De stap naar Orthomoleculaire geneeswijze ( i.c.m. reguliere zorg)

Op het moment dat ik ‘mijn verhaal’ op papier aan het zetten ben (augustus 2005) heb ik vrij recent de keuze gemaakt om naast de reguliere zorg ook een arts uit de orthomoleculaire geneeskunde te raadplegen. Mijn beweegredenen alsmede mijn bevindingen tot nu zullen hieronder worden beschreven. Zoals te verwachten kunnen er na een korte tijd nog geen concrete resultaten worden voorgelegd. Ik heb voor mezelf wel veel ‘onderzoek’ gedaan op het internet en ook het boek ‘Voedingsinterventie bij kanker’ van Drs. E. Valstar aandachtig bestudeerd. Zoals beschreven in het hoofdstuk recidief heeft men mij vanuit de reguliere zorg te verstaan gegeven dat mijn kansen zeer minimaal zijn (bij genezing spreekt men van een medisch wonder). Gelukkig voel ik me goed en ben nog niet voornemens om het bijltje erbij neer te gooien. Op het moment dat wij deze mededeling echter te horen kregen was de klap natuurlijk enorm we hebben echt de tijd nodig gehad om ons te herpakken toch hadden we allebei heel snel het gevoel we moeten doorvechten! Via het internet zijn we toen aan informatie over orthomoleculaire geneeskunde gekomen. We hebben diverse sites bezocht om zowel informatie over de methodiek alsmede de ervaringen van andere mensen te bestuderen. Al snel werd ons duidelijk dat er meer wegen zijn die kunnen leiden tot levensverbetering/verlenging of misschien overleving dan alleen de weg via de reguliere zorg. Tijdens het lezen van het boek ‘Voedingsinterventie bij kanker’ ging er een wereld voor mij open en kwam ik tot de conclusie dat er jaren wereldwijd onderzoek wordt gedaan naar de werking van stoffen op allerlei soorten kanker. En het verheugende was dat alles goed onderbouwd was (de gebruikte onderzoeksmethoden staan keurig en helder uitgelegd, zodat de lezer zonder enig kennis van zaken het kan begrijpen en het nut van de diverse onderzoeksvormen kan begrijpen) en er ook positieve resultaten werden genoemd. Er is mijns inziens geen enkele reden om aan te nemen, dat de gepubliceerde onderzoeken niet op correcte feiten berusten en derhalve raakte ik gemotiveerd om te starten met een speciaal dieet ( het boek van Dr. Houtsmuller dient m.u.v. enkele producten als leidraad) en ben begonnen met gebruiken van een aantal supplementen, die zijn voorgeschreven na een bezoek aan een orthomoleculaire arts. De reden om deze stap te maken, komt voort uit het feit dat ik enerzijds met mijn rug tegen de muur sta en anderzijds omdat ik al diverse malen tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis gevraagd had of ik als patiënt niet gebaat zou zijn bij voeding/vitaminesupplementen. Het antwoord luidde telkens kort en bondig ‘nee!’ (men vertelde er nog bij dat in de dagelijkse voeding voldoende goede stoffen zaten). Aangezien ik me wilde focussen op maar een ding namelijk genezen, heb ik destijds geen stappen genomen om verder te informeren. Het is achteraf enigszins wel zuur te noemen als je onderbouwde onderzoeken leest, waaruit blijkt dat er gebruikmakend van bepaalde stoffen bijwerkingen tijdens chemokuren gereduceerd kunnen worden, de werking van sommige chemokuren i.c.m. bepaalde stoffen geoptimaliseerd kunnen worden, de kansen op een recidief gereduceerd kunnen worden en bepaalde stoffen soms zelfs tot genezing dan wel een significante levensverbetering/verlenging kunnen leiden. Het is mij inmiddels duidelijk geworden, dat er vanuit de orthomoleculaire geneeskundehoek veel mensen zijn die als bruggenbouwer tussen de reguliere zorg en de orthomoleculaire geneeskunde willen fungeren. Om de een of andere vage reden komt er weinig positieve respons vanuit de reguliere hoek (wij hopen dat de verdeling van beschikbare budgetten niet de reden is dat men vooralsnog de boot afhoudt). Ik heb mijn arts in het ziekenhuis de vraag ook voorgelegd en daarbij de opmerking gemaakt mijns inziens dient elke procent (zowel de levensverlengende alsmede een levensverbeterende procent t.b.v. een patiënt benut dient te worden). Mijn arts antwoordde overigens dat er te weinig bewijs was en dat in de ogen van de reguliere zorg de kansen op contradicties (kans dat geneesmiddelen elkaar belemmeren/conflicteren) te groot zijn. Iets dat voorzover ik heb gelezen in veel gevallen al onderzocht is en ook rekening mee wordt gehouden indien een orthomoleculair arts iets voorschrijft. De patiënt dient natuurlijk wel te allen tijde aan zowel zijn arts in de reguliere zorg alsmede zijn behandelend orthomoleculair arts te vertellen wat er qua medicatie gebruikt wordt. Uiteraard vergt de implementatie van een dieet in je leven wel de nodige aanpassing alleen mijn doel is helder en helpt mij in mijn motivatie. Tot slot het bovenstaande dient niet geïnterpreteerd te worden als een pleidooi voor de orthomoleculaire geneeswijze ik heb slechts willen aangeven wat mijn/ons gevoel, bevindingen en beweegredenen zijn geweest om deze mogelijkheid met beide handen aan te grijpen.