar binnen. Hoewel vader Oom al veel langer kent en vermoedelijk ook veel beter kent dan Tipper. Tipper gaat op bezoek en daar moet pa niet bij zijn. Tippers vader rijdt weg zodra de deur open gaat.
"Ach die Tipper, wat leuk jou weer eens te zien," zegt Oom. 
Tipper lacht. Oom heeft weer een klein beetje dons en is niet meer helemaal kaal. De vorige keer dat Tipper Oom zag was Oom helemaal kaal.
Oom bromt: "Wat jammer dat ik je niet kan binnen laten.."
Tipper kijkt verbaasd. Zou Oom zoiets hebben waar een ander ziek van kan worden, net zoiets als griep of AIDS?
"Hier komen enkel mensen die kaal zijn binnen." De toon van Oom Berrie is niet mis. Het klinkt gruwelijk bedreigend. Tipper schrikt, zou hij echt niet naar binnen mogen? Zou Oom nu alleen nog maar mensen binnen laten die kaal zijn, die bereid zijn met Oom mee te doen en zich kaalscheren voor ze binnenkomen. Tipper is helemaal niet van plan zich kaal te scheren, want Aiwa strijkt wel eens over zijn hoofd en zegt dat hij zulke fijne krullen heeft. Tipper wil wel naar binnen. Hoe moet dat nu? De laadjes!
'Oom ik ben nog niet een groot mens. Kinderen zijn niet kaal, bij mij op school is helemaal niemand kaal. Ik kan me niet zomaar kaalscheren."
Oom Berrie kijkt eens naar Tipper, aait hem over de schedel.
"Prima jongen, als je er niet in wilt, hoeft dat helemaal niet. Het was jouw idee om hier te komen ik heb er toch niet om gevraagd. Je vader heeft toch tegenwoordig een mobieltje, ik bel 'm wel even dat hij terug moet komen."
Oom is heel serieus, Tipper snapt het helemaal niet. Waarom doet Oom nu opeens zo moeilijk? Goed, Oom is ziek, de dokters hebben in z'n hersenen zitten rommelen, maar Oom kan best nog gewoon praten. Waarom alleen nog maar kale mensen naar binnen laten? Zouden kale mensen leuker zijn om mee te praten? Dames zullen dan wel helemaal niet meer binnen komen, denkt Tipper. Een traan ontsnapt aan zijn linkeroog, want Tipper had zich toch wel een beetje verheugd op het bezoek aan Oom. Ze praten samen altijd zo lekker anders dan dat het met andere mensen gaat. Is Oom dat allemaal vergeten en wil hij nu niemand meer zien? Is Oom al een beetje aan het sterven?
Tipper weet het helemaal niet meer. Zo had hij beter met zijn twee vrienden mee kunnen gaan, die zouden naar het strand gaan om te zwemmen. Hij heeft afgezegd, want hij had afgesproken bij Oom te komen en nu mag hij er geeneens in. Stom zeg.
Oom buldert: "GRAPJE".
Ze staan samen hard te lachen, hoe is het mogelijk dat Tipper het niet in de gaten had. Hij weet zo goed dat Oom van grapjes maken houdt.
" Het zou je anders best goed staan, Tipper, die kale knetter," zegt Oom. De meisjes vinden het vaak ook lekker om erover heen te strijken, daar weet ik nu alles van, dus misschien is het wel een heel goed idee. Kom erin jongen."

Ze gaan naar de tuin, het is goed weer, de zon schijnt al dagenlang en het is heel warm. Met een grote kan lekkere limonade op tafel gaan ze de tuin in. (noot Berrie achteraf: op dat moment had ik Valstar nog niet ontmoet en was me het effect van suiker me nog niet bekend)
"Nog niet naar school Tipper? Vreselijk hè, dat het zo lang duurt voordat je weer naar school kunt. Weet je dat de zomervakantie in Nederland korter duurt dan in andere landen om ons heen? Daar moet het helemaal afschuwelijk zijn. Een gruwelijke wereld."
Dat is een woordspelletje, want Oom weet heel goed hoe jongeren nu 'gruwelijk' hebben omgedraaid en het juist als een aanduiding beschouwen van iets dat goed is. Hoe gruwelijker de muziek hoe beter. Hoe gruwelijker die nieuwe film over WO II, hoe beter. Tipper weet dat ook best, de dochter van Oom heeft het altijd over van alles wat gruwelijk is.
"Is Bintje er?" vraagt Tipper. Het is de zoon van Oom die bijna net zo oud is als Tipper. Ze houden allebei van spelletjes spelen, het liefst lekker moeilijke spelletjes waar Oom er behoorlijk veel van heeft. Nadenkspelletjes, meestal over oorlogen of soms over handel.
"Zijn er niet Tipper! Ze zitten in hun andere huis. Ik dacht trouwens dat je mij wilde zien. Als je voor hem komt moet je hier helemaal niet zijn, hoef je je ook niet kaal te laten scheren, want ik heb de kapper al gebeld." Oom klinkt alweer behoorlijk dreigend.
"Ik hoop wel dat het een kale kapper is Oom, anders maakt die er vast een rotzooitje van bovenop mijn hoofd." Tipper trapt er geen twee keer in.
"Ik wilde iets vragen, Oom. Wat heeft Bintje gezegd toen u het hem vertelde?"
Oom kijkt op. Drink eerst je limonade maar op, zegt hij. Dat is een heel verhaal, wil je dat echt horen? Tipper knikt, hij had het zich al drie dagen zitten afvragen. Wat zou hij nu doen als zijn vader zoiets tegen hem had gezegd. Hij durfde Bintje niet te bellen, dus had zijn vader gezegd, vraagt het eerst eens aan Oom. Daarom was hij vanmiddag gekomen. Oom vond het goed.
Oom houdt daar wel van, van die mensen - en dat kunnen best kinderen zijn - die lekker duidelijk zijn in wat ze willen weten. Of ze antwoord krijgen is natuurlijk iets anders. Dat hangt best af van de vraag die gesteld wordt.
Oom vertelt. "Dat wil ik wel vertellen. Het ging als volgt. Ik kwam terug uit het ziekenhuis, de kinderen waren erbij om me op te halen, zelfs een vriend van ze met een petje hadden ze meegenomen. Toen wist ik nog niks, het was een tumor, ja. Tumortje goed, tumortje kwaad, ach dat zien we later wel. Wie dan leeft heeft vast nog wel genoeg tijd voor zorgen. Daarna gingen zij op vakantie, je weet ze leven in twee huizen. Dat was een vakantie naar een prachtig eiland in de Middellandse Zee die we samen hadden bedacht. Eigenlijk hadden we daar samen naar toe zullen gaan, maar dat ging dus niet door, want ik was net uit het ziekenhuis en meteen op vakantie dat zat er niet in. Ik moest nog te horen krijgen wat er eigenlijk in m'n kop zat. Ik dacht toen vooral: het probleem is er toch uit. Ik voelde me langzaam beter worden. Zij gingen weg drie dagen voor de uitslag van wat ik er nu voor een bobbel bij had gekregen, die ze in 5 uur uit mijn brein verwijderd hadden. Je weet wel, die tumor.
Zij zaten ver weg toen ik het hoorde. Tante Pukkie was natuurlijk wel bij me. Opeens zei die chirurg dat het afgelopen was, dat zwarte doek dat viel. Nou ja, viel bijna. Geen geneesmiddelen. En dat zegt die man morgen ook als het ik hem weer vraag. Ik weet ook dat zijn collega's het zeggen, zelfs als ik naar België zou gaan. Daar zeggen de chirurgen zo'n beetje hetzelfde. Zo was dat, kinderen weg en ik hier met ommekeer in mijn leven.
Heel moeilijk Tipper, heel moeilijk. Elke dag dacht ik aan ze en hup tranen in de ogen. Ik heb ze natuurlijk over de telefoon niets verteld, zoiets vertel je niet over de telefoon. Ze belden ook niet, want ze dobberden lekker op de zee en het was heel warm. Tien dagen later kwamen ze terug. Tien dagen lang was dat de grens in mijn leven: ik moet het ze vertellen. Ik ben niet naar Schiphol gegaan. Niet dààr dacht ik. Ze kwamen 's nachts aan en de volgende dag waren ze hier thuis. 
Het was heerlijk geweest en ze waren poepie bruin. Rastaatje ook en die moet altijd een beetje voor de zon oppassen. Daar stond papa in de kamer. 
"Hoe is het met je?" vroeg ze.
Ik zei: "Wil je het echt weten?"
"Ja."
BAM.
"Berrie mag niet lang meer leven."
Ik zal je vertellen Tipper, ik had van tevoren gedacht. wat zeg ik nou. En ik wist het niet, ik wilde het niet weten, ik wilde het niet bedenken, ik dacht dat komt vanzelf wel, de woorden van dat moment. Dat moment is toch anders dan alle andere momenten. This moment is different. Over zoiets hoef ik helemaal niet na te denken. Ik moest toch elke keer huilen als ik aan ze dacht. Ik wist wel, het moet meteen maar net zo hevig als ik het zelf te horen heb gekregen. Er is toch niks anders.
Nou je snapt het wel, allemaal janken, meteen overlast bij de buren. Als Oom Berrie overlast maakt, is dat liever met hard lachen, maar nu niet. Jij wist het toen al eerder, maar je vader zou zorgen dat je niet met Bintje sprak. Dat had ik met je vader afgesproken. Dat snap jij nu ook wel, er was er maar één die dit aan hèm kon vertellen. Dus we huilden en we huilden. Elke sigaar zou zijn uitgegaan van zoveel nattigheid.
Na een half uur heb ik het hele verhaal aan ze verteld, wat ik had gehoord in het ziekenhuis, wat ik had gedacht en gezien, dat ik het allemaal had opgeschreven drie dagen later. Dat hoef ik jou niet meer te vertellen, daar weet je als ladenspecialist alles van.
Tipper knikte, Tipper slikte, Tipper hikte.
Ik zei het en meteen zei Rastaatje: "Lees het nu aan ons voor!"
Ik lees mijn verhalen zelden aan ze voor, ik was verrast door de vraag. Ik schrok ook, in het verhaal staat niets wat ik ze toen niet verteld had. Het is wel twee keer. En wat op papier staat is vaak harder dan wat gezegd wordt. Met praten kun je denken dat je het misschien niet goed hebt verstaan. Op papier is het anders, dan kun je even teruglezen wat er precies staat, je kunt een tekst niet zelf gaan veranderen. Dat is jezelf belazeren en dat doe je meestal niet met zulk nieuws.
Zo heb ik het verteld Tipper. Is dat wat je wil weten? Tipper wist helemaal niet wat hij wilde weten, wat hij zou doen als zijn vader zo'n bericht tegen hem gezegd zou hebben. Dan maar liever een scheiding, ook een rotbericht, maar dan blijven ze tenminste allebei ergens in de buurt, dacht Tipper. "Wat zei Bintje?" vroeg Tipper.
"Bintje zei dit. uhuhuhuh uh, ik weet het nog wel, geloof ik. Die zei, je moet het al die dagen van de zes maanden goed hebben. Ik wil iets voor je doen dat het goede dagen zijn. Dat je elke dag wel een keer moet lachen. We hebben toen meteen gelachen. Lekker hard gelachen. Je moet maar een keer aan hem vragen waarover we gelachen hebben, dat herinner ik me nu niet meer."
"Ach Tipper, we hebben maar samen geslapen, het was al laat en we waren moe. Aan het eind zei Bintje dit. Jij met jouw moraal. Versla die ene maar die het 8 jaar heeft volgehouden, je moet de tien jaar kunnen doen, met zo'n moraal.
Je weet Tipper, we spelen graag oorlogspelletjes. De moraal van het bataljon is altijd heel erg belangrijk om te zien of ze wel of niet de veldslag kunnen winnen. De moraal daar draait veel strijd om. Denk dat je kunt winnen, denk dat je nog door kunt. Ik vond het een mooie gedachte. We gaan voor de 10. Alleen, ik dacht wel: wat moet ik daarvoor doen? Ik heb geen idee Tipper. Wat kan ik zelf doen? Op 6 juli heb ik nog lekker hard gewerkt in Dordrecht, ik had helemaal niets in de gaten. Een complete verrassing was het Tipper. Volslagen onverwachte aanval. Zo krachtig als Pearl Harbour en minstens zo slim. Geen aanwijzingen, geen signalen en natuurlijk op de meest kwetsbare plek, midden in mijn taalgebied van mijn linkerbrein. Ik moet zeggen ik heb daar wel een beetje respect voor. De vijand heeft het verdraaid slim aangepakt. Ik weet helemaal niet of de moraal voldoende is tegen zo'n vijand.
Tuurlijk, de Amerikanen hebben ook gewonnen van de Japanners. Heb je die film al gezien Tipper van Pearl Harbour? De volgende dag ben ik met ze naar dit oorlogsdrama geweest. Schitterende film en bijna alles wat ertoe doet in het leven wordt ook even meegenomen. De Amerikanen hebben echt een speldenprik uitgedeeld en zijn op Japan geweest om te bombarderen."
Tipper zwijgt, hij wil wat zeggen maar de woorden blijven opeens aan zijn tong geplakt. Ze willen er niet uit. Tipper wil weg. Dit is even te veel. Oom belt zijn vader die al om de hoek staat te wachten en besloten heeft vandaag niet binnen te komen. 
Tipper loopt de deur uit, hoewel hij eerst nog even de schedel van Oom wil voelen.
"Oom, denk maar dat ik een meisje ben!" zegt hij als hij door het dons van Oom krioelt
Oom glimlacht. "Dag kale knetter."
De auto rijdt weg en Oom steekt in de tuin een Cubaanse sigaar op.
28 augustus 2001, wordt vervolgd, Berrie Heesen