Darmkanker: ervaringsverhaal Kees

9 april 2012: ik weet niet hoe het met Kees en Ma gaat maar onderstaand is te mooi om dit zo maar in het archief te plaatsen.

Als ik aankom rijden in de wijk waar Kees woont krijg ik een soort van deja vu. Het flatgebouw waar Kees met zijn vrouw Ma woont lijkt sprekend op het flatgebouw waar ik twintig jaar geleden met heel veel plezier heb gewoond in Apeldoorn. Ook van binnen. De indeling is precies hetzelfde. Klein, maar ruim voldoende voor twee mensen en bij Kees en Ma gezellig en gastvrij ingericht. Was bij mij wel eens anders als vrijgezel toendertijd, maar dit terzijde. Maar dit bevestigt voor mij nog maar eens dat de gewone Nederlandse burger met een gemiddeld inkomen en ik bedoel dat niet denigrerend of veroordelend, maar dat niet alleen hele rijke mensen van kanker kunnen genezen, zoals wel eens wordt gesuggereerd. Want dat had Kees me over de telefoon verteld. Hij was 13 jaar geleden geconfronteerd met de diagnose kanker aan zijn buikvlies. De artsen hadden hem, nadat de chemo niet aansloeg, naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets meer aan te doen was, maar Kees was niet bij de pakken gaan neerzitten en was onder deskundige begeleiding met het Moermandieet begonnen en kreeg van zijn Moermanarts aanvullende vitamines en andere natuurlijke anti-oxidanten. En nu, augustus 2001, zit hij dan voor me. Uiterlijk stralend gezond en een heerlijke verteller.

Zijn verhaal opgetekend door mij, maar bijna een monoloog van Kees:

"In het voorjaar van 1988 kreeg ik soms last van pijngolven. Die duurden soms een minuut of tien en ebden dan weer weg. In eerste instantie dacht de huisarts aan nierstenen, maar op foto's was niets te zien. De huisarts vroeg me toen om zodra ik weer een aanval direct te komen zodat ze dan een echo zouden kunnen maken. Maar ja je werkt of bent ergens anders en die aanvallen duurden nou ook weer niet zo lang dat ik op tijd voor zo'n echo of foto zou zijn. In ieder geval is er op een bepaald moment wel een echo gemaakt. En die echo wees uit dat er in mijn buikholte, of beter aan het buikvlies een of meerdere cystes zaten. Je denkt dan niet direct aan het allerergste en eigenlijk ben je wel een beetje opgelucht dat er iets is gevonden, maar al snel maakte die opluchting plaats voor angst. Een punctie wees namelijk uit dat de cyste kwaadaardig was. Dat betekent dus kanker. Direct werd ik verwezen van het streekziekenhuis naar de Daniël den Hoed en daar bleek het te gaan om uitzaaiïngen van een adenocarcinoom. Waarschijnlijk zat de primaire tumor in de darmen/darmwand, maar die was op de foto's niet aan te tonen.
Het was eigenlijk ongelooflijk want ik had vroeger wel even gerookt, maar snel meegestopt, sportte veel en we aten toch redelijk gezond. Nu werkte ik op een machinefabriek in de buurt van een oude vuilnisbelt en ik wist dat er in die buurt wel meer opmerkelijke gevallen van kanker waren. Dus in eerste instantie wijt je dat daaraan. Mede op mijn initiatief is dan ook een onderzoek uitgevoerd, maar uit dat onderzoek bleek er geen verband te bestaan tussen die vuilnisbelt en de gevallen van kanker. Ik ben wel blij dat de directie heeft meegewerkt en is ingegaan op ons verzoek tot een onderzoek, hoewel dat mij natuurlijk niet van mijn kanker afhielp. Maar dan blijft zo'n vraag niet eeuwig doorzeuren.

De behandeling die ik kreeg in de Daniël den Hoed bestond uit een zware chemokuur van 4 x 5 dagen met een rustpauze van drie weken. De zogenaamde b.e.p. kuur (bleomicine en cysplatin), deze kuur wordt ook wel gegeven bij zaadbalkanker. Na de 3e chemokuur had ik zoveel last van vermoeidheid en andere bijverschijnselen, bv. de bloedplaatjes waren nog zo laag dat de vierde kuur een paar weken later pas werd gegeven. Eind september was alles achter de rug, het was wel heel zwaar geweest en zo bleek ook nog eens nutteloos. De scan wees uit dat de chemo niet was aangeslagen en de tumor was nog net zo groot, zo niet groter vertelde de dokter me. Op mijn vraag wat er verder dan nog kon gebeuren was het antwoord duidelijk:NIETS. En dat was niet makkelijk te accepteren moet ik zeggen.

We zijn toen samen een weekje naar Terschelling gegaan, maar ik kwam amper vooruit met de fiets en een trap oplopen was een zware klus. De artsen wilden toen nog wel een nieuw onderzoek en wilden via een bronchoscopie en longpunctie kijken of ik misschien longkanker had of verdere uitzaaiïngen. Normaal gesproken wordt zo'n longpunctie gedaan op de röntgenafdeling, maar deze arts deed die punctie gewoon op zijn behandelkamer, hoewel dat helemaal niet mag. Nou dat heb ik geweten. Die man prikte door mijn long heen en ik kon geen kant meer op. Ik kon niet meer praten en probeerde met alle mogelijke moeite aan te geven dat ik dreigde te stikken. Eerst begreep die arts dat niet en probeerde me te kalmeren, maar ik werd gek van angst en pijn en eindelijk begreep hij ook dat er iets fout ging. Als een gek naar de röntgenafdeling en daar werd nog net op tijd ingegrepen door een drain in te brengen. Het kostte me wel een verblijf van vier dagen in het ziekenhuis. En nog erger, ik bleek een longfibrose te hebben, een bijwerking van de chemobehandelingen, dit is een ontsteking van de longvliesblaasjes en als die ontsteking niet onder controle kan worden gebracht sterf je eraan. Gelukkig ben ik daar wel overheen gekomen. En ook van mijn kanker ben ik afgekomen, want anders had ik hier natuurlijk niet meer gezeten.

