Vanaf het eerste moment dat de kwaadaardigheid van de diagnose bekend was, is Peter zelf actief op zoek gegaan naar informatie. Hij oriënteerde zich op voordelen en nadelen van de verschillende reguliere behandelingen (chirurgie, bestraling en chemo), op de noodzaak van aanvullende benaderingswijzen (voeding, orthomoleculaire medicatie) en op nieuwe technieken.

Op de dendritische celtherapie van Gorter zijn we geattendeerd door een artikel in Onkruid genoemd op www.kanker-actueel.nl over de dendritische celtherapie. De behandeling is gericht op herstel van het immuunsysteem van het lichaam op de lange termijn. Dr. Gorter is een Nederlandse arts, die sterk internationaal georiënteerd is. Hij is verbonden aan verschillende universiteiten, o.a. in de Verenigde Staten en in Zuid-Afrika. Vanuit zijn centrum in Keulen werkt hij nauw samen met diverse universiteiten en onderzoeksinstituten in Duitsland, o.a. met het laboratorium van de Universiteit van Göttingen. De  artsen in het Radboudziekenhuis waren van mening dat de resultaten van de DC-therapie nog onvoldoende wetenschappelijk onderbouwd zijn. Over Gorter werd slechts geringschattend gesproken.

Wij besloten op kennismakingsbezoek te gaan bij Gorter en na afloop te besluiten of we wel of niet met hem in zee zouden gaan.

Onze indrukken waren zeer positief. Wij zagen een bevlogen arts, die vond dat een kankerpatiënt alles moest doen in de strijd tegen de ziekte. Chirurgie, chemo, bestraling, andere high tech-technieken. Maar ook: de versterking van het eigen immuunsysteem. Hij gaf twee typeringen van de reguliere gezondheidszorg waar wij ons zeer in herkenden: “Een patiënt kan niet iets hebben wat de dokter niet kent”  en “Een ziekenhuis is een prima organisatie, zolang er maar geen patiënten zijn.” Een onconventionele man, een tikkeltje chaotisch en ongedurig, maar heel gedreven met zijn vak en met zijn patiënten bezig. Als regel om zeven uur ’s morgens op de praktijk en in principe tot ’s avonds laat bereikbaar. Wij vertrouwden erop en ofschoon de dendritische celtherapie niet het gewenste resultaat heeft opgeleverd, is ons vertrouwen in Gorter niet beschaamd.

Op 26 maart waren wij ’s morgens om zeven uur in de praktijk voor bloedafname. Voor hyperthermie konden we op deze dag ’s middags terecht. We hebben om de tijd door te komen lekker langs de Rijn geslenterd, ontbijtje vroeg op een terrasje, een heerlijke ochtend gehad! Keulen blijkt een aangename stad te zijn. De hyperthermie verloopt veel luxer dan bij Klatte (dat is overigens in overeenstemming met het verschil in kosten). Hier de beschrijving die Peter eerder al aan de mailgroep stuurde:

“De hyperthermie ging perfect. De temperatuur steeg als een speer, te snel zelfs. Toen de temperatuur 38.7 bereikte (na 1 uur), kreeg ik het even moeilijk, een soort hyperventilatie, verhoogde hartslag. Er werd zuurstof toegediend en de hartslag normaliseerde zich meteen. Ook ging even later de eerste lamp al uit, de temperatuur steeg snel genoeg....(39.2) Zo'n tien minuten later werd een tweede lamp uitgedaan. De temperatuur bleef rustig oplopen (volgens de deskundigen..) Na iets minder dan 2 uur zat ik op 40.2. De 'tent' werd afgeritst, en over me heen gelegd, met natuurlijk de reflecterend kant naar mij toe. Zo bleef de temperatuur nog bijna een uur op 40.1 Na twintig minuten ging ook dat reflecterende dekje eraf, en kon het afkoelen beginnen. Daarna eerst op een stoel, en kijken of je er niet vanaf valt... niet dus. Even later heerlijk onder de douche. Het is me heel goed bevallen. Op deze manier is zo'n hoge temperatuur goed te verdragen. Oh ja, voor de duidelijkheid, "de manier":

je hoofd blijft buiten de hitte, je lichaam wordt helemaal bedekt met handdoeken, om je huid te beschermen. Tijdens de sessie wordt via infuus vitamine C, en wat andere middeltjes, en vocht ingebracht. Daardoor droog je iets minder snel uit. Je hoofd wordt koel gehouden met natte, koele doekjes. Je kunt drinken. De temperatuur wordt rectaal (anusprikkertje) gemeten. Inbrengen vind ik niet prettig, maar even later merk je er niks meer van. Beter dan meten onder de tong, dat gaat na een paar uur erg irriteren, en door drinken en ademhalen is de meting niet nauwkeurig. De hartslag wordt geregistreerd, het zuurstofgehalte in je bloed wordt gemeten met een knijpertje op je vingertop, zuurstofregeling via een slangetje onder je neus.

Het volhouden van de temperatuur vond ik niet moeilijk, het bereiken van die hoge temperatuur was iets moeilijker. Er is constant een verpleger(ster) aanwezig, die de zorg voor 2 hyperthermiebedjes heeft. Ook Gorter zelf, of zijn collega, komen regelmatig informeren of alles nog naar wens is. Het inpakken in het reflecterende materiaal van het tentje werkt perfect. Doordat de lampen dan allemaal uit zijn, is er geen extreme hitte meer. Maar doordat je je eigen overtollige warmte nergens kwijt kunt, blijft de temperatuur nog heel lang hoog. Gorter vertelde vorige week dat er in dat laatste deel van de sessie wel eens mensen in slaap vielen. Dat kon ik moeilijk geloven. Toch zat ik er gisteren erg dichtbij, zonder gezelschap was ik zeker in slaap gevallen.

Samenvattend, een zeer professioneel team, wat precies weet waar ze mee bezig zijn. Perfecte service, ik zou zeggen: waar voor je geld. Op verzoek ook meteen documentatie meegekregen, op naam geschreven natuurlijk, voor de verzekering en eventuele behandelaars in Nederland.”

Het bloed wordt onmiddellijk door een koerier naar een laboratorium verbonden aan de Universiteit van Göttingen gebracht. Daar worden de dendritische cellen gekweekt. Precies een week later zijn ze rijp. Door een koerier worden ze rond 17.00 uur bezorgd. De planning is dat je dan net de hyperthermie achter de rug hebt. Je immuunsysteem is dan optimaal in staat om profijt te hebben van die dendritische cellen. De cellen worden geïnjecteerd op een plek dicht bij de tumor. In de uren erna voel je je vaak behoorlijk beroerd. Koortsig, hoofdpijn. Maar dat valt over het geheel genomen nogal mee.

De DC-injecties vonden ongeveer een keer per maand plaats. De hyperthermiebehandelingen ongeveer een keer per week. In juni kreeg de praktijk ook de beschikking over een lokaal hyperthermie-apparaat.  Die behandeling was veel minder belastend en kon ook zonder persoonlijke verzorger ondergaan worden.  Daarvoor ging Peter soms twee keer per week naar Keulen.

Aanvankelijk leek de behandeling in Keulen succesvol. Peter voelde zich prima en kwam tot behoorlijke sportprestaties met zijn racefiets in verschillende gebergten. Wij kwamen ook graag in de praktijk van dr Gorter. De medewerkers zijn allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. Wij ontmoetten in de praktijk regelmatig inspirerende mede-patiënten. Bovendien is Keulen een heel prettige stad. Gorter wees ons op een natuurwinkel, waar een heerlijke kwaliteit zuurkoolsap te verkrijgen was. Bij Oskar, het eetcafé tegenover de praktijk van Gorter, hebben wij regelmatig heerlijk gegeten.

Aanvankelijk waardeerden wij het positief dat de metastase aan de linkerzijde niet groter werd, want stilstand is immers geen achteruitgang! Maar wij streefden naar vooruitgang. En omdat na twee maanden duidelijk was dat de metatstase niet kleiner werd en omdat wij dachten dat deze metastase de oorzaak was van de slikproblemen die zich af en toe voordeden, bespraken we met Gorter of er een andere, snellere behandeling voor was. Daarop bracht Gorter ons in contact met professor Vogl, directeur van het Institut für Diagnostische und interventionelle Radiologie, van de universiteitskliniek van de Johann Wolfgang Goethe-Universität te Frankfurt. Ondertussen gingen wij gewoon door met de therapie in Keulen.