Intensive care

Hoewel ik relatief weinig heb meegekregen van deze periode (familie, vrienden, kennissen alsmede het intensive care-team des te meer) was deze periode zeer kritisch, die ook een langdurige nasleep als gevolg heeft gehad. Op het moment, dat ik naar de intensive care werd gebracht probeerde artsen Fleur voor te bereiden op het feit dat ze er rekening mee moest houden dat ik het niet zou halen. Dit werd vrij tactloos gezegd en sloeg natuurlijk in als een bom. Op de IC aangekomen werd ik aangesloten op allerlei apparatuur en aan zuurstof met hoge druk. Na 4 dagen een hartslag te hebben gehad van 180 was het tijd om te intuberen (een tube in mijn keel, die aangesloten werd op een zuurstofmachine). Maar voordat het zover was kreeg ik een hartstilstand. De artsen hebben mij ongeveer 20 minuten gereanimeerd. Tegen Fleur werd wederom gezegd dat ik het niet zou gaan halen. En dat de kans van overleven zo’n 3% zou zijn. Maar als een wonder begon mijn hart te reageren en konden ze toch een tube plaatsen en mij kunstmatig beademen en mij in slaap houden met zeer sterke medicatie. De eerste 48 uur zou heel kritiek zijn. ’s Nachts kreeg ik een klaplong (naar zeggen) en ik zou het wederom niet gaan halen, maar weer gebeurde er een wonder want mijn klaplong herstelde goed. Na 2 weken kunstmatig beademd te zijn en waar heel veel kritieke momenten zijn geweest, werd het tijd dat ik weer zelfstandig zou kunnen ademhalen. Het was een heel spannend moment want Fleur had al voorspeld, dat ik die tube eruit zou trekken zodra ik wakker werd. En dat was ook zo. Ik kreeg het medicijn Haldol toegediend (zorgt ervoor dat lichaam en geest zich scheiden) en zo lukte het wel om weer langzaam van de machine af te komen. Eerst samen met de machine ademen en later steeds meer zelf ademen. Toen ik wakker werd vroeg ik me echt af wat er allemaal aan de hand was (ik kende omgeving en het verpleegkundige team niet).