Nu leefde in de tijd dat bij mij kanker werd gevonden dokter Moerman nog en die woonde hier vlak bij en veel mensen vonden hem een hele aardige en kundige huisarts en je hoorde toch wel veel verhalen van mensen die kanker hadden en toch met die aanpak geholpen waren. Ook omdat ik zelf wel geloofde in die aanpak heb ik in de tijd dat ik al met de chemo was begonnen contact opgenomen met dokter Valstar (hij werkte toen nog in Utrecht) en hij adviseerde me als aanvulling het Moermandieet en aanvullende voedingssupplementen te gaan gebruiken, waarmee ik evenwel pas na de chemo begonnen ben. Na het constateren van de longfibrose heeft Valstar zijn adviezen zo veranderd, dat ook deze bestreden werd. Ik was daar ook heel strikt in. Ik at heel nauwkeurig volgens de voorschriften en nam die vitamines enz. ook heel netjes op tijd in. En je zult het geloven of niet maar na die week Terschelling, zeg maar een maandje later voelde ik me opknappen. Ik herstelde goed van die longfibrose, hield nog een longvolume van 80% over, maar beter zo dan helemaal niets en in februari 1989 ging ik zelfs weer aan het werk. En wat helemaal bijzonder was: een scan begin 1989 wees uit dat de tumor ingekapseld was. Toen ik vroeg hoe dat te verklaren was vertelde de arts mij dat de chemo nog twee jaar zijn werk doet nadat er met de behandeling is gestopt. (noot redactie: dit is klinklare onzin, chemo werkt hoogstens een maand door volgens de artsen die ik daarnaar vroeg). Maar het mooie was dat ik me steeds beter ging voelen en op de volgende scan een halfjaar later alles nog hetzelfde en waarschijnlijk verdroogd was. De arts stelde toen nog wel voor om alsnog een operatie te doen om het restweefsel te verwijderen, maar zelf zag ik er op dat moment het nut niet van in, vooral gezien de resultaten van het Moermandieet.

Van 1989 tot en met 1999 heb ik nergens last van gehad. Natuurlijk vergeet je nooit dat je kanker hebt gehad, maar ik moet zeggen dat ik er echt niet elke dag meer aan denk. Ik kan van het leven van alledag genieten. Toch was het wel schrikken toen in Pasen 1999 dezelfde klachten zich voordeden als in 1988. Nu kreeg ik last van een opgezwollen buik en door de druk was dat ook vaak pijnlijk. Een echo wees uit dat er een cyste zat met veel vocht erin. Via een punctie werd dat vocht eruit gehaald en gelukkig bleek het nu geen kanker te zijn. Volgens de arts waren er door de chemo van tien jaar geleden verklevingen ontstaan en er daardoor een verstopping van een lymfvat. De arts wilde me wel opereren. Nu heb ik daar lang aan getwijfeld, maar ik dacht ik heb er toch wel last van laat ik het maar weghalen. De operatie zou ook niet zo ingrijpend zijn als tien jaar geleden werd voorgesteld. Op een dag ging ik naar het ziekenhuis. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, geschoren, gewassen enz. en toen ik op de brancard lag om naar de operatietafel te gaan kwam de arts me vertellen dat de operatie werd uitgesteld. Er was een spoedgeval tussengekomen en ik was niet zo urgent dus werd ik weer naar huis gestuurd. Aan de ene kant balen natuurlijk want je stelt je er wel op in, maar achteraf ben ik wel blij dat ik me niet heb laten opereren. Want tot op de dag van vandaag is er geen operatie of wat dan ook bij me gedaan. En ik voel dat gezwel nog wel soms, maar heb er veel minder last van. Het is toch wel opmerkelijk dat een van de artsen later zei dat hij denkt dat ik of geen kanker had twaalf jaar geleden of dat mijn aanpak toch de goeie is geweest. Nou ik ben ervan overtuigd dat de aanpak van Valstar de juiste is geweest, want de medische rapporten spreken toch allemaal van kanker en dat zou toch wel raar en een zeer grove fout zijn als verschillende onderzoeken het allemaal bij het verkeerde eind zouden hebben gehad. Maar voor mij was het belangrijk dat ik gewoon lekker weer kon werken. Ik ben een paar jaar geleden met de VUT gegaan en doe nu vrijwilligerswerk op een camping van het NIVON en geniet van mijn kinderen, kleinkind inmiddels erbij en samen met Ma hebben we een heerlijk leven.

En als interviewer kan ik alleen maar bevestigen dat ik tegenover twee mensen zit, die zo te horen vol in het leven staan. Volgende week , terwijl ik dit stukje zit te typen zijn ze op vakantie. Gewoon lekker een weekje ertussenuit. Niet om te herstellen van de chemo, zoals in 1988, maar omdat het soms zo prettig is er even uit te zijn zoals honderduizenden mensen elk jaar doen.

Het lijstje voedingssupplementen dat Kees nu nog dagelijks gebruikt ziet er als volgt uit:

1 multiguard
1 osteoguard
2 natrium seleniet
Vit. C 500 mg.
1 capsule Q10
vitamine E 400
1 capsule biodophilus (voor de darmen)
licotoma
1 capsule samengestelde vitamine B
etalpha (vorm van vit. D)

Plaats een reactie ...

Reageer op "Darmkanker: ervaringsverhaal Kees"

Gerelateerde artikelen