4. De eerste behandeling met chemo

Voor Yanou zat er dus maar één behandelingsmethode op wat "moet" lukken nl. chemotherapie. Indien de therapie niet zou lukken was er nog maar één optie en dat was bestralen. Wat zeer veel schade zou aanrichten en een serieuze handicap zou maken.

De prof. was heel realistisch en begrijpend dat wij zoveel vragen hadden te stellen en hij nam daar de tijd voor. Zijn voorstel was van de chemo zo snel mogelijk op te starten, dit omdat er geen tijd te verliezen was stemden wij in. Hij stelde ons voor dat wij de dag nadien zouden binnenkomen, er zou een port-a-cat (katheter) geplaatst worden, er zou een nier -en ooronderzoek zijn, en de dag nadien zouden zij haar eerste kuur chemo krijgen. Het schema dat ze moest volgen was 10 weken een intensieve kuur (Vincristine en Carboplatin) elke week dit wel afwisselend met de ene week de beide medicijnen en de andere week enkel de Vincristine. Pas na deze 10 weken gingen ze over in een onderhoudskuur van 1 maal per maand dit nog gedurende 11 maanden. (Vincristine en Carboplatin) Toen wij al onze vragen gesteld hadden, begrepen we dat wij een heel ander jaar zullen hebben dan dat wij hadden voorgesteld voor wij het ziekenhuis binnen kwamen.

Toen wij pas door de deur van het ziekenhuis passeerden richting parking krijgen wij een black-out. De tranen konden wij niet meer in bedwang houden, wij hebben zelfs een kwartier op de parking rondgelopen omdat wij onze auto niet meer konden vinden. Eens in de auto zijn we al huilend naar huis gereden, zelfs onze prinses voelde de droevige sfeer aan en was ontroostbaar. Als we nu aan dit moment terugdenken, dan snappen we nog niet dat we zonder verloren te rijden toch nog de weg naar huis gevonden hadden. Eenmaal thuis aangekomen, hadden wij onze ouders op de hoogte gesteld, wat ons het volgende jaar te wachten stond. Onze beiden ouders leefden wel heel hard met ons, en dit deden ze beide elk op een andere manier. Mijn man nam het initiatief van ons even met rust te laten, want de dag nadien, verwachtte men ons in het ziekenhuis. Al heel vlug kwamen we tot het besef, dat huilen, klagen en jammeren ons alleen maar energie zou kosten en van positief denken kwam al helemaal niks meer van in huis. Onze kleine prinses voelde de sfeer heel goed aan, ze was met z'n momenten heel droevig en ontroostbaar, maar op één van de positieve momenten klampte ze zich ook aan ons vast en trok zich op aan het positieve. We hebben dus van hoe klein ze ook was toch van haar geleerd wat positief denken is. Deze gedachte maakt ons nog elke dag sterk tegen de strijd van haar ziek zijn.

De dag nadien, kwam het grote moment, voor ons was het toch niet zo beangstigend want we hadden het gevoel van, vooruit we beginnen eraan , en vanaf nu gaan we de genezing tegemoet. Er was een dame bij de receptie van het ziekenhuis en die begeleidde ons naar de juiste afdeling. Eenmaal daar aangekomen stonden er wel een 5-tal artsen en professoren ons op te wachten. Dit gaf ons eerst een goed gevoel, nadien gaf het ons een gevoel van, moet nu onze baby door 5 artsen onderzocht worden, kan dat nu niet één arts alleen doen. Het was juist dat we een babytje van een andere planeet bij hadden. En toen was er een psychologe, aan mij kan je wel je verhaal kwijt, daar had ik op dat moment ook geen zin in. Dat is wel wat laat dat ze daar mee af kwamen, dit hadden ze beter de dag voordien gedaan, vanaf het eerste moment dat ze je de diagnose ons mededeelden. We wisten nog niet eens hoe we op dat moment moesten thuis geraken. We hadden al een hele grote brok verwerkt.