Herstel na de intensive care

Zoals in het hoofdstuk intensive care beschreven heeft deze periode grote gevolgen gehad, zowel het moment zelf als de periode daarna. Dit heeft betrekking op zowel de fysieke als de mentale gesteldheid. Het mentale gedeelte is natuurlijk opgebouwd uit persoonlijke bevindingen (ieder persoon zal dit op een andere manier verwerken) en input die ik heb gekregen van Fleur, familie en vrienden. Fleur heeft destijds in overleg met een deskundige besloten om mij niet direct alles te vertellen (de reanimatie en andere kritische punten). De deskundige vertelde Fleur dat op het moment ik daar zelf aan toe zou zijn ik wel vragen zou gaan stellen over ‘dingen’ die voor mij onduidelijk waren. Onduidelijkheden waren er voor mij zeker ik begreep niet waarom mensen om mij heen bijvoorbeeld gevraagd werd of ze iets wilden drinken terwijl mij niks werd gevraagd (*terwijl ik aangaf dat ik ook wel iets wilde drinken). Ook merkte ik dat mijn spraakvermogen was aangetast en mensen mij vaak niet begrepen dit kwam erg vreemd op mij over. Een moment wat mij altijd bij zal blijven is dat ik Fleur vroeg (mijn spraakvermogen herstelde langzaam) of ze mijn slippers aan wilde geven, zodat ik naar het toilet kon lopen. Fleur vertelde mij dat ik niet kon lopen! Dit nieuws begreep ik niet en ik was vastberaden om te laten zien dat Fleur in de war was. Ik probeerde met al mijn kracht mijn lichaam omhoog te tillen, zonder enig resultaat bleef ik gedesillusioneerd liggen en wendde me tot Fleur, hopende dat zij mij meer kon vertellen. Fleur vertelde mij dat ik tijdens mijn intensive care-periode (dat ik hier had gelegen was mij wel duidelijk) medicatie had gekregen die mijn lichaam en geest van elkaar hadden gescheiden. Daarbij schakelt het lichaam in kritische tijden functies uit die op dat moment niet gebruikt worden (denk aan lopen, andere bewegingen en bepaalde spiergroepen). In deze fase zijn er ook diverse specialisten bij me langs geweest om te controleren wat de status was en wat de prognose was (er kan in zo’n situatie blijvende schade aan bijvoorbeeld de hersenfunctie zijn). De artsen voorspelden dat ik 6 weken nodig zou hebben om voldoende op krachten te komen om naar huis te mogen. Om weer op krachten te komen kreeg ik fysiotherapie, de fysiotherapeute bezocht en behandelde mij aan bed. Al vrij snel kon ik zitten en werden de oefeningen erop gericht om mij uit bed te krijgen. Toen dit doel na ongeveer een week oefenen bereikt was, mocht ik verder oefenen in de fysiotherapieruimte (deze bood meer mogelijkheden en was voor mij een welkom moment, omdat ik toen uit mijn isolatiekamer kon, ik kreeg wel een mondkapje voor om zo het infectierisico te beperken). Ik boekte de daaropvolgende weken door intensive begeleiding snel resultaat en mocht uiteindelijk na 3 weken (3 weken eerder dan verwacht) naar huis om bij te komen en me op te laden voor de derde kuur. Kuur 2 was afgelopen en had 9 weken in beslag genomen. *Voedsel en vocht kreeg ik intraveneus toegediend omdat ik als gevolg van de tube en de longontsteking niet in staat was iets zelfstandig te consumeren (indien ik zelfstandig zou drinken zou de longontsteking weer op kunnen gaan spelen). Als troost werden mijn lippen van tijd tot tijd met een vochtig wattenstokje vochtig gemaakt.