Het tweede recidief april 2005

In het hoofdstuk thuis en revalidatie staat beschreven hoe zwaar de revalidatie was na de stamceltransplantatie. Net toen er een stijgende lijn in mijn welzijn was waar te nemen kregen wij het verschrikkelijke nieuws dat uit een beenmergpunctie wederom geconcludeerd was dat er sprake was van een recidief. Dit was erg slecht nieuws omdat we wisten dat de leukemie wel erg hardnekkig was ( de artsen bevestigden dit) en de kans op herstel werd kleiner. Men heeft toen besloten nog een keer een chemokuur toe te dienen (onderzoeken wezen uit dat mijn lichaam niet veel chemo meer zou kunnen verdragen). Na deze kuur zouden er volwassen afweercellen van ‘mijn stamceldonor’ worden toegediend in de hoop dat die alsnog de in mijn aanwezige leukemiecellen zouden vernietigen. Tijdens deze periode moesten we opnieuw alert zijn op graft-versus-host-verschijnselen. Hoewel er diverse klachten optraden kon niet onomstotelijk worden vastgesteld dat er sprake was van graft-versus-host. De artsen spraken de angst uit dat de afweercellen niet geslaagd waren in hun missie. Hun angst werd helaas bewaarheid, uit een beenmergpunctie bleek dat het aantal blasten (onrijpe witte bloedcellen) was gestegen tot 73% (de eerste keer dat er leukemie werd geconstateerd was het 83% en bij het eerste recidief 35%). Dit was wederom een enorme klap in ons gezicht omdat ons tevens werd medegedeeld dat de artsen weinig perspectief meer zagen. Er is nog eenmaal besloten gebruikmakend van medicijnen het aantal blasten te reduceren om daarna opnieuw afweercellen van mijn donor toe te dienen. Wij zijn in afwachting van de resultaten van deze aanpak. Zie voor de actualiteit het hoofdstuk ‘Huidige status’.