Longkanker: niet-klein-cellig: ervaringsverhaal Willemien.

Willemien ik wil je hier op deze pagina een plaatsje ter herinnering geven. Je hebt zo gevochten, maar je had geen kans zoals nu is gebleken. Gelukkig hoorde ik van Hans dat de laatste weken in ieder geval fijn waren zo met je naasten heel dicht bij je. En je bent in ieder geval in staat geweest om goed afscheid te nemen van de mensen die je lief had en die jou lief hadden. Bedankt voor alles van de afgelopen maanden, onze e-mails, onze telefoontjes, wat hebben we soms gelachen, want ondanks je ziekte bleef je humor de boventoon voeren. En je hebt meer dan een jaar gewonnen. Dankzij je vechtlust, je positieve denken. En toch was je kansloos, je wist het, maar je wilde je er niet bij neerleggen.

Willemien, je was een ongelooflijk sterk en lief mens. Ik zal je missen. Bedankt voor alles.

Kees

Van haar zus kregen we de volgende brief:

Die kanjer Willemien

Ze gaat maar akkoord met de chemo omdat ze anders volgens de arts nog zes weken, maximaal 3 maanden te leven heeft. De chemo wordt goed doorstaan maar het haar valt met bossen uit. Dat is veel erger. Want stel je voor dat de chemo niet werkt en je gaat met die afschuwelijke pruik op in je kist.

Gelukkig is ze niet alleen aangewezen op de chemo en komt ze in contact met de Universele Energie. Hierdoor voelt ze zich beter en kan ze meer. Vol goede moed gaan wij voor de genezing. We zullen ze wel eens even een poepie later ruiken.

Ook al is de diagnose desastreus: kleincellige kanker, één long voor zeker 80 procent verkankert en uitzaaiingen naar de lever.

En dan zo'n fijne arts. Boor haar maar de grond in wanneer ze een positieve uitstraling heeft. "Ach mevrouw, u kunt toch niet genezen. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt in mijn praktijk die er ooit van genezen is. Uw kanker is ongeneeslijk". Met andere woorden: "bestel maar vast een kist".

Velen hadden de moed verloren, maar niet Willemien. Ze ging ervoor. Vechtend voor haar leven. En wat hebben we gehuild maar wat hebben we ook ontzettend gelachen.

Ze veranderde door de boodschap kanker. Haar wereld stortte eerst volledig in. Want hoe kun je verder leven met de vijand in je lichaam. Dat lichaam dat jou verraad. Waarin van de één op het andere moment de kankercellen zich explosief kunnen vermenigvuldigen. Toch bleef ze er in geloven. Een positieve instelling en vertrouwen werden haar krachtigste wapens tegen de ziekte.

En ze flikte het hem. In januari vorig jaar (2000) kreeg ze te horen dat ze vrijwel vrij was van kanker. Wat hebben we de bloemetjes buiten gezet! Heerlijk uit eten en naar elkaar kijken om de liefde van de ander te zien. Een heerlijke tijd.

Tot 2 maanden later. Toen kwam de kanker weer terug en misschien nog wel kwaadaardiger. Nogmaals chemo want anders…….

Nu naast de zo werkzame Universele Energie ook een orthomoleculair arts. Dus niet meer alleen gezond eten, zoals dagelijks vers geperst groentesap en massa's fruit, maar nu ook de voedingssupplementen. Een totaal van meer dan 50 tabletten per dag. Hoe kreeg ze het naar binnen?

Om een lang verhaal korter te maken… We hebben anderhalf jaar erbij gekregen, soms een moeilijke tijd maar we hebben ervan genoten. En altijd was Willemien na een huilbui weer positief en vol vechtlust.

Vraagt U zich af wat uiteindelijk de zin ervan geweest is? Ze is toch overleden ondanks alles? Dat zal ik vertellen aan díe mensen die het niet begrijpen. Haar leven is voller en van meer betekenis geworden. Ze heeft de tijd gehad om alles te bespreken en heeft omdat haar tijd hier beperkt was deze maanden intens geleefd. INTENS…. En vervuld van liefde en mededogen naar en van andere mensen.

Lieve mensen, ga ervoor. Geef nooit de hoop op. En realiseer je dat iedere dag er één is om in te lijsten. Het leven is een geschenk wat je moet koesteren. Dit is wat ik geleerd heb van mijn zo geliefde zus.

Plaats een reactie ...

Reageer op "Longkanker: niet-klein-cellig: ervaringsverhaal Willemien."

Gerelateerde artikelen