De eerste onderzoeken en de diagnose

De volgende dag meldden wij ons vroeg in het ziekenhuis op de afdeling hematologie. Vanaf toen begon het echt duidelijk te worden wat het is om als ‘patiënt’ te leven. De controle over je leven ben je bij wijze van spreken kwijt en alles staat in het teken van onderzoeken, verplegend personeel en artsen. Donderdag en vrijdag zijn ze de hele dag bezig geweest o.a. met een beenmergpunctie/biopt en ook diverse bloedtransfusies (om zo de tekorten in mijn bloedspiegel aan te vullen). Vrijdagmiddag werden wij aan het eind van de middag door een arts gevraagd mee te lopen naar een private room. Tijdens dit gesprek werd mij verteld dat uit het onderzoek naar voren was gekomen dat ik inderdaad acute lymfatische leukemie had en dat mijn kans op overleving ongeveer 50% was. Wij konden het niet geloven en hoopten (tegen beter weten in) dat men mijn bloed met dat van iemand anders hadden verwisseld en dat ik gewoon oververmoeid was. De arts vertelde dat ik het weekend naar huis mocht, als ik me zondagavond om 20:00 uur weer zou melden op de afdeling. Wanhopig, gedesillusioneerd maar ook strijdbaar vertrokken wij naar huis. Voorzover het ging, hebben we het weekend geprobeerd nog enigszins leuk te maken.