Mijn commentaar: nu schrijven Jan Hoeijmakers en Jan Schellens dan in de Volkskrant dat ze recalcitrant worden van deze procedures:

Want het middel is voor patiënten met borstkanker helemaal nog niet op de markt. Het is slechts goedgekeurd voor een kleine groep, vrouwen met eierstokkanker tengevolge van een BRCA-mutatie, die zijn uitbehandeld. Alleen bij die groep is het afdoende getest. Terwijl het geneesmiddel volgens wetenschappers geschikt is voor veel meer kankerpatiënten.
Ruim 10 procent van alle borstkankerpatiënten en een deel van de mannen met prostaatkanker kunnen er baat bij hebben, aldus Hoeijmakers. Zij hebben in hun kankercellen allemaal een BRCA-defect, legt hij uit, dezelfde achilleshiel die door de remstof wordt aangepakt.

Maar al die patiënten, in Nederland enkele duizenden per jaar, hebben geen recht op het middel omdat de werking nog niet goed is onderzocht. Voor elke kankersoort moet een aparte studie worden gedaan, de resultaten laten nog jaren op zich wachten. Een gevolg van ingewikkelde regelgeving maar ook van terughoudendheid bij de Britse farmaceut. De producent liet zich uit het veld slaan door teleurstellende resultaten in buitenlands onderzoek en besloot een paar jaar geleden zelfs om helemaal met de ontwikkeling van het middel te stoppen. Pas toen duidelijk werd dat de patiënten niet goed waren geselecteerd, en dat het medicijn alleen aanslaat bij kankerpatiënten met zeer specifieke eigenschappen, maakte het bedrijf een ommezwaai.

De vertraging leidt tot recalcitrant gedrag bij de twee anders zo bedachtzame wetenschappers.

Mijn commentaar: maar in mijn ogen is die recalcitrantie bijzonder hypocriet. Als je bedenkt dat Jan Schellens en Jan Hoeijmakers ook dit zeggen:

'Dit medicijn móét er komen', zegt hij gedecideerd. In Rotterdam wil Hoeijmakers proberen om, op wat voor manier dan ook, het geneesmiddel sneller bij patiënten te krijgen. Hij reageert ongeduldig, boos bijna: 'Ik snap de terughoudendheid, er mogen geen fouten worden gemaakt. Maar je kunt ook te voorzichtig zijn. Er zijn genoeg patiënten voor wie dit middel het verschil betekent tussen leven en dood.' Al die extra onderzoeken leiden tot een prijzig medicijn, zegt hij, terwijl een kankercel met een BRCA-mutatie in de borst precies hetzelfde reageert op de remstof als een kankercel met die mutatie in een prostaat.

En Jan Schellens zegt: Bijna had hij het middel, uit ergernis en wanhoop, laten namaken. De chemische formule is gepubliceerd, de ziekenhuisapotheker van het Antoni van Leeuwenhoek was in staat om het na te bouwen. Hij had anderhalf miljoen euro nodig om het daarna ook bij een groep vrouwen met borstkanker te testen. De borstkankeroncologen in zijn ziekenhuis stonden achter hem, de raad van bestuur ook en volgens juristen was er geen probleem zolang hij het middel alleen voor een studie zou gebruiken. Toen hij zeven ton bij elkaar had, lichtte hij de farmaceut in. Die kwam toen alsnog over de brug.
'Natuurlijk ben ik niet de enige die bij het bedrijf aanklopt en ik snap best dat het geld een keer op is. Maar die vertraging is zo frustrerend. Ik zie patiënten bij wie het middel aanslaat.